Ο φιλέλληνας κ. Σόιμπλε (και δεν είναι ειρωνεία)

Πολλά τα επίθετα που έχουν χρησιμοποιηθεί για τον γερμανό υπουργό Οικονομικών και στην συντριπτική τους πλειοψηφία αρνητικά. Μέρες που είναι (ενόψει γιορτών) ας του κάνουμε δώρο και ένα θετικό και ας φαίνεται παράδοξο μετά την χθεσινή του… δημιουργία (άλλο ένα επεισόδιο κρίσης και εμπλοκής στις διαπραγματεύσεις).

Όχι δεν προσχωρήσαμε στην οπτική Άδωνι Γεωργιάδη περί αναγκαιότητας και αξίας των μνημονίων, ούτε στις μαζοχιστικές ερμηνείες τύπου «σφάξε με αγά μου». Άλλωστε ξεκαθαρίζουμε από τον τίτλο ότι ο χαρακτηρισμός δεν είναι ειρωνικός. 

Να ξεκαθαρίσουμε όμως και τον χαρακτηρισμό φιλέλληνας. Ξεχάστε τα «παραδοσιακά» περί θαυμασμού του ελληνικού πολιτισμού, κοιτίδας της δημοκρατίας και προγονικά ανδραγαθήματα.

Δεν μιλάμε για φιλελληνισμό στυλ Λόρδου Βύρωνα. Μιλάμε για κάτι διαφορετικό και σαφώς βαθύτερο. Μιλάμε για την επένδυση που κάνει κάποιος σε ένα έργο ζωής. Για το δέσιμο που προκύπτει από αυτήν την επένδυση. Για το ενδιαφέρον που διατηρεί αμείωτο η διασκέδαση. Στην λογοτεχνία θα μπορούσε να ονομαστεί και αγάπη.

Πιθανότατα δεν ξεκίνησε έτσι. Ξεκίνησε απλώς ως μια υποσχόμενη προοπτική, που ο πολιτικός Σόιμπλε «είδε» ως ευκαιρία στην οικονομική κατάρρευση της χώρας μας. Εξελίχθηκε όμως σε έργο ζωής για τον Σόιμπλε (και αγώνα επιβίωσης -κυριολεκτικά για εμάς).

Χάρις σε εμάς, δηλαδή στην Ελλάδα, ο Σόιμπλε κατάφερε αρχικά να διασώσει τις γερμανικές (αλλά και τις άλλες ευρωπαϊκές) τράπεζες που η οικονομική κατάρρευση της χώρας μας θα έπληττε.

Στη συνέχεια χάρις στην Ελλάδα επέβαλλε στην Ευρωζώνη το δημοσιονομικό πρόγραμμα σταθερότητας, δηλαδή τη δική του πολιτική λιτότητας από την οποία η Γερμανία αποκομίζει κέρδη τόσο οικονομικά όσο και, το κυριότερο, πολιτικής ισχύος και ηγεμονίας. Ο Σόιμπλε έγινε ο ηγέτης της Ευρωζώνης και η Μέρκελ της Ευρώπης. Πιθανότατα διασώσαμε και την μεταξύ τους σχέση καθώς αναπόφευκτα θα έρχονταν σε σύγκρουση εάν ο Σόιμπλε εκτός από το υπουργείο του δεν είχε και εμάς (ως project) για να απασχολείται, να πειραματίζεται, να παίζει και να διασκεδάζει.

Ενδεχομένως κάπου στην πορεία να κεντρίσαμε και το ενδιαφέρον του. Άλλωστε όπως ο ίδιος επανειλημμένα έχει δηλώσει είμαστε ειδική περίπτωση. Για παράδειγμα, έχουμε επιζήσει 7 χρόνων ύφεσης και σκληρής λιτότητας και επιπλέον δεν σκοτωθήκαμε ακόμα μεταξύ μας.

Πλέον έχουμε γίνει το project του, το έργο ζωής του, όχι όμως ως δημιουργία, όσο ως πείραμα. Αλλά βέβαια ο άνθρωπος δεν εργάζεται ως επιστήμονας, είναι πολιτικός και έχει αποφασίσει πως θέλει να εξελιχθεί το πείραμά του. Αφού λοιπόν η αριστερή κυβέρνηση (θού Κύριε) καταφέρνει όχι μόνο να επιζεί, αλλά παραδόξως και να κυβερνά (και όχι να διαχειρίζεται απλώς) και να πετυχαίνει τα άπιαστα νούμερα του σχεδιασμένου σε αποτυχία προγράμματος, αλλάζει (και πάλι) τις συνθήκες, πετώντας (ακόμα μία) μπανανόφλουδα (οι χθεσινές ανακοινώσεις του υπουργείου του). Εάν ο Τσίπρας την πατήσει και πάει να «απειλήσει» την Μέρκελ με τις γερμανικές αποζημιώσεις, τα σκάνδαλα των γερμανικών εταιρειών, το προσφυγικό, ή εκλογές, γίνεται το επόμενο όνομα στη λίστα αφανισμού των Ευρωπαίων ηγετών επί της θητείας της καγκελαρίου.

Εάν την αποφύγει και είτε αποσπάσει κάποιου είδους κατανόηση /συμπάθεια (χωρίς πρακτικό αντίκρισμα βέβαια), είτε την παραπομπή στο «αρμόδιο» Eurogroup (δηλαδή, στον Σόιμπλε ουσιαστικά) ο γερμανός ΥΠΟΙΚ θα έχει άπλετο χρόνο για να προετοιμάσει την επόμενη μπανανόφλουδα. Όπως και να έχει όμως, ό,τι και να γίνει, το project Ελλάδα παραμένει δικό του. Και αυτό ακριβώς είναι ο στόχος του και όχι όπως εσφαλμένα θεωρούμε η αποτυχία ή η επιτυχία (λιγότερο πιθανό) του πειράματός του, δηλαδή του προγράμματος της χώρας.
Ναι, εάν δεν υπήρχαμε ως χώρα ο Σόιμπλε θα έπρεπε να μας εφεύρει.