Δις ιζ χάου γουί ντου ιτ!
Το δημοψήφισμα στην Βρετανία είναι πια παρελθόν. Το #Bremain έδωσε σκληρή μάχη με το #Brexit, τόνοι μελανιού χύθηκαν, δεκάδες απειλές και υποσχέσεις μοιράστηκαν, αφήνοντας πίσω τους έναν νεκρό και εκατομμύρια τραυματίες. Τουλάχιστον πνευματικά. Κι αυτό γιατί, ανεξαρτήτως νικητή, μεγαλύτεροι ηττημένοι από το ευρωπαϊκό ιδεώδες και τις προοδευτικές δυνάμεις δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως, λίγο μετά που έκλεισαν οι κάλπες, ο πρώτος που έσπευσε να αναλάβει ενδεχόμενο πολιτικό κόστος ή oφέλη, δεν ήταν άλλος από τον Νάιτζελ Φάρατζ. Ο ηγέτης της ακροδεξιάς στην Βρετανία, που σε κάθε του τοποθέτηση κάνει τον Ντόναλντ Τραμπ να γουργουρίζει από ευτυχία. Όπως δεν είναι τυχαίο που ή πρώτη που βγήκε να πανηγυρίσει δεν ήταν άλλη από την ηγέτιδα της ακροδεξιάς στη Γαλλία, Μαρίν Λεπέν.
Για τις δυνάμεις της ακροδεξιάς που πρωτοστάτησαν στην μάχη για την αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγματι δεν χρειάστηκε να ανακοινωθούν τα συνολικά αποτελέσματα του δημοψηφίσματος για να πανηγυρίσουν. Κι αυτό γιατί, ο καθένας μπορούσε από καιρό να παρατηρήσει, ότι η ακροδεξιά ατζέντα έχει ήδη επιβληθεί, πολύ πριν το δείξουν οι κάλπες.
Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και η ισλαμοφοβία έχουν ήδη εξαπλωθεί στην Ευρώπη. Και η επόμενη ημέρα θα στρέψει τον δημόσιο διάλογο στην Γηραιά Ήπειρο ακριβώς γύρω από αυτές τις απόψεις.
Γιατί με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, η ακροδεξιά κατάφερε να εμφανιστεί ως ο απόλυτος φορέας της αμφισβήτησης αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μίας Ένωσης που βασίζεται σήμερα στα ιδεώδη του δόκτορα Σόιμπλε, της άβουλης Μέρκελ και των λόμπυ των Βρυξελλών. Και φυσικά στις συμβουλές του ΔΝΤ.
Δυστυχώς, οι προοδευτικές δυνάμεις σε αυτή τη μάχη χάθηκαν κάπου ανάμεσα στην ένδεια και τον φόβο. Τα μίντια, οι θεσμοί της Ένωσης και οι δαιμόνιες αγορές φρόντισαν να δημιουργήσουν το κλίμα τρόμου που απαιτούνταν, κάνοντας δωρεάν μαθήματα στα δικά μας μέσα ενημέρωσης.
Και κάπως έτσι, οι προοδευτικές δυνάμεις της Βρετανίας έσπευσαν, κατά πλειοψηφία, να συνταχθούν με εκείνους τους παρηκμασμένους οπαδούς της λιτότητας, της συντήρησης και της απόλυτης παράδοσης στα κεντρικά διοικητήρια.
Εκ του αποτελέσματος, αλλά και κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας στη Βρετανία, εύκολα μπορεί κανείς να συμπεράνει πως ένα τέτοιο κλίμα πόλωσης ανάμεσα στην ακροδεξιά του Μεσαίωνα και την Ευρώπη της συντήρησης, δεν θα μπορούσε να έχει κανένα καλό αποτέλεσμα για τους Ευρωπαίους.
Γιατί στην ουσία, αυτές ήταν οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Και το… νόμισμα αυτό δεν υπάρχει μόνο στη Βρετανία. Έτσι τώρα, αφού βέβαια οι αγορές επανέλθουν σε ηρεμία και δεδομένου πως κανείς δεν ήθελε στην πραγματικότητα να έρθει σε σύγκρουση μαζί τους, όλοι μαζί θα προχωρήσουν στην Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Μόνο που πλέον, η ατζέντα της ακροδεξιάς θα βρίσκεται σε πρώτο πλάνο. Μπορεί κανείς να μαντέψει σε ποιο σημείο τοποθετεί αυτή η πραγματικότητα την ατζέντα της Αριστεράς;