O τελευταίος (?) σοσιαλιστής

Γνώρισα τον Μάριο Σοάρες, πριν πέντε χρόνια, μόλις. Θυμάμαι ήταν ένα μουντό απόγευμα του Φλεβάρη  με τον Ατλαντικό να έχει ξεσπάσει πάλι και η βροχή στη Λισαβόνα να μην έχει τελειωμό, που βρέθηκα στο ίδρυμα Μάριο Σοάρες στην οδό Σάου Μπέντο απέναντι από την Πορτογαλική Βουλή.

Δεν θυμάμαι πια την εκδήλωση που διοργανωνόταν. Κάτι για το σοσιαλισμό στις μέρες μας υποθέτω, ένα θέμα που διαχρονικά ο Presidente λάτρευε. Η ατμόσφαιρα ήταν αρκετά χαλαρή, το κοινό λόγω καιρού λιγοστό, η φίλη (και δασκάλα μου στα πορτογαλικά) ανέλαβε να κάνει τις συστάσεις. Τότε εγώ, μόνο λίγες λέξεις πορτογαλικών μιλούσα, ξέρετε τα …τουριστικά.

Κύριε πρόεδρε ,σας έχω μια έκπληξη , τούτος εδώ είναι έλληνας δημοσιογράφος, του είπε η Τζοάνα, δείχνοντάς με.

Γύρισε με εκείνο το αρχοντικό ύφος ενός ευρωπαίου κοσμοπολίτη, που ποτέ δεν τον εγκατέλειπε προς το μέρος μου: Είσαι έλληνας; Maravilhiso ! (Θαυμάσιο). Εσύ ξέρεις, να μου πεις, τότε, γιατί παραιτήθηκε ο Παπανδρέου. (Ήταν  10-15 μέρες μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Παπαδήμο).

Καταλαβαίνετε τη θέση μου: Ούτε και άπταιστα γαλλικά να μίλαγα ( τη δεύτερη κύρια γλώσσα του Μ. Σοάρες) δεν θα μπορούσα, να εξηγήσω, τι συνέβαινε τότε στην Ελλάδα … Κάτι είπα στη Τζοάνα, κάπως το μετάφρασε στα πορτογαλικά και αυτό ήταν όλο. Είπα ένα το muito prazer, και το …έβαλα στα πόδια, αισθανόμουν ενοχή, ότι δεν μπόρεσα να εκφραστώ στην Σοάρες στη γλώσσα του, για το φλέγον για την Ελλάδα θέμα.

Ήταν μια συνάντηση που κράτησε – δεν κράτησε περισσότερα από τρία λεπτά…

Για μένα ήταν όμως μια αιωνιότητα …

Adeus Presidenete!