64, Μ@Λ@K@ ΜΟΥ!

FΟREVER ετοιμοθάνατος στα μέσα της έβδομης δεκαετίας τής ζάμπλουτης ζωής μου. 

ΜΕ ΕΙΧΕ ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ ΠΟΛΥ η ασπρόμαυρη γαλλική ταινία-ντοκιμαντέρ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΗ ΤΟΥ ‘68 «Να πεθαίνεις στα 30», σε σκηνοθεσία Ρομέν Γκουπίλ. Η ιστορία της γνωριμίας του σκηνοθέτη με τον Μισέλ Ρεκανατί στα 1968, τα ταραγμένα χρόνια που ακολούθησαν και η αυτοκτονία του συναγωνιστή και φίλου του το 1978, πριν κλείσει τα 30. 

ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟ(Σ) μεκατιγκόμενες στα χάι περιοδικά της εποχής (γυμνός μαζί με τον Τζιμάκο τον Πανούση να μας μαστιγώνουνε οι αφέντρες στο σαλόνι του περιοδικού Playboy και οπισθόφυλλο σε όλες τις σοβαρές κυριακάτικες εφημερίδες με look «ο αιμοσταγής δολοφόνος με το πριόνι») οι άσχετοι λέγανε ματιγκλαμουριά ο Ρουμελιώτης (!) όταν οι γιατροί μου, είχανε σηκώσει τα χέρια ψηλά. 

«ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΣΤΑ 30»… Ούτε «καλά 40» δεν τολμούσανε να μου ευχηθούν οι ηπατολόγοι μου. Ο συκώτης είχε φτάσει μέχρι τ’ @ρχίδι@! Ο σπλήνας κρεμότανε στο πάτωμα. Συν η πυλαία υπέρταση, άμα μ’ αγαπούσες λίγο τότε(ς) και ερχόσουνα να με ιδείς, στανταράκι θα σιγοκλαψούριζες: «Πήγα να ιδώ ένα φίλο μου που ήταν στο κρεβάτι, μα είδα απ’ έξω στέφανα και την αυλή γιομάτη». 

ΟΞΕΙΑ ΙΔΙΟΠΑΘΗΣ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ η ασαφής διάγνωσις. Τουτέστιν: ό,τι έπαθες που θα σε πάνε τέσσερις, το έπαθες μόνος σου, δεν ευθύνονται οι ηπατικοί ιοί που γνωρίζουμε, ούτε καν η ηπατίτιδα G που μόλις είχε ανακαλύψει ο κορυφαίος ηπατολόγος μου, ο καθηγητής Χατζηγιάννης. Πώς λένε σήμερα «έχεις αυτοάνοσο»; Τέτοια φάση. 

«ΚΟΨΕ ΜΑΧΑΙΡΙ ΤΟ ΑΛΚΟΟΛ» με συμβουλέψανε και… «ο Θεός βοηθός»! Πήγα στον στρατό και με διώξανε με τις κλωτσιές: «Ρε άντε ψόφα μόνος σου»! Ούτε τρελόχαρτο δεν μου δίνανε το δικαίωμα να πάρω. 

ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ τον ΣΚΟΥΡΤΗ, τον ΜΠΑΜΠΗ τον ΤΣΙΚΛΗΡΟΠΟΥΛΟ και τον ΜΗΤΣΟ τον ΕΥΘΥΜΙΑΔΗ, τους κορυφαίους θεατρικούς συγγραφείς μας έκανα παρέα εκείνη την εποχή. «Ξύπνα μικρέ! Μας περιμένει ο Μπάμπης στο ΝΤΟΛΤΣΕ (στο ιστορικό στέκι μας στη Σκουφά, στα (α)νοητά σύνορα Εξαρχείων-Κολωνακίου), ρούφα! Και μου ‘δινε έναν πικρό καφέ, κονιάκ πρωί-πρωί και μια τζούρα τρίφυλλη καλαματιανή. Ο Μπάμπης μας περίμενε με τρία διπλά ουίσκι έτοιμα στο τραπέζι. Αυτοί ήτανε και γ@μώ τους πότες, απ’ του ΛΩΡΑ στη Μαβίλη στη ΣΤΟΑ στην Πατησίων και στην ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ στον Νέο Κόσμο. Συνέχεια πίνανε, ξυπνάγανε τη νύχτα και είχανε το ποτήρι με το ουίσκι στο κομοδίνο. Βάζανε όμως πάγο μέσα και νερό και πίνανε αργά γουλιά-γουλιά, δεν τους έπινε όπως ήπιε εμένανε. ΤΟ ‘ΚΟΨΑ ΜΑΧΑΙΡΙ, η ίδια η Παναγία με βόηθησε και το συκώτι μου, όπως και ο σπλήνας μου μάζεψε, η πυλαία η υπέρταση εξασθένησε…

ΟΜΩΣ ΣΤΑ 55 αναγκάστηκα να κάνω, εν ζωή, ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΜΟΥ. Ο καρδιολόγος και ο αστρολόγος μου (που έγραψε πρώτος το «έρχεται ο Τσίπρας, ο άνθρωπος του πεπρωμένου») συμφώνησαν ότι δεν βγάζω την χρονιά. ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΥΣ ΜΟΥ διάβασαν ο πρύτανης και υφυπουργός της Παιδείας κ. Θεοδόσης Πελεγρίνης, ο διευθυντής τότε της ΕΡΤ κ. Λάμπης Ταγματάρχης και άλλοι διακεκριμένοι που με ύμνησαν και σαν νεκρό. 

ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, έχω αποθάνει προ πολλού. Χρόνια πολλά σου, πτώμα μου (φτιαγμένο απο πηλό, κάνεις ό,τι θέλεις το μυαλό)!