Ευκαιρίες και κίνδυνοι από τη νέα Εναλλακτική συμμαχία

Με την ακροδεξιά θύελλα να έχει ζώσει τη Γαλλία, αν όχι το μεγαλύτερο μέρος της ενωμένης Ευρώπης, απειλώντας να συνταράξει το πολιτικό σκηνικό της χώρας στις δημοτικές εκλογές και τις ευρωεκλογές της ερχόμενης άνοιξης, η πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός νέου κεντρώου κόμματος αποτελεί, καταρχήν, μια ευπρόσδεκτη είδηση. 

Άλλωστε, με τους Σοσιαλιστές να τρικλίζουν υπό το βάρος της κατάρρευσης της δημοτικότητας του Φρανσουά Ολάντ και τη παραδοσιακή δεξιά του γκωλικού UMP να δυσκολεύεται να ορθοποδήσει πιεζόμενη από τις εσωκομματικές έριδες, ήταν καιρός κάποιος να …ξυπνήσει και να προσπαθήσει να προσφέρει στους Γάλλους ψηφοφόρους μια διαφορετική πρόταση, τουλάχιστον πέρα από τις λαϊκίστικες κορώνες του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν, το οποίο δυστυχώς καλπάζει. 

Θυμίζουμε ότι πρόσφατη δημοσκόπηση με θέμα τις τάσεις των ψηφοφόρων για τις ευρωεκλογές έφερε για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας πρώτο κόμμα το Εθνικό Μέτωπο, με 24% των ψήφων, έναντι 22% του UMP και 19% των Σοσιαλιστών. Μια επίδοση εντυπωσιακή αν αναλογιστούμε ότι στις ευρωεκλογές του 2009 το FN είχε λάβει το 6,34% των ψήφων.   

Η Εναλλακτική συμμαχία των Φρανσουά Μπαϊρού και Ζαν-Λουί Μπορλό φέρνει και πάλι κοντά δύο κορυφαίες προσωπικότητες του κεντρώου χώρου, που τα είχαν …σπάσει στις τελευταίες προεδρικές εκλογές, όταν ο πρώτος υποστήριξε το Φρανσουά Ολάντ και ο δεύτερος το Νικολά Σαρκοζί. Και αν και σε πρώτη φάση, η υποστήριξη που διαθέτουν σε πολιτικό και περιφερειακό επίπεδο είναι ελάχιστη (μόλις 72 δήμαρχοι σε όλη την επικράτεια), ευελπιστούν ότι έχουν τη δυνατότητα να «κλέψουν» πολλούς δυσαρεστημένους ψηφοφόρους και από τις δύο μεγάλες παρατάξεις. 

Μάλιστα, αν και το εκλογικό σύστημα της χώρας ευνοεί τον δικομματισμό, δυσκολεύοντας το έργο του νέου κόμματος στις δημοτικές εκλογές του Μαρτίου, τα προγνωστικά είναι πολύ πιο ευνοϊκά για τις ευρωπαϊκές εκλογές του Μαϊου, λαμβάνοντας ως δεδομένο και την εξαιρετική επίδοση των Πρασίνων στις ευρωεκλογές του 2009, οι οποίοι έφτασαν πολύ κοντά στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Και βέβαια οι δύο πολιτικοί δεν κρύβουν ότι απώτερος στόχος τους είναι οι προεδρικές εκλογές του 2017, καθώς τα τωρινά δεδομένα θέλουν τον Ολάντ ως πρόεδρο της μίας θητείας, ενώ η Δεξιά δεν έχει να παρουσιάσει κάποια ενδιαφέρουσα πρόταση, πέρα από το …ξαναζεσταμένο φαγητό του Νικολά Σαρκοζί. 

Σε κάθε περίπτωση η Εναλλακτική συμμαχία «παίζει» στο κέντρο, και αντλεί δυνάμεις και από τις δύο ιδεολογικές κατευθύνσεις, αριστερίζουσα σε κοινωνικά θέματα, λίγο πιο συντηρητική σε οικονομικά ζητήματα, στηρίζοντας την ελεύθερη αγορά, πιστά φιλοευρωπαϊκή, αλλά και με μια πράσινη πινελιά οικολογικής ευαισθησίας. 

Βεβαίως, το αν το στοίχημα των Μπαϊρού-Μπορλό πετύχει, θα φανεί μέσα στους επόμενους μήνες, με δεδομένο ότι οι Γάλλοι παρά την …γκρίνια και τη δυσαρέσκεια τους για τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας παρέμεναν, τουλάχιστον μέχρι τώρα, αρκετά πιστοί στο δίπολο Σοσιαλιστών-Γκωλικών. Και βέβαια ο παράδοξος κίνδυνος που εντοπίζουν οι Γάλλοι αναλυτές είναι η πιθανότητα, εφόσον το κόμμα πετύχει, να λειτουργήσει και πάλι ευνοϊκά για την ακροδεξιά, η οποία μπορεί να βγει κερδισμένη από την περαιτέρω αποδυνάμωση των μεγάλων κομμάτων και την πολυδιάσπαση των παραδοσιακών ψηφοφόρων τους, εφόσον οι δικές της δυνάμεις παραμείνουν συσπειρωμένες. Η εξέλιξη αυτή συνιστά προφανώς το χειρότερο δυνατό σενάριο, όμως όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα στο γαλλικό πολιτικό σκηνικό, δυστυχώς, τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί!