Γιατί η Γαλλία δικαιούται να χάσει τα ΑΑΑ

Κατά το προηγούμενο άρθρο μας, παραθέσαμε μια σειρά ερωτημάτων, αναφορικά με το ρόλο της γαλλικής παρουσίας στη ευρωζώνη. Και όχι μόνον. Επιχειρήσαμε μια επίτομη ιστορική αναφορά –πάντοτε μέσω ερωτημάτων-με στόχο να προβάλουμε συγκεκριμένα στοιχεία. Στοιχεία που άπτονται της ευρύτερης δράσης της Γαλλίας στα παγκόσμια οικονομικά δρώμενα, τόσο σήμερα, όσο και κατά το παρελθόν.

Πριν όμως ξεκινήσουμε να αναλύουμε και να παρατάσσουμε τα επιχειρήματά μας αναφορικά με το outlook της γαλλικής οικονομίας σήμερα, κρίνουμε σκόπιμο και χρήσιμο, να δημοσιεύσουμε μικρό απόσπασμα ενός (1) εκ των επτά (7) σχετικά σύγχρονων ιστορικών γαλλικών χρεοστασίων.

Για τις υπόλοιπες έξι , (6) μπορείτε να ανατρέξετε σε ιστορικές πηγές,έτσι ώστε να διαπιστώσετε και μόνοι σας, του λόγου το αληθές.

Προσωπικά σας προτείνω να διαβάσετε την πιο πρόσφατη χρεοκοπία, αυτή του 1797, γνωστής στην ιστορία και ως χρεοκοπίας των 2/3.

-Το δημόσιο χρέος της Γαλλίας, εκρήγνυται κατά την περίοδο των μεγάλων συγκρούσεων του 17ου αιώνα και κατ αρχάς στη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου, ο οποίος αδειάζει τα ταμεία του κράτους. Τα δάνεια του βασιλικού θησαυροφυλακίου από το Δημαρχείο των Παρισίων , τα οποία αποτελούσαν από εποχής Φραγκίσκου Α μια εκ των βασικών πηγών δημόσιων εσόδων , εξαντλούνται λόγω αδυναμίας του μονάρχη να τα εξοφλήσει στη λήξη τους.
Μετά το θάνατο του Λουδοβίκου ΙΓ, στις 14 Μαΐου 1643, ο καρδινάλιος Μαζαρινός που είχε αναλάβει την αντιβασιλεία , ανακαλύπτει ότι τα έσοδα της επόμενης τριετίας έχουν ήδη δαπανηθεί. Η Γαλλία κηρύσσει στάση πληρωμών.

Αλλά ας ξεκινήσουμε σήμερα με ένα θεμελιώδες οικονομικό αξίωμα.

Κρατήστε το αυτό, διότι αφενός μεν θα βοηθήσει καθέναν να καταλάβει που πάει η βαλίτσα με το ευρωπαϊκό χρέος, αφετέρου δε να αντιληφθεί, ότι οι πομπώδεις αποφάσεις που ελήφθησαν πριν από λίγες μόλις ημέρεςστην ευρωζώνη, δεν αρκούν.

Οι αποφάσεις για νέες συνθήκες και δημοσιονομική πειθαρχία, αποτελούν στην ουσία κενό γράμμα και κυρίως μονοδιάστατη, άρα και λανθασμένη οικονομική πολιτική. Οικονομική πολιτική αδιεξόδου, γεμάτη από λογικά και όχι μόνον αριθμητικά λάθη.

Η Γαλλία σήμερα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στην ευρωζώνη.

Το δημόσιο χρέος της χώρας ανέρχεται σε περίπου 85% του ΑΕΠ , ενώ το έλλειμμα για το τρέχων έτος βρίσκεται στα 170 δις ευρώ, δηλαδή κοντά στα επίπεδα του 9% του ΑΕΠ. Το συνολικό χρέος της χώρας (δημόσιο και ιδιωτικό)

είναι περίπου 2,0 τρις ευρώ.

