Η εθνική καταστροφή του δημογραφικού

Οι λέξεις και οι έννοιές τους. Το περιεχόμενο που κουβαλούν καλά κρυμμένο μέσα τους και βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση της κατάλληλης αφορμής, για να βρει τον δρόμο του προς το φως. Να αφήσει πίσω του τις σκιές.

Οι λέξεις με την αυτόνομη οντότητα, ως ζωντανοί οργανισμοί. Γεννούν συναισθήματα, λειτουργούν ως αφορμή για εμπνεύσεις, ανοίγουν μεγαλύτερα παράθυρα σε μεγαλύτερους κόσμους. Δεν μας αφήνουν ποτέ να ξεχάσουμε τι μας έκαναν να αισθανθούμε.

Η αναφορά του Ίλον Μασκ στην εθνική πληγή του δημογραφικού για την Ελλάδα, μας προσέφερε έναν ωκεανό από λέξεις. Που μπήκαν στη σειρά και μας πλήγωσαν. Επειδή μας θύμισαν πόσο δίκιο έχει το αφεντικό της Tesla και του «X» (πρώην Twitter). Η ορθολογική προσέγγιση του οποίου έφερε στην επιφάνεια τον μεγαλύτερο «ελέφαντα στο δωμάτιο», που σεργιανίζει στην πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες.

Επιπροσθέτως βέβαια, μας θύμισαν και πόσο έχουμε «μικρύνει» την Ελλάδα μας, με λάθη και παραλείψεις, με τη σκανδαλιστική ανοχή μας απέναντι σε ένα πολιτικό προσωπικό κατώτερο των περιστάσεων και της συγκυρίας. Η Ελλάδα παραμένει σημείο αναφοράς για τους «μεγάλους» της εποχής μας. Για την ανθρωπότητα. Παρά τη ζημιά που της προκαλούμε. Και υπό αυτό το πρίσμα, είμαστε πληθυντικά ασυγχώρητοι.

Κυβερνήσεις
που αδιαφόρησαν

Η τελευταία παρέμβαση υπέρ της οικογένειας από μια ελληνική κυβέρνηση, χάνεται στην προηγούμενη 20ετία, με τον Κώστα Καραμανλή να ενισχύει τους τρίτεκνους, την περίοδο 2004-2007. Έκτοτε… καληνύχτα σας.

Τα μνημόνια αποσυναρμολόγησαν την ελληνική κοινωνία. Σε επίπεδο συνοχής και αρμονίας του συνεκτικού ιστού, που θα έπρεπε να μας συγκρατεί ενωμένους. Το δημογραφικό δεν βρέθηκε ποτέ στην πρώτη σειρά του ενδιαφέροντος του πολιτικού προσωπικού. Δεν βρέθηκε ποτέ στην αιχμή των πολιτικών προτεραιοτήτων.

Οι κυβερνήσεις αδιαφόρησαν, οι δανειστές… κακοποίησαν την ελληνική κοινωνία και το μέλλον, αναπόφευκτα, σκοτείνιασε. Μια αποκρουστική έλξη από την παγιωμένη εθνική παρακμή, που φαντάζει μάλλον αδιανόητο να αντιστραφεί σήμερα, με ένα πολιτικό προσωπικό από το… κάτω ράφι. Χωρίς όραμα και εθνική συνείδηση.

Η «επόμενη Ελλάδα»
χρειάζεται εξαιρέσεις

Η αχαρακτήριστη διαχείριση της εθνικής τραγωδίας του δημογραφικού από ένα πολιτικό, συλλογικό υποκείμενο χωρίς εθνική συναίσθηση, διαμορφώνει συνθήκες μη αναστρέψιμης ζημιάς.

Μονάχα να την περιορίσουμε μπορούμε και αυτό στο μακρινό, όχι το εγγύς μέλλον. Μόνο που η καθυστέρηση συμβαδίζει με την επιδείνωση του προβλήματος. Με την επιδείνωση της φθοράς.

Η «επόμενη Ελλάδα», όποιο κι αν είναι το αποτύπωμα που θα της κληροδοτήσουμε, θα χρειαστεί διαφορετικές αφετηρίες επανεκκίνησης. Με περισσότερο ικανούς και προικισμένους πρωταγωνιστές. Έχοντας διδαχθεί από τα δικά μας λάθη.

Η «επόμενη Ελλάδα» θα χρειαστεί εξαιρέσεις. Εκείνους που θα είναι φτιαγμένοι από το κατάλληλο υλικό για να αντιστέκονται στον πειρασμό του συμβιβασμού με την παρακμή. Τον τροχό της Ιστορίας άλλωστε, τον κινούν οι εξαιρέσεις…

Πηγή: Εφημερίδα One Voice