Μέχρι πότε;

Παρατηρώντας την μορφή που τα τελευταία χρόνια παίρνει ο κόσμος, και ειδικά η Ευρωπαϊκή… οικογένεια, της οποίας είμαστε υπερήφανα μέλη, εύκολα μπορεί κάποιος να συμπεράνει πως βρισκόμαστε μπροστά σε κάποιου είδους παλινόρθωση.

Στην Δανία, εσχάτως, οι αρχές νομοθέτησαν την κατάσχεση χρημάτων και κοσμημάτων από τους αιτούντες άσυλο. Στην Φιλανδία συζητούν την καταναγκαστική και αμισθί εργασία ως προαπαιτούμενο για όσους υποβάλουν αίτηση για άσυλο, ενώ από το Βέλγιο υπάρχουν προτάσεις για μεγάλα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ελλάδα. Επίσης οι ίδιοι έχουν προτείνει να φέρουν οι πρόσφυγες διακριτικά επάνω τους. 

Στην δε Γερμανία βρίσκεται σε χρήση εδώ και μήνες το πρώην στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ των ναζί, καθώς όπως εξηγούν οι αρχές «είναι μια λύση ανάγκης».

Την ίδια ώρα, η προεκλογική εκστρατεία στην άλλη μεριά του Ατλαντικού χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από ξενοφοβικές και ισλαμοφοβικές εξάρσεις.

Επιπροσθέτως, μόλις τις τελευταίες ημέρες γεννήθηκε ακόμα μία καινοτόμα ιδέα, από την Αυστραλία αυτή τη φορά. Εκεί, στην άκρη του κόσμου, οι αρχές ετοιμάζονται να στείλουν μερικές εκατοντάδες μετανάστες αιτούντες άσυλο σε ένα νησί του Ειρηνικού που απέχει 3.000 χιλιόμετρα μακριά από την Αυστραλία.

Δεν έχω ιδέα εάν αυτή η παλινόρθωση της οποίας γινόμαστε μάρτυρες μπορεί να θεωρηθεί «ναζιστική», «δουλεμπορική», «μεσαιωνική» ή τι άλλο. Ίσως, κατά το κυνήγι μαγισσών του Μεσαίωνα, να μιλάμε για το «κυνήγι προσφύγων». Νομίζω πάντως πως για το όνομα αυτής θα φροντίσει η Ιστορία.

Αυτό όμως για το οποίο διαβεβαιώνει ακόμα και η Ιστορία, είναι πως όπως σε κάθε παλινόρθωση, ένα καθεστώς, εντελώς «ξαφνικά» θα σηκώσει το βλέμμα του και θα μας κοιτάξει τα μάτια. Θα εδραιώνεται με -όχι και τόσο- αργά και πολύ σταθερά βήματα, όταν «ξαφνικά» κάποια μέρα θα δώσει εμφατικά τα διαπιστευτήριά του.

Και τότε θα είναι μέρα μεσημέρι.

Οι αντιδράσεις κατοίκων, αλλά και αρκετών «αλληλέγγυων» αυτών, για την δημιουργία κέντρων μετεγκατάστασης προσφύγων σε περιοχές της χώρας, κοινωνούν και διαχέουν ακριβώς αυτό το… ευρωπαϊκό πνεύμα που περιγράφεται στις παραπάνω γραμμές.

Τα hot spot δεν είναι «η λύση» για το προσφυγικό. Δεδομένων των συνθηκών όμως, ίσως είναι μια κάποια λύση.

Την ώρα που οι ανοιχτές πληγές, που η υπερήφανη Δύση έχει αφήσει σε αρκετά σημεία του πλανήτη, αιμορραγούν συνεχώς και μουσκεύουν ψυχές και συνειδήσεις, ένα ρεύμα… καθαρότητας αποτρέπει από το να αντιδράσουμε απέναντι στις πραγματικές αιτίες του αιματοκυλίσματος.

Έτσι, αντί ο κόσμος να βρίσκεται στους δρόμους και στις πλατείες απαιτώντας να δοθεί λύση εδώ και τώρα σε μία σειρά από πολεμικές συρράξεις και παρεμβάσεις της Δύσης, έναν στόχο που μπορεί να ενώσει διεθνώς, άλλοι βρίσκονται στα «σημεία μηδέν» για να παράσχουν βοήθεια στα θύματα, άλλοι στους δρόμους για να δαιμονοποιήσουν τα ίδια θύματα και άλλοι στους καναπέδες των σπιτιών τους να παρακολουθούν με «θλίψη», «αλληλεγγύη» και ποσταρίσματα στο facebook.

Μέχρι πότε; Πότε θα θεωρηθεί για την Ευρώπη πως η κατάσταση «ξεπερνάει τα όρια»;