Ελληνικό Χρέος: Μια εξίσωση δευτέρου βαθμού!(2)

Αν και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην αδυναμία αποπληρωμής του ελληνικού χρέους (βλέπε εδώ), υπάρχουν κάποιοι που περιέργως βλέπουν τη λύση του ελληνικού χρέους στην επιμήκυνση ή αναδιάταξή του. Κι επειδή δεν είναι άλλοι από αυτούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις ας δούμε τι διαφορετικό φέρνει αυτή η πρόταση. Αν φέρνει! Αν και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην αδυναμία αποπληρωμής του ελληνικού χρέους (βλέπε εδώ), υπάρχουν κάποιοι που περιέργως βλέπουν τη λύση του ελληνικού χρέους στην επιμήκυνση ή αναδιάταξή του. Κι επειδή δεν είναι άλλοι από αυτούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις ας δούμε τι διαφορετικό φέρνει αυτή η πρόταση. Αν φέρνει!

Τόσο η κυβέρνηση, δια στόματος του ίδιου του πρωθυπουργού, όσο και εκπρόσωποι της τρόικας και των ευρωπαϊκών κρατών έχουν πολλάκις επαναλάβει πως μία αναδιάταξη του ελληνικού χρέους σε συνδυασμό με το ακολουθούμενο μείγμα πολιτικής ή με ένα άλλο, ελαφρώς τροποποιημένο, συνιστούν το φάρμακο στην ασθένεια του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Σόιμπλε, Γιούνκερ, Ρεν, Τρισέ και πολλοί άλλοι εμφανίζονται θιασώτες αυτής της άποψης, η οποία για να υλοποιηθεί απαιτεί να μπουν στο παιχνίδι και οι ιδιώτες επενδυτές. Εκτός, όμως , από την είσοδο στο παιχνίδι των ιδιωτών επενδυτών δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως …μπάλα εξακολουθούν να παίζουν και οι περίφημοι οίκοι αξιολόγησης.

Οι τελευταίοι, από τη στιγμή που οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι άρχισαν να ψελλίζουν σχέδια περί επιμήκυνσης ή αναδιάταξης του ελληνικού χρέους και συμφωνίας σε εθελοντική βάση με τους ιδιώτες επενδυτές, κατέστησαν σαφές ότι οποιαδήποτε κίνηση αυτού του τύπου θα θεωρηθεί πιστωτικό γεγονός. Μάλιστα σε κάθε απόπειρα της Ευρώπης να παρουσιάσει ένα σχέδιο με «αυξημένο βαθμό εθελοντισμού», οι οίκοι επαναλάμβαναν μονότονα την ίδια ρήση: «Θα θεωρηθεί πιστωτικό γεγονός».

Όπου ακούει κανείς την έννοια πιστωτικό γεγονός μπορεί να την αντικαταστήσει με τον όρο χρεοκοπία ή ακόμα πιο σωστά αδυναμία αποπληρωμής. Με άλλα λόγια όλοι οι δρόμοι όχι μόνο οδηγούν στην αδυναμία αποπληρωμής του χρέους αλλά και στην αδυναμία προσφυγής της χώρας για δανεισμό στις αγορές, καθιστώντας μύθο το στόχο της τρόικας και της κυβέρνησης να επαναφέρουν τη χώρα στις αγορές. Με την Ελλάδα, λοιπόν, εκτός αγορών για χρόνια τόσο στην περίπτωση που δεχθεί τους όρους που θέτει η τρόικα και εξασφαλίσει τη δανειοδότηση από αυτή όσο και αν αρνηθεί τους όρους, απεμπολώντας παράλληλα τη δανειακή στήριξη το μέλλον προδιαγράφεται δύσκολο.

Εύλογα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι στην πρώτη περίπτωση (της τρόικας) η χώρα μας θα εξασφαλίζει χρήματα από ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ οπότε ο συγκεκριμένος δρόμος φαντάζει προτιμότερος.

Ωστόσο, μια ματιά στα ίδια τα στοιχεία του προϋπολογισμού αρκεί για να πείσει και τους πλέον δύσπιστους πως τόσο ο δρόμος της μονομερούς εξόδου της χώρας από τις αγορές μέσω της κήρυξης στάσης πληρωμών όσο και η «εθελοντική απομάκρυνση» της μέσω του μηχανισμού στήριξης της τρόικας είναι ένα και το αυτό.

Ειδικότερα σύμφωνα με τα στοιχεία και τις παραδοχές του προϋπολογισμού η δανειοδοτική ενίσχυση της Ελλάδας για το 2011 από την τρόικα ανέρχεται στα 46 δις ευρώ. Την ίδια ώρα, και πάντα σύμφωνα με τα στοιχεία του προϋπολογισμού, τα έξοδα της Ελλάδας το 2011 για την καταβολή των τόκων, των χρεολυσίων και της κρατικής συμμετοχής στο εθνικό ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας ανέρχεται στα 46,2 δις(16+28,2+2 δις). Όπερ έστι μεθερμηνευόμενον, τα τροικανά χρήματα όχι μόνο δεν κατευθύνονται για την πληρωμή μισθών και συντάξεων αλλά δεν επαρκούν καν για τη μείωση του ελληνικού χρέους.

Επομένως τα αποτελέσματα της ενίσχυσης από την τρόικα, σε ότι αφορά το χρέος, είναι ισοδύναμα με αυτά της κήρυξης στάσης πληρωμών, με τη βασικότερη διαφορά ανάμεσα στους δύο δρόμους να έγκειται στο βαθμό προστασίας των ξένων κατά κύριο λόγο τραπεζικών ιδρυμάτων και δευτερευόντως των ελληνικών.

Υγ: Η συνέχεια και το τέλος προσεχώς.