Η απουσία του κράτους και η πολιτική δράση των «αλληλέγγυων»

Στα ελληνικά νησιά, όπου βγαίνουν καθημερινά χιλιάδες πρόσφυγες, δεν υπάρχει πιο εντυπωσιακή απουσία απ’ αυτή του κράτους. Το κενό της απουσίας του κράτους έρχεται να καλύψει το μαζικό κίνημα αλληλεγγύης των κοινωνιών των νησιών, αλλά και η δράση αλληλέγγυων ακτιβιστών.

Οι αλληλέγγυοι, όμως, έφεραν μαζί και μυστήριες οργανώσεις, με άγνωστους χρηματοδότες, που εξυπηρετούν συμφέροντα άλλων κρατών.

Η κυβέρνηση παρακολουθεί με αμηχανία την ανεξέλεγκτη δράση των «αλληλέγγυων». Από τη μια τους έχει ανάγκη για να καλύψει τη δική της ανοργανωσιά και από την άλλη απειλείται πλέον η ισχύς της και η αξιοπιστία της, καθώς έχει αποκαλυφθεί η τεράστια αδυναμία της να αντιμετωπίσει το προσφυγικό τσουνάμι.

ΜΚΟ ως συντελεστές της διεθνούς πολιτικής

Οι ΜΚΟ είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Τα ανθρωπιστικά προβλήματα από τις ένοπλες συγκρούσεις ανά τον κόσμο, οι έντονες πολιτικές συνθήκες πίεσης στο Διεθνές Σύστημα και οι οικονομικές καταχρήσεις που οδήγησαν σε περιόδους λιτότητας την Ελλάδα, τοποθέτησαν τις ΜΚΟ ψηλά στην επικαιρότητα.

Οι ΜΚΟ έχουν κερδίσει μια θέση στο σύγχρονο παγκόσμιο σύστημα και έχουν αποδείξει ότι μπορούν να επηρεάσουν καταστάσεις στη διεθνή πολιτική.

Τα έργα των ΜΚΟ και κάθε ομάδας αλληλέγγυων χαρακτηρίζονται επί το πλείστον ως πολιτικά. Η επιβεβαίωση προκύπτει και από τα νομικά πλαίσια που έχουν νομοθετήσει τα κράτη, προκειμένου να ελέγξουν τον τρόπο δράσεώς τους.

Το πρόβλημα προκύπτει όταν οι ενέργειές τους χρησιμοποιούνται ως μοχλοί πίεσης απέναντι στα εθνικά συμφέροντα. Η εκμετάλλευση αυτών των πιέσεων για προσωπικό όφελος, μέσω ενισχύσεως της χρηματοδότησης είναι το διακύβευμα στην όλη ύπαρξη των οργανισμών.

Και ο κίνδυνος μεγιστοποιείται όταν η δημιουργία τέτοιων ομάδων προκύπτει μέσα από σχέδια άλλων κρατών. Δηλαδή ως μέσον άσκησης πιέσεως, χρησιμοποιώντας ως όπλα τα μέλη της ομάδας, τους πολίτες του ίδιου του κράτους θύμα, με στόχο να εξυπηρετήσουν μια επιθυμητή ιδέα ή σκοπό.

Η μόνη λύση είναι η ουσιαστική παρουσία του ίδιου του κράτους. Η οργάνωσή του, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην χρειάζεται την υποστήριξή τους. Την αφέλεια με την οποία αντιμετώπισε ως τώρα αυτές τις οργανώσεις, αναμένεται να την πληρώσει ακριβά. Το πολιτικό κόστος θα είναι μεγάλο. Όσο για το οικονομικό… σε αυτό είμαστε συνηθισμένοι.