Η Μέρκελ κέρδισε τον Σουλτς και οι δύο μαζί αισθάνονται την πίεση των ευρωφοβικών

Οι εκλογές στα ομόσπονδα κρατίδια έχουν πάντα να κάνουν καταρχήν με τα εσωτερικά κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα. Όμως, σαφώς αποτελούν ένα μήνυμα για την κεντρική σκηνή του Βερολίνου. Το δε, μήνυμα που έστειλε χθες το μικροσκοπικό Σάαρλαντ ήταν αντιστρόφως ανάλογο με το μέγεθος του, δίνοντας μια υπερπολύτιμη νίκη για το κόμμα της Άνγκελα Μέρκελ.

Είναι γεγονός ότι η Καγκελάριος είχε πολύ καιρό να χαρεί έτσι. Η είσοδος του Μάρτιν Σουλτς στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό και η ανάδειξη του στο νέο ισχυρό άντρα των Σοσιαλδημοκρατών έφερε τα πάνω-κάτω στην προεκλογική εκστρατεία για τις γενικές εκλογές του Σεπτεμβρίου. Ο Σουλτς συγκέντρωνε υψηλότερα ποσοστά δημοφιλίας από την Μέρκελ, η ψαλίδα ανάμεσα σε Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες άρχισε να κλείνει και τα σενάρια για την πιθανότητα σχηματισμού κυβέρνησης συνασπισμού της Αριστεράς υπό το SPD άρχισαν να φουντώνουν.

Στο δρόμο, λοιπόν, για το ραντεβού του Σεπτεμβρίου, οι κάλπες που θα στηθούν, μέσα στην άνοιξη, σε ορισμένα από τα ομόσπονδα κρατίδια ήταν φυσικό και επόμενο να πάρουν τη μορφή μίνι δημοψηφίσματος για την καταγραφή της διάθεσης του εκλογικού σώματος.

Χθες στο Σάαρλαντ, οι Χριστιανοδημοκράτες έκοψαν πρώτοι το νήμα, διατηρώντας την πρώτη θέση που ήδη κατείχαν στην περιοχή, που θεωρείται ένα από τα προπύργια τους. Όμως, το βασικό είναι ότι κατάφεραν να αποσπάσουν εντυπωσιακή διψήφια διαφορά σε σχέση με τους Σοσιαλδημοκράτες (40,7% έναντι 29,6%).

Το άλλο σημαντικό στοιχείο είναι ότι η ισορροπία δυνάμεων που διαμορφώνεται στη νέα τοπική βουλή παραπέμπει σε μια επανάληψη της μεταξύ τους συνεργασίας στην τοπική κυβέρνηση και δεν επιτρέπει τη δημιουργία ενός μεγάλου αριστερού συνασπισμού, που θα άφηνε τη Δεξιά εκτός τοπικής κυβέρνησης, με τρόπο που θα αποτελούσε πιθανό πρότυπο και για το Βερολίνο.

Βέβαια η ριζοσπαστική Αριστερά του DieLinkeβγήκε επίσης κερδισμένη, κατακτώντας την τρίτη θέση. Όμως, τόσο οι Πράσινοι (που θα μπορούσαν να συμπληρώσουν έναν αριστερό συνασπισμό) όσο και οι Φιλελεύθεροι (που πολλές φορές στο παρελθόν αποτελούν σύμμαχο των Χριστιανοδημοκρατών) έμειναν εκτός βουλής. Το στοιχείο αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως ενδυνάμωση των «μεγάλων» έναντι των «μικρών», αν το κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» δεν έμπαινε και εδώ σφήνα, ταράσσοντας τα λιμνάζοντα νερά.

Το ευρωφοβικό υπερσυντηρητικό AfD κατάφερε για μια ακόμη φορά να επηρεάσει τις ισορροπίες, μπαίνοντας στη τοπική βουλή με ποσοστό 6,2% και τρεις έδρες. Όμως, το ποσοστό ελάχιστη σημασία έχει, όσο η ίδια η ικανότητα του να συνεχίζει να διασφαλίζει παρουσία στα ομόσπονδα κοινοβούλια (πλέον έχει εισέλθει σε 11 τοπικά κοινοβούλια) «χτίζοντας» σιγά-σιγά ένα πολιτικό προφίλ και μια απήχηση στη γερμανική κοινωνία, που του επιτρέπει να οραματίζεται και την είσοδο του στην Bundestag, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Και αυτό είναι κάτι που ενοχλεί και προβληματίζει το συστημικό πολιτικό σκηνικό συνολικά, όχι μόνο επειδή το AfDτου «κλέβει» πολύτιμους ψήφους,  ειδικά από τη Δεξιά, αλλά επειδή γνωρίζει ότι η απήχηση του αντανακλά την απήχηση των ιδεών του στους πολίτες, με τρόπο που αναπόφευκτα μπορεί να πιέσει την κατεύθυνση της στρατηγικής του Βερολίνου για εσωτερικά, αλλά και ευρωπαϊκά θέματα.