Η Γαλλία από το 2005 μέχρι και σήμερα, έχει μεσοσταθμικό ετήσιο ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ περίπου στο 0,7% και δανείζεται σταθερά πάνω από 2%, (θυμηθείτε το αξίωμα που θέσαμε στην αρχή) ενώ τα έτη 2009και 2010 ήταν έτη ύφεσης, δηλαδή αρνητικών ρυθμών οικονομικής μεγέθυνσης.

Το 2002 ήταν η τέταρτη (4) παγκόσμια οικονομική δύναμη, ενώ σήμερα έχει υποχωρήσει στην έκτη (6) θέση. Ταυτόχρονα το έτος 2002 βρίσκονταν στην έκτη παγκόσμια (6) θέση όσον αφορά το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, ενώ σήμερα βρίσκεταιστη δέκατη τρίτη .(13)

Σήμερα, μια ενδεχόμενη αύξηση της τάξης του 0.7%-1,00% στο επιτόκιο δανεισμού της χώρας αυτής – πράγμα διόλου απίθανο με τα παιχνίδια των αγορών, και τις παρούσες οικονομικές συνθήκες παρατεταμένης στασιμότητας που παρουσιάζει η Γαλλία – θα σήμαινε με απλά νούμερα, αύξηση του ετήσιου βάρους καταβολής τόκων κατά 15 -17 δις ευρώ.

Δηλαδή σε όρους πραγματικής οικονομίας, όσο κοστίζουν σήμερα δύο (2) ολοκαίνουργια πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας,στη χρήση της οποίας οι Γάλλοι στηρίζουν πολλά, καθώς το 60% της ετήσιας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα, στηρίζεται στη πυρηνική ενέργεια.

Κατά παράδοξο τρόπο όμως, εδώ και μια 20ετία, οι Γάλλοι δεν επενδύουν ουσιαστικά σε νέα τεχνολογία, ώστε να αντικαταστήσουν τα παλαιά με νέα εργοστάσια. Φανταστείτε λοιπόν ένα άλλο κραχ , το οποίο οι αγορές μάλλον δεν έχουν λάβει καν υπόψη τους .

Πρόκειται αρχικά για περιβαλλοντικό και κατά συνέπεια οικονομικό κραχ στη καρδιά της Ευρώπης, και το οποίο προκύπτει από ενδεχόμενο γαλλικό πυρηνικό ατύχημα.. Και δυστυχώς , η εφαρμογή της θερμοπυρηνικής σύντηξης

από τα πειράματα στο Σερν, αργεί ακόμη πολύ.

Στη Γαλλία από το 1996 έως και το 2008, οι κρατικές δαπάνες αυξήθηκαν κατά 35%, οι δαπάνες κοινωνικής ασφάλισης 61%, και αυτές της τοπικής αυτοδιοίκησης κατά 78%.

Σήμερα το 17% του ΑΕΠ διατίθεται στις κρατικές δαπάνες, το 27% στη κοινωνική προστασία, το 10% στους φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης, ενώ οι δημόσιες επενδύσεις ανέρχονται σε 18% του ΑΕΠ. Τα φορολογικά έσοδα και οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης αντιστοιχούν στο 45% του ΑΕΠ και οι δαπάνες στο 55%.

Η διαφορά που προκύπτει αποτελεί το σημερινό της έλλειμμα.

Το δημόσιο έλλειμμα όπως είπαμε είναι στα 170 δις ευρώ (το 2007 ήταν στα 40 δις) και αντιστοιχεί στο 55% των φορολογικών εσόδων και σχεδόν στο 20% των υποχρεωτικών εισφορών.

Η επιβάρυνση των τόκων του δημοσίου χρέους από 39 δις ευρώ το 2006 πήγε στα 45 το 2008 και στα 52 το 2010, «σταθεροποίηση» η οποία κυρίως έχει να κάνει με τη μείωση των επιτοκίων παγκοσμίως.

Τέλος το ύψος των ετήσιων δανείων ανέρχεται στο 130% των φορολογικών εσόδων και το 160% των κρατικών δαπανών.

Τι σημαίνουν όμως πρακτικά όλα αυτά τα οικονομικά στοιχεία που παραθέσαμε σε οικονομικούς όρους, ή καλύτερα σε όρους αγορών χρήματος, κεφαλαίου και οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης;