Η εμπιστοσύνη θέλει δύο, όπως το ταγκό…
Τόσα χρόνια τώρα οι «φίλοι» μας και «αλληλέγγυοι» δανειστές προβάλουν ως πρώτο επιχείρημα για να μας πιέσουν να δεχθούμε τις απαιτήσεις τους, την έλλειψη εμπιστοσύνης προς την εκάστοτε πολιτική ηγεσία της χώρας για την υλοποίηση των δεσμεύσεων. Παραλείπουν, ωστόσο να σημειώσουν ότι η εμπιστοσύνη (όπως και το ταγκό) χρειάζεται δύο για να υπάρξει και να εκτελεστεί σωστά!
Γράφει ο Κώστας Ψωμιάδης
Εδώ και έξι χρόνια, η ελληνική πλευρά είναι μονίμως στριμωγμένη και θα πρέπει σε κάθε της βήμα να αποδεικνύει ότι ενεργεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να εμπνέει εμπιστοσύνη στους δανειστές.
Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, δεν υπάρχει κανένα δείγμα ανάλογης συμπεριφοράς. Από την περίοδο διακυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου έως σήμερα, οι «εντιμότατοι φίλοι μας» υπόσχονται να κάνουν το επόμενο βήμα (λέγε με «χρέος») κι όλο κάτι καινούργιο επικαλούνται για να αναβάλουν τις όποιες αποφάσεις.
Το ίδιο υποσχέθηκαν το 2011, μέχρι και σε απόφαση Συνόδου Κορυφής συμπεριέλαβαν το θέμα τον Νοέμβριο του 2012, όταν το υποσχέθηκαν στον Σαμαρά, το ίδιο έκαναν και τον Ιούλιο του 2015, όταν υποχρέωσαν τον Αλέξη Τσίπρα να συμφωνήσει σε ένα πρόγραμμα εντελώς αντίθετο με τη πολλαπλώς εκπεφρασμένη βούληση του ελληνικού λαού…
Αλήθεια, για ποια εμπιστοσύνη στις προθέσεις των δανειστών για ελάφρυνση του χρέους μπορεί να γίνει λόγος, όταν για πολλοστή φορά προβάλλουν το περιβόητο: «Πάρτε μέτρα και μετά συζητάμε για το χρέος»;
Κι εάν η κυβέρνηση δεχθεί όλες τις παράλογες και εξωφρενικές απαιτήσεις των δανειστών, ποιος εγγυάται ότι δεν θα «γυρίσουν» το παραμύθι και θα απαιτήσουν νέα ακόμη πιο σκληρά μέτρα, για να κάνουν κάτι αντίστοιχο με το ισοπεδωτικό PSI του 2012;
Οι δανειστές γνωρίζουν ότι η απόφαση για αναδιάρθρωση του χρέους είναι εύκολη, αλλά θα αποτελέσει κι ένα ισχυρό «χαρτί» στα χέρια της κυβέρνησης, ώστε να προχωρήσει σε κινήσεις, που θα τονώνουν τη ρευστότητα στην εσωτερική αγορά και θα ανοίγουν τον δρόμο για επιστροφή στην ανάπτυξη.
Τότε, ο Τσίπρας θα είναι πολιτικά πιο ισχυρός εντός και εκτός συνόρων κι αυτό είναι που δεν θέλουν με τίποτε οι Ευρωπαίοι, που έχουν διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες.
Το πρόβλημα είναι πως με την τακτική που ακολουθούν, εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει. Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται στο ελάχιστο η ελληνική πλευρά!
