Το πόθεν έσχες σας και σ’ άλλο… βοσκοτόπι

Οι επικοινωνιακές δεξιότητες της (πρώτη και δεύτερη φορά) Αριστεράς, θα διδάσκονται στο προσεχές μέλλον σε σχολές και σεμινάρια πολιτικής επικοινωνίας. Ως παράδειγμα προς αποφυγή, εννοείται. Τόσα αυτογκόλ, τόσες χαμένες ασίστ, τόση αστοχία… ούτε ο Panathinaikos του Γιάννη Αλαφούζου.

Ας ξεκινήσουμε από την καραμέλα των τελευταίων ημερών, την υποψηφιότητα Καλογρίτσα για μία θέση στον ήλιο των τηλεοπτικών αδειών. Εν αρχή, το επικοινωνιακό επιτελείο (για την οικονομία της συζήτησης, ας θεωρήσουμε ότι υπάρχει τέτοιο) δεν μπόρεσε να προβάλλει την παραμικρή αντίδραση στο αφήγημα της απέναντι πλευράς, με αποτέλεσμα να χρεωθεί, εξαρχής και αδιαμαρτύρητα, η κυβέρνηση τον εργολάβο ως «καναλάρχη του ΣΥΡΙΖΑ». Κανείς δεν σκέφτηκε, φαίνεται, ότι η διαπλοκή, με «πρώτα βιολιά» τους αποτυχόντες του διαγωνισμού, θα ξεσαλώσει.

Η συνέχεια, με τα βοσκοτόπια, τα… gidaresort, τα δάνεια από την Αττικής και όλα τα υπόλοιπα είναι, λίγο πολύ, γνωστή. Και η κυβέρνηση βρέθηκε, από «καβάλα στ’ άλογο», να απολογείται για τις μπίζνες του Καλογρίτσα. Αυτό που σίγουρα είναι ένα σημαντικό βήμα εμπρός, στον πολύπαθο δημόσιο βίο, είναι το γεγονός ότι ο επιχειρηματίας εξέπεσε της διαδικασίας, κάνοντας πράξη τη δέσμευση Τσίπρα ότι, όποιος δεν πληροί τους όρους, πηγαίνει σπίτι του. Με τρεις, όμως, αστερίσκους:1. Για να βγει off η υποψηφιότητα Καλογρίτσα χρειάστηκε η «ντρίπλα» της μη καταβολής της πρώτης δόσης. 2. Η επιτροπή που έλεγξε τα πόθεν έσχες έκανε, σίγουρα, καλά τη δουλειά της; 3. Πως αξιοποίησε επικοινωνιακά η κυβέρνηση την επικράτηση της νομιμότητας, για να αποκαταστήσει το τρωθέν κύρος της;

Ας αφήσουμε, όμως, τα τηλεοπτικά-που άλλωστε θα τα συζητάμε για μήνες ακόμη- και ας έρθουμε στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα. Όπου την έπεσε, λέει, αγρίως ο κ. Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης στον κ. Ευκλείδη Τσακαλώτο, κατηγορώντας τον για οικογενειοκρατία, επειδή, στο υπό σύσταση Υπερταμείο, αναλαμβάνει θέση στη διοίκηση η σύζυγος βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Και τι λέτε ότι βρήκε να απαντήσει ο, συμπαθής και χιουμορίστας, Ευκλείδης; Κάτι περί φεμινιστικού κινήματος και ανεξάρτητης υπόστασης των γυναικών! Κύριε Τσακαλώτε, έχετε ακούσει για μία εταιρία δημοσίων σχέσεων, ονόματι V+O; Έχει πέσει στην αντίληψή σας ότι κάθε σπίτι νεοδημοκράτη και εγσυγχρονιστή ΠΑΣΟΚου έχει και μία εταιρία PR; Βαρβιτσιώτης (αδελφός), Μπακογιάννη (κόρη), Νικολοπούλου (σύζυγος Στουρνάρα) και πάει λέγοντας… Και όλες αυτές οι εταιρίες, μήπως ξέρετε πόσες δουλειές του Δημοσίου έχουν πάρει όλα αυτά τα χρόνια; Κι αν το ξέρετε, γιατί δεν τον «κολλάτε στον τοίχο» τον κύριο που σας εγκαλεί και πετάτε τη μπάλα στην εξέδρα, με φεμινιστικά κηρύγματα; Για να σάς γράφουν την άλλη μέρα οι εφημερίδες ότι εγκαθιστάτε τη δική σας διαπλοκή;

Προχτές ο Κυριάκος Μητσοτάκης προκάλεσε προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για την Παιδεία. Άλλη… τρικυμία εν κρανίω από κει. Τα ολοήμερα δημοτικά (αυτά που θα έκλειναν) λειτουργούν και τα γυμνάσια και τα λύκεια ξεκίνησαν τη χρονιά με λιγότερα προβλήματα από κάθε άλλη χρονιά. Τα σχολεία ειδικής αγωγής στελεχώθηκαν παρά τις περί του αντιθέτου κινδυνολογίες. Η ιδιωτική εκπαίδευση επανήλθε στην αρμοδιότητα του υπουργού Παιδείας και όχι του… υπουργού Εμπορίου (εκεί θεωρούσαν οι προηγούμενοι ότι έπρεπε να υπάγεται και ο νοών, νοείτω). Και όλα αυτά -που αντικειμενικά είναι κατόρθωμα εν μέσω μνημονίων- κανείς δεν μπορεί να τα κεφαλαιοποιήσει. Γιατί ξαφνικά το Νο1 θέμα, αρμοδιότητας του υπουργείου, που πρέπει να απασχολήσει την κοινή γνώμη είναι το… μάθημα των Θρησκευτικών. Και την ώρα που Φίλης και Τσίπρας «δείχνουν», έστω και άκαιρα, στη σωστή κατεύθυνση, ο κ. Καμμένος δίνει διαπιστευτήρια στον Ιερώνυμο, δημιουργώντας εικόνα ρήγματος στην κυβερνητική συνοχή.

Δεν περιγράφω άλλο, που θα έλεγε κι ο Χελάκης. Το μόνο βέβαιο είναι ότι όσο συμβαίνουν όλα αυτά κι όσο, επίσης, για πολλούς ΣΥΡΙΖΑίους η γη κινείται αποκλειστικά γύρω από το κόμμα και το επικείμενο συνέδριο, κανείς δεν θα καταλάβει πως γύρω μας διακυβεύονται πράγματα και θαύματα. Διότι οι καμπάνες που χτυπούν για τη Deutsche Bank ενδεχομένως να αποτελούν μία ιστορική ευκαιρία. Αρκεί, βεβαίως, να «προλάβουμε» να το αντιληφθούμε.