Μήπως το χρειάζεστε το μάθημα κ.Μπαρόζο;
«Δεν ήρθαμε εδώ για να μας κάνουνε μάθημα». Ακούγοντας τις οργισμένες δηλώσεις του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, το πρώτο που αναρωτήθηκα ήταν τι είδους πιέσεις δέχτηκε μέσα στη σύνοδο του G20, τι είδους επιθέσεις, και από ποιους, για να φτάσει σε ένα τέτοιο θυελλώδες ξέσπασμα μπροστά στις κάμερες. «Δεν ήρθαμε εδώ για να μας κάνουνε μάθημα». Ακούγοντας τις οργισμένες δηλώσεις του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, το πρώτο που αναρωτήθηκα ήταν τι είδους πιέσεις δέχτηκε μέσα στη σύνοδο του G20, τι είδους επιθέσεις, και από ποιους, για να φτάσει σε ένα τέτοιο θυελλώδες ξέσπασμα μπροστά στις κάμερες.
Αν και μια προσεκτικότερη ανάλυση των όσων δήλωσε, βοηθά να αποσαφηνίσουμε τουλάχιστον ποιοι ήταν οι επικριτές του, που τον …έβγαλαν από τα ρούχα του!
«Αυτή η κρίση δεν ξεκίνησε στην Ευρώπη, ξεκίνησε στη βόρειο Αμερική» τόνισε, στο πρώτο του …καρφί, απαντώντας σε Καναδό δημοσιογράφο που τον ρώτησε γιατί οι βορειοαμερικάνοι θα έπρεπε να ρισκάρουν για να βοηθήσουν την Ευρώπη. «Και πολλοί από το χρηματοοικονομικό μας κλάδο –συνέχισε- μολύνθηκαν από τις ανορθόδοξες πρακτικές του χρηματοπιστωτικού τομέα (της βορείου Αμερικής)» προσέθεσε. Βεβαίως, εμείς –επεσήμανε- δεν βιαζόμαστε να ρίξουμε το βάρος της ευθύνης στους συνεταίρους μας (βλέπε ΗΠΑ, όπου ξεκίνησε η πιστωτική κρίση), αλλά τους λέμε «ελάτε να δουλέψουμε μαζί».
Άλλωστε, όπως βιάστηκε να επισημάνει, στο δεύτερο σαφές καρφί του, εμείς (στην Ευρώπη) είμαστε μια ανοιχτή δημοκρατία, μία ένωση από 27 διαφορετικές δημοκρατίες, και αυτό κάποιες φορές καθυστερεί τη λήψη αποφάσεων και την επίτευξη μιας συμβιβαστικής απόφασης. «Δεν είναι όλα τα μέλη του G20 δημοκρατίες(!!!), όμως εμείς είμαστε, και παίρνουμε τις αποφάσεις μας με δημοκρατικό τρόπο» τόνισε ορθά-κοφτά, φωτογραφίζοντας τις αναπτυσσόμενες αγορές, και ακόμη πιθανότερα τη Κίνα.
«Δεν ήρθαμε εδώ για μας κάνει οποιοσδήποτε μάθημα, ούτε σε θέματα δημοκρατίας, ούτε σε θέματα διαχείρισης της οικονομίας» ξεκαθάρισε, εξηγώντας ότι η Ευρώπη, σε αντίθεση με τους συμμάχους της, δεν αρνείται τα προβλήματα της, αλλά παραμένει ανοιχτή στην εξεύρεση λύσεων.
Σε κάθε περίπτωση το ξέσπασμα του προέδρου της Κομισιόν ήταν η καλύτερη απόδειξη του –κατά γενική ομολογία- άκρως τεταμένου κλίματος μέσα στο οποίο διεξήχθησαν οι συζητήσεις στη σύνοδο κορυφής του G20, στο Μεξικό. Όμως, στα αυτιά του μέσου Έλληνα ήταν μάλλον ευχάριστο και λυτρωτικό να ακούει ότι κάποιος επιτέλους στρίμωξε, στρίμωξε αρκετά και ουσιαστικά, την Άνγκελα Μέρκελ και το σύμμαχο της, πρόεδρο της Κομισιόν, ζητώντας εξηγήσεις για την εγκληματική καθυστέρηση που παρατηρήθηκε, και συνεχίζει να παρατηρείται, στη λήψη ουσιαστικών μέτρων για τη πάταξη της κρίσης.
