15 χρόνια από το «έπος» του 2004: Από την αποθέωση στο… σκορποχώρι

Ούτε ένας δεν πρόκειται ξεχάσει σήμερα εκείνο το μυθικό βράδυ της 4ης Ιουλίου 2004, όταν ο Θοδωρής Ζαγοράκης και η παρέα του, υπό τις οδηγίες του θρύλου Ότο Ρεχάγκελ, σήκωνε το τρόπαιο της πρωταθλήτριας Ευρώπης στον ουρανό της Λισσαβόνας. Σ’ έναν τελικό, στον οποίο η Εθνική νίκησε για δεύτερη φορά την διοργανώτρια Πορτογαλία μέσα στο «σπίτι» της.

Είναι σίγουρο επίσης, ότι θα ακουστούν διάφορα επικά (και δικαίως), θα βγουν ποδοσφαιριστές που ήταν στο Euro 2004 να μιλούν για το θαύμα της Πορτογαλίας κι αύριο, μια άλλη μέρα, 5η Ιουλίου, πλέον, θα πέσουμε και πάλι στα… ναρκωτικά. Με τις μεταγραφές των κολοσσών που κάνουν οι ελληνικές ομάδες για τις περισσότερες εκ των οποίων κάποιοι θα βρίζουν τον Σεπτέμβρη.

Όπως είναι βέβαιο, πως οι διάφοροι «στρατευμένοι παπαγάλοι» θα γράψουν ή θα μιλήσουν για τη σημερινή τραγωδία που λέγεται «Εθνική Ελλάδος», κατά πως συμφέρει τα αφεντικά τους ή σύμφωνα με τα το χρώμα των γυαλιών που φορούν.

Η ουσία είναι μία, και δεν αλλάζει.

Οι άνθρωποι που διέλυσαν την Εθνική έχουν ονοματεπώνυμα.

Και είναι οι πρώην πρόεδροι της ΕΠΟ, Γιώργος Σαρρής, Γιώργος Γκιρτζίκης (φίλα προσκείμενοι στον Ολυμπιακό) και Βαγγέλης Γραμμένος («παιδί» του ΠΑΟΚ).

Μπορεί ο Βασίλης Γκαγκάτσης να διώκεται για κακούργημα, αλλά κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι είναι εκείνος, επί προεδρίας του οποίου φτιάχτηκε η καλύτερη εθνική όλων των εποχών. Τα ίδια ισχύουν και για την εποχή του Σοφοκλή Πιλάβιου, που ανέλαβε μετά τον Β. Γκαγκάτση.

Κατά καιρούς, εμείς, οι δημοσιογράφοι, έχουμε ρίξει τις ευθύνες για την κατάντια στον Κλαούντιο Ρανιέρι, στον Μίχαελ Σκίμπε, στον Άγγελο Αναστασιάδη. Δεν λέω, κανείς από αυτούς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Όμως, δεν είναι οι μόνοι.

Δεν βρήκαν ανοικτά τα φώτα της ΕΠΟ στο Γουδί και μπήκαν μέσα. Κάποιοι τους προσέλαβαν.

Και τώρα, αυτοί οι κάποιοι, είναι έτοιμοι να θυσιάσουν πολύτιμες μονάδες της Εθνικής, όπως για παράδειγμα ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος, για να στηρίξουν τον Άγγελο Αναστασιάδη.

Η αλήθεια είναι, πως μετά την εποχή του Φερνάντο Σάντος, το καλοκαίρι του 2014, στην Εθνική εισέβαλαν τα συμφέροντα των παραγόντων διαφόρων ομάδων που μπορούν να επηρεάζουν καταστάσεις, και των μανατζαρέων.

Έτσι, είδαμε την Εθνική να γίνεται κέντρο διερχομένων. Κάτι που προσπάθησε να «μαζέψει», χωρίς επιτυχία είναι αλήθεια, ο Μίχαελ Σκίμπε ενώ το συνεχίζει ο Άγγελος Αναστασιάδης, αν και άλλα λέει.

Δεκαπέντε χρόνια μετά τη μεγαλύτερη έκπληξη στα χρονικά του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, με την κατάκτηση του Euro 2004 από την Ελλάδα, η Εθνική μοιάζει με διαλυμένη διαδήλωση.

Προπονητής (με πολλά ερωτηματικά αν μπορεί να φέρει ακόμη αυτήν την ιδιότητα ο Άγγελος) στην κοσμάρα του, ψάχνει τη νίκη με τάματα στην Παναγιά.

Αποδυτήρια, διαλυμένα, καθώς τα συλλογικά βρίσκονται σε έξαρση.

Παίκτες, άλλοι μικροί σε ποδοσφαιρικό μέγεθος για να σηκώσουν το βαρύ φορτίο, άλλοι «μπουχτισμένοι» από όσα βλέπουν και ζουν, άλλοι απογοητευμένοι γιατί κάποτε αγωνίζονταν σε μία Εθνική που ήταν υπολογίσιμη δύναμη παγκοσμίως.

Και η ΕΠΟ;

Ο Βαγγέλης Γραμμένος και το παρεάκι του, ασχολούνται με το πώς θα κρατήσουν τις καρέκλες τους που έχουν αρχίσει ήδη να τρίζουν…