Φοβού τον Ρέσλερ και επενδυτές φέροντα…

Με βαλίτσες γεμάτες σχέδια καταφθάνει σήμερα στην Ελλάδα ο υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, Philip Roesler, αλλά και με πολυμελή επιχειρηματική συνοδεία, η οποία έρχεται για να δει και να επανέλθει δριμύτερη σε δεύτερη φάση, όχι όμως στην Αθήνα αλλά σε άλλες περιφέρειες… Με βαλίτσες γεμάτες σχέδια καταφθάνει σήμερα στην Ελλάδα ο υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, Philip Roesler, αλλά και με πολυμελή επιχειρηματική συνοδεία, η οποία έρχεται για να δει και να επανέλθει δριμύτερη σε δεύτερη φάση, όχι όμως στην Αθήνα αλλά σε άλλες περιφέρειες…

Μπορεί ο γερμανικός τύπος τις τελευταίες μέρες να αναπαράγει την είδηση ότι ο Philip Roesler κομίζει στις αποσκευές του πρόταση αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, ωστόσο κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά αμφίβολο, δεδομένου ότι τον πρώτο λόγο σε τέτοιου είδους θέματα έχει ο γερμανός υπουργός οικονομικών, Wolfgang Schauble. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως ο γερμανός αντικαγκελάριος έρχεται με άδεια χέρια.

Αντίθετα προσγειώνεται στην Ελλάδα με προτάσεις για εισροή στη χώρα μας άμεσων ξένων επενδύσεων στα πλαίσια της θέσπισης των ειδικών οικονομικών ζωνών που έχουν συζητηθεί και συμφωνηθεί κατά το παρελθόν στις διμερείς επαφές Βερολίνου-Αθήνας.

Με την ύφεση να μαστίζει την ελληνική οικονομία η ελληνική κυβέρνηση αντιμετωπίζει αυτές τις προτάσεις ως μάννα εξ’ ουρανού, επιθυμώντας διακαώς να ξεκινήσουν άμεσα ενέργειες που θα ξαναθέσουν σε κίνηση τη διαδικασία μεγέθυνσης του παραγώμενου εθνικού πλούτου.

Ωστόσο μια προσεκτική ματιά στους όρους και τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα διεξαχθούν αυτές οι επενδύσεις δείχνουν πως δεν πρόκειται παρά για μία ακόμα κοντόφθαλμη λύση που μεσοπρόθεσμα περισσότερο θα βλάψει παρά θα ωφελήσει την ελληνική οικονομία.

Κατ’ αρχήν όταν μιλάμε για επενδύσεις που θα γίνουν στις ειδικές οικονομικές ζώνες από γερμανούς επενδυτές, μιλάμε για επιχειρηματικές δραστηριότητες χρηματοδοτούμενες σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από τα κονδύλια του ΕΣΠΑ και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων που προορίζονται για την Ελλάδα, στης οποίας την αποκλειστική δικαιοδοσία είναι το που θα κατευθυνθούν και πως θα τα διαχειριστεί, αρκεί να εκπληρώνει τις τυπικές προϋποθέσεις που θέτει η ευρωπαϊκή νομοθεσία για την εκταμίευση αυτών των πόρων.

Δεδομένης, όμως, της πολύ χαμηλής απορροφητικότητας των κονδυλίων του ΕΣΠΑ που εμφανίζει η χώρα μας, κι ενώ 18 δισ. ευρώ έχουν ήδη προεγγριθεί, αλλά λόγω κυβερνητικών και διοικητικών λαθών και παραλήψεων δεν έχουν ακόμα εκταμιευθεί, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης επέλεξε την εύκολη λύση.

Επέλεξε δηλαδή να δωρίσει ουσιαστικά αυτά τα χρήματα σε Γερμανούς επενδυτές, μαζί και μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας, εκχωρώντας τους το δικαίωμα της Ελλάδας να τα διαχειριστεί η ίδια, αντί για να προβεί στις απαιτούμενες διοικητικές ενέργειες που θα επέτρεπαν την αύξηση της απορροφητικότητας των συγκεκριμένων πόρων.

Τα μελανά σημεία της κυβερνητικής αυτής επιλογής δεν περιορίζονται στην εκχώρηση κυριαρχίας και την προικοδότηση των ξένων επενδυτών με 32 (18+14) δισ. ευρώ.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα έγκειται στις στρεβλώσεις που γεννά μέσομακροπρόθεσμα στην ελληνική αγορά το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πραγματοποιηθούν αυτές οι επενδύσεις. Και εκεί έρχεται το ζήτημα των ειδικών οικονομικών ζωνών.

Σύμφωνα με όσα έχουν συμφωνήσει Γερμανία και Ελλάδα, πρόκειται για ζώνες που θα δημιουργηθούν εντός της ελληνικής επικράτειας, ξεκινώντας πιλοτικά σε τέσσερις ελληνικές περιφέρειες.

Σε αυτές τις ζώνες οι επιχειρήσεις θα απολαμβάνουν ενός ιδιότυπου καθεστώτος φορολογικής και όχι μόνο ασυλίας. Ειδικότερα για τις επενδύσεις εντός των ορίων αυτών θα θεσπιστεί πλήθος φοροαπαλλαγών ενώ θα προβλεφθεί ρητά η εξαίρεση τους από τους κανόνες του εργατικού δικαίου που θα ισχύουν στην υπόλοιπη χώρα, μεταξύ των οποίων και αυτοί που αφορούν τις απολαβές των εργαζομένων (ΕΣΣΕ, κλαδικές συμβάσεις). Όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ οι μισθοί εντός των ειδικών οικονομικών ζωνών δεν αναμένεται να ξεπερνούν τα 350 ευρώ!

Το τελευταίο, πέρα από τα εύλογα ερωτήματα που γεννά αναφορικά με το πως είναι δυνατόν να ζήσει ένας εργαζόμενος με τέτοιους μισθούς, εγείρει και ένα σημαντικό ερώτημα-πρόβλημα για την αναταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων. και αυτό δεν είναι άλλο από το πως θα μπορέσουν οι ελληνικές εταιρείες να ανταγωνιστούν τις επιχειρήσεις που θα δραστηριποιούνται σε αυτές τις ζώνες δεδομένου του handicap στο μισθολογικό κόστος από το οποίο θα εκκινούν.

Εκτός και αν η κυβέρνηση, κατά τα ειωθότα, ξεχάσει εκ νέου την αντιστασιακή της διάθεση στην πρόταση της τρόικας για μείωση του κατώτερου μισθού της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης και ‘υποκύψει’ στις ‘πιέσεις’ κάνοντας ολόκληρη τη χώρα Ινδία… Σε αυτήν βέβαια την περίπτωση θα έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι το timing της τροϊκανής βόμβας για τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα κάθε άλλο παρά τυχαίο ήταν.

Σε περίπτωση, πάντα, που προωθηθεί το παραπάνω σενάριο είναι δεδομένο πως η εγχώρια κατανάλωση θα καθηλωθεί στο ναδίρ. Κι αν αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα για τους εν Ελλάδι Γερμανούς επενδυτές οι οποίοι, απλά θα μεταφέρουν τις παραγωγικές τους δραστηριότητες στην ελληνική επικράτεια μειώνοντας το κόστος παραγωγής και εξακολουθώντας να απευθύνονται κατά βάση στους Γερμανούς καταναλωτές, είναι αμφίβολο κατά πόσο θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν οι ελληνικές επιχειρήσεις στην πραγματικότητα μιας οικονομίας που δεν έχει εσωτερική αγορά.