Η απειλή της Deutsche Bank και το φάντασμα της Lehman

Ημέρες του 2008 ζει η Ευρώπη.
Μπορεί ο Σόιμπλε και ο CEO της γερμανικής Deutsche Bank να μιλάνε για «ατόφιο βράχο», σίγουρα όμως δεν είναι από χρυσάφι.

Γράφει: Στάθης Σχινάς

Με τεράστια έκθεση σε παράγωγα και πάσης φύσεως προϊόντα στις BRICS και άλλες αναδυόμενες αγορές (πάνω από 30 φορές το ενεργητικό τους) η κατάρρευση των περιφερειακών αγορών από την αρχή του χρόνου δεν προμηνύει τίποτα καλό και για την γερμανική τράπεζα.

Κάποιοι μιλούν τουλάχιστον για 10 δις τοξικών ομολόγων στο χαρτοφυλάκιο του γερμανικού κολοσσού. Μάλλον, όμως, είναι πολύ συντηρητική μια τέτοια εκτίμηση.
Και από κοντά και η ιταλική Unicredit.

Με τα stress tests μπροστά τους οι ευρωπαϊκές τράπεζες φαίνονται πολύ ευάλωτες και οι αβεβαιότητες για την ευρωπαϊκή οικονομία τεράστιες. Μέχρι τώρα το φάρμακο που χρησιμοποιήθηκε ήταν χρηματοοικονομικά εργαλεία και κυρίως η παροχή ρευστότητας που απλώς έκαναν τη φούσκα ακόμη μεγαλύτερη. Το όπλο της παροχής τεράστιας ρευστότητας έχει πνίξει μέχρι τώρα όλες τις κρίσεις του συστήματος χωρίς να αγγίξει τις δομές που τις προκαλούν.

Επειδή είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι κάθε κρίση που «ξεπερνιέται» με το φάρμακο της παροχής ρευστότητας δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μία ακόμη μεγαλύτερη φούσκα, για μεγαλύτερη κρίση μάλλον θα πρέπει να αναμένονται και μέτρα δομικού χαρακτήρα που ίσως δημιουργήσουν ένα άλλο χρηματοοικονομικό τοπίο το οποί έτσι κι αλλιώς είναι το ζητούμενο. Παρά τη μεγάλη αντίδραση πάντως η ιδέα του περιορισμού της ανάληψης επενδυτικών κινδύνων από τις εμπορικές τράπεζες κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος.

Το ερώτημα είναι θα επιστρέψουμε στις ρυθμίσεις (ή μια παραλλαγή τους) των Σκοτ-Γκλας της 10ετίας του ΄30 στις ΗΠΑ; Και αν «ναι» θα πρέπει να προηγηθεί ένα νέο 1929 ή όχι;