Επιχειρείν με εγγυήσεις Σαχινίδη…
Όσο δεν αλλάζουν το κρατικοδίαιτο μοντέλο ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα τόσο θα βουλιάζουν τα δημόσια οικονομικά και οι περικοπές θα αναζωπυρώνουν τον φαύλο κύκλο της ύφεσης στην ελληνική οικονομία. Όσο δεν αλλάζουν το κρατικοδίαιτο μοντέλο ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα τόσο θα βουλιάζουν τα δημόσια οικονομικά και οι περικοπές θα αναζωπυρώνουν τον φαύλο κύκλο της ύφεσης στην ελληνική οικονομία.
Σε ερώτηση που κατατέθηκε πρόσφατα στη Βουλή, το υπουργείο οικονομικών και δη ο υφυπουργός, κ. Φ. Σαχινίδης, έδωσε μια άκρως αποκαλυπτική απάντηση που εξηγεί πλήρως πως έχουμε φτάσει ένα καταχρεωμένο δημόσιο και ιδιωτικές εταιρείες μη ανταγωνιστικές και μαθημένες να εφησυχάζουν σε έσοδα και κέρδη με εγγύηση του κράτους.
Η συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι βέβαια η μόνη και σίγουρα δεν είναι η μεγαλύτερη σε ότι αφορά τα ποσά που διακυβεύονται, είναι ωστόσο εξαιρετικά διδακτική για να αντιληφθούμε τη φιλοσοφία με την οποία οι ελληνικές κυβερνήσεις μοιράζουν διαχρονικά το δημόσιο χρήμα στους υμετέρους.
Εν προκειμένω έχουμε να κάνουμε με την περίπτωση της φύλαξης κτιρίων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, για την οποία θα διενεργηθεί ανοιχτός μειοδοτικός διαγωνισμός. Το οικονομικό επιτελείο, εκμεταλλευόμενο τη δυνατότητα που του παρέχει ο νόμος προσφεύγει στη λύση της ιδιωτικής εταιρείας προκειμένου να αναλάβει αυτό το έργο. Βέβαια σε εποχή λιτότητας και οξύτατης κρίσης των δημόσιων οικονομικών η φύλαξη των κτιρίων από άτομα που θα εργάζονταν για το δημόσιο θα μείωνε σαφώς το κόστος, ωστόσο η κυβέρνηση έχει βάλει στο μάτι άλλες περικοπές.
Δεν είναι όμως αυτό το μοναδικό μελανό σημείο της υπόθεσης. Διαβάζοντας κανείς την αιτιολόγηση του υφυπουργού κ. Σαχινίδη αναλυτικά με τις προϋποθέσεις που προσμετρούνται ώστε να υπολογιστεί το ποσό που θα δεσμευθεί για το έργο αυτό φτάνει έκπληκτος στο σημείο Δ.
Εκεί λοιπόν το ΥπΟΙΚ αναφέρει: «Στο ανωτέρο ποσό προστέθηκαν και προϋπολογίσθηκαν {…} και τέλος εύλογο εργολαβικό κέρδος.
Με άλλα λόγια το ελληνικό κράτος σε μία από τις πιο δύσκολες οικονομικές συγκυρίες στις οποίες έχει βρεθεί έρχεται να εγγυηθεί εκ των προτέρων το minimum κέρδος μιας ιδιωτικής εταιρείας, χαρακτηρίζοντας το κομψά και ως «εύλογο».
Λαμβάνοντας υπόψη πως τα υπόλοιπα δεδομένα που συνυπολογίζονται για τον προσδιορισμό του ποσού που θα δεσμευτεί (μισθοδοσία, ΦΠΑ, κρατήσεις) συνιστούν σταθερές, με την κίνηση του αυτή το κράτος έρχεται να κατευθύνει τη μοναδική μεταβλητή που εν τέλει θα καθορίσει και το ύψος της κρατικής δαπάνης για το έργο προς όφελος των ιδιωτών, ζημιώνοντας τον εαυτό του.
Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για σκάνδαλο, ωστόσο στην Ελλάδα και αυτή η λέξη έχει χάσει το νόημα της. Ο καθένας μπορεί να βάλει τον επιθετικό προσδιορισμό που κρίνει κατάλληλο για την περίσταση. Όσο όμως το κράτος συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο, αφενός θα ζημιώνεται το ίδιο και αφετέρου θα ενισχύει την άποψη των πολιτών που είναι φοβικοί απέναντι στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Και πώς να μην είναι, όταν δια μέσω του κράτους αυτή αναπτύσσεται στις πλάτες των μισθωτών και με τα χρήματα των τελευταίων.
Και όπως φαίνεται και από το συγκεκριμένο παράδειγμα το πρόβλημα ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων πριν και πάνω από όλα έχει να κάνει με τις συνθήκες «θερμοκηπίου» και κρατικού προστατευτισμού, υπό τις οποίες αναπτύσσονται.
