Το… τσακ της Ιστορίας και η φάρσα

Μεταρρυθμίσεις, πλεονάσματα, ανάπτυξη, success story, έξοδο στις αγορές. Λέξεις και έννοιες τόσο γνώριμες στην ελληνική κοινωνία, εδώ και έξι χρόνια.

Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου «κάηκε» στο… τσακ. Το οποίο «τσακ» μυθικό σύμβολο χρονικού προσδιορισμού, που απηύθυναν βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, προπαραμονές των εκλογών του 2015, για να οριοθετήσουν την απόσταση ως την «απογείωση» της ελληνικής οικονομίας. «Ένα… τσακ βρισκόμαστε, πριν βγούμε στο… ξέφωτο» ήταν η ακριβής ατάκα. Όμως, δεν πρόλαβαν ή δεν πρόκαμαν, που θα ΄λεγε και ο Χαρίλαος. Σε ανάλογη κατάσταση είναι πιθανό να βρεθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι πλέον σαφές ότι η δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα επιδιώκει τη σταθεροποίηση της οικονομίας, (σε επίπεδο στατιστικών δεδομένων φαίνεται να τα έχει καταφέρει ως στιγμής), την έξοδο στις αγορές (κάτι μας θυμίζει), την ολοκλήρωση του προγράμματος και την παύση του καθεστώτος των αυστηρών τακτικών ελέγχων από τους Θεσμούς. Παρ΄ ότι η κατάργηση της «επιτροπείας» αποτελεί, απλώς, ένα λεκτικό θεώρημα, δεδομένου ότι οι προϋπολογισμοί των χωρών της Ευρωζώνης ελέγχονται από το Eurogroup, ενώ η «επιτροπεία», ως μέθοδος και πρακτική, είναι, ήδη, θεσμοθετημένη – ακόμη και για τη Γερμανία.

Μακριά από εμάς το δόγμα «είναι όλοι ίδιοι». Αλλά μέρισμα από τα πλεονάσματα (υποτίθεται ότι) μοίρασε ο κ. Σαμαράς, το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Μπορεί οι διαφορές να είναι απολύτως διακριτές, ως προς τους δικαιούχους και το κοινωνικό πρόσημο, αλλά η ομοιότητα, σε επίπεδο πολιτικής πρωτοβουλίας, δεν παύει να υφίσταται. Βέβαια, η αξιωματική αντιπολίτευση έσπευσε να εντάξει την ενίσχυση των συνταξιούχων σε σενάρια προεκλογικών παροχών, αγνοώντας, προφανώς, πως η αποκατάσταση των απωλειών, που υπέστησαν οι συνταξιούχοι από τη μείωση του ΕΚΑΣ, ήταν μία από τις βασικές δεσμεύσεις του Αλέξη Τσίπρα σε πρόσφατη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου.

Όμως, το πρόβλημα για τον πρωθυπουργό δεν είναι το πώς διανέμει τα πλεονάσματα ή αν διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη ή των κυβερνήσεων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Το βασικό πρόβλημα είναι, ότι κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στην ίδια ακριβώς παγίδα που εγκλωβίστηκε και ο κ. Σαμαράς. Δηλαδή, να απωλέσει σημαντικό μέρος της επιρροής του, ακριβώς τη στιγμή που θα είναι (ή θα νομίζει ότι είναι) σε θέση να ισχυριστεί ότι «έβγαλε την Ελλάδα από το Μνημόνιο».

Ο κ. Σαμαράς υπέστη ολική καθίζηση την ώρα που διέδιδε ότι τελειώνει η κρίση και μεταφερόμαστε στην προστατευόμενη ζώνη της «πιστοληπτικής γραμμής». Η φθορά του ήταν ανυπολόγιστη, όπως και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων που εφάρμοσαν Μνημόνιο. Η μοναδική περίπτωση για να ξεφύγει ο κ. Τσίπρας από το λάκκο της γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας -με τα γνωστά αποτελέσματα στο ταμπλό της εκλογικής αποτύπωσης- είναι να αποκτήσει πραγματική υπόσταση το σενάριο ότι «βγαίνουμε από τα Μνημόνια» (το 2018). Εξ΄ ου και η πεισματική άρνηση στη λήψη νέων μέτρων μετά τη λήξη του προγράμματος.

Τι πιθανότητες υπάρχουν για να το πετύχει; Αρκετές, θα έλεγε ένα στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών το οποίο παρακολουθεί τους επιμέρους δείκτες. Αν, όμως, δεν βελτιωθεί η ρευστότητα και η καθημερινότητα, το αργότερο ως τον Ιούνιο του 2017, ή -πολύ περισσότερο- έρθει κανένα «καπέλο» για τη διετία 2019-2020, μέσα από τη θεσμοθέτηση μιας ειδικής χρονικής περιόδου, που θα περιλαμβάνει συμπληρωματικά κεφάλαια υποχρεώσεων, τότε η πορεία της σημερινής κυβέρνησης δείχνει να μοιάζει προδιαγεγραμμένη…

Όλα θα κριθούν τη νέα χρονιά, η οποία ενέχει και θέση «τελευταίας ευκαιρίας». Κάτι που σημαίνει ότι τα μέλη της κυβέρνησης θα πρέπει να αυξήσουν κατακόρυφα την απόδοσή τους, εγγράφοντας συγκεκριμένα αποτελέσματα. Πάντως, η ταχύτητα που έχουν επιδείξει, ως τώρα, δεν αποτελεί και το πιο πειστικό εχέγγυο…