Άλλωστε, μπορεί μεν ο κ.Μπαρόζο να είχε δίκιο όταν κατηγόρησε τις ΗΠΑ ότι ξεκίνησαν τη θύελλα, μπορεί να είχε δίκιο ότι στο απολυταρχικό Πεκίνο ισχύει μόνο ο λόγος του καθεστώτος. Όμως, και στην Ευρώπη ισχύει ο νόμος του ισχυρού, αν αναλογιστούμε ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται σχεδόν αποκλειστικά από το Βερολίνο (άντε και από τους συμμάχους του), και ότι η Άνγκελα Μέρκελ δεν δείχνει πρόθυμη να λυγίσει ούτε απέναντι στη «φίλη» Γαλλία. Έτσι, κάπου εδώ η δημοκρατική λήψη αποφάσεων μεταξύ των «27» που τόσο υπερήφανα πρόβαλε ο κ.Μπαρόζο μάλλον ανατρέπεται.
Όσον αφορά στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι αλήθεια ότι άναψαν το φυτίλι, και ότι οι «ανορθόδοξες πρακτικές» των χρηματοοικονομικών και επενδυτικών της οίκων μόλυναν την Ευρώπη, και όχι μόνο, και προκάλεσαν το χειρότερο κραχ στις αγορές από τα γεγονότα του 1929. Όμως, η αμερικανική κυβέρνηση και η Fed στήριξαν τη σταθεροποίηση της αμερικανικής οικονομίας, τύπωσαν χρήμα, και μοίρασαν χρήμα, αγνοώντας το ύψος των ήδη φουσκωμένων ελλειμμάτων και την ορθή νομισματική πρακτική. Και επίσης κάλυψαν ή και μοιράστηκαν τα χρέη των τοπικών κυβερνήσεων και πολιτειών, αποτελώντας μια γνήσια ένωση 50 πολιτειών.
Στην Ευρώπη το νέο αγαπημένο μήνυμα των ημερών, που θα λύσει …μαγικά τα προβλήματα, είναι η περίφημη τραπεζική ένωση. Όμως, μια τραπεζική ένωση, χωρίς δημοσιονομική ένωση, πόσο μάλλον χωρίς πολιτική ένωση, δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα. Και ελάχιστα κράτη μέλη, για την ώρα, είναι έτοιμα να δεχτούν όλο το πακέτο. Δεν είναι τυχαίο ότι, δυστυχώς, λίγες μόλις ημέρες πριν την πολυαναμενόμενη σύνοδο κορυφής της ΕΕ οι προσδοκίες έχουν αρχίσει να ξεφουσκώνουν.
Ο ίδιος ο Χέρμαν βαν Ρομπάι παραδέχτηκε ότι δύσκολα θα υπάρξει απόφαση για συγκεκριμένα μέτρα, αλλά πιθανότατα μόνο ένας οδικός δρόμος, που σημαίνει διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων, που είναι άγνωστο πόσο θα διαρκέσουν. Δεν είναι λοιπόν να απορούμε γιατί οι αγορές συνεχίζουν να υποχωρούν, και γιατί οι κερδοσκόποι συνεχίζουν να επιτίθενται ανελέητα στην Ισπανία. Τόσο η Ευρώπη της κα.Μέρκελ, όσο και ο κ.Μπαρόζο προσωπικά, δυστυχώς χρειάζονται, ακόμη και αν δεν το παραδέχονται, επειγόντως μαθήματα διαχείρισης της οικονομίας. Αν και αποδείχτηκαν ήδη ανεπίδεκτοι μαθήσεως…
