Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο «μακέτος» με το μπλοκάκι

Η επιλογή της ώρας προβολής της συνέντευξης δεν ήταν τυχαία. Τα φαντάσματα, για όσους πιστεύουν σε αυτά, κόβουν βόλτες αυστηρά μετά τα μεσάνυχτα. Και σε αυτή τη χώρα, με τόσους σκελετούς να κρύβονται στις ντουλάπες της πολιτικής, αλλά και της οικονομίας, δεν θέλει και πολύ για να πιστέψεις ότι, μια στο τόσο, δικαιούνται να περιφέρουν τα κόκκαλά τους στον τηλεοπτικό αέρα. Το να θέλει, όμως, ο σκελετός να σου κουνάει και το δάχτυλο, πάει πολύ.

Βγήκε λοιπόν από τη ντουλάπα της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας ο Κώστας Σημίτης και μίλησε, για όλους και για όλα. Περιαυτολόγησε για τις επιτυχίες της πρωθυπουργίας του και της κυβέρνησης του, δεν βρήκε τίποτα σχεδόν στα πεπραγμένα του το οποίο να αξίζει μία δόση αυτοκριτικής, υπογράμμισε τα λάθη όλων των άλλων και, ως άλλος Κυριάκος Μητσοτάκης, ζήτησε εκλογές για να σωθεί ο τόπος από τον Αλέξη, που ούτε θέλει, ούτε μπορεί.

Τα είπε όλα αυτά ο ίδιος Σημίτης, που πήρε το σώμα του ΠΑΣΟΚ των ετών 1980-90 και το μετέτρεψε σε κουφάρι στο όνομα του εκσυγχρονισμού, καταντώντας το «σφραγίδα» και ακυρώνοντας πλήρως την ιστορική διαδρομή ενός κόμματος με τεράστιο λαϊκό έρεισμα και αυθεντικές κεντροαριστερές καταβολές. Ο Σημίτης των Άκηδων, των Γιάννων και των Τσουκάτων, που στα ΚΥΣΕΑ απλώς… προήδρευε, ενώ οι μίζες περνούσαν κάτω από τη μύτη του, χωρίς ο ίδιος να φέρει ευθύνη. Μάλλον με αυτούς τους όρους ανέλαβε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ…

Ο πρωθυπουργός, που παρέδωσε στους Τούρκους τον Οτσαλάν και ευχαρίστησε τους Αμερικάνους για το τραγικό φιάσκο των Ιμίων, καίτοι κληρονόμος -στα χαρτιά τουλάχιστον- του πολιτικού χώρου που πιστώνεται το «βυθίσατε το Χόρα». Ο θιασώτης της «ισχυρής Ελλάδας» του σκληρού πυρήνα της ΟΝΕ, η είσοδος στον οποίο εξασφαλίστηκε με τη δημιουργική λογιστική και το διαβόητο swap της Goldman Sachs, χωρίς ποτέ η χώρα να είναι αντικειμενικά έτοιμη για κάτι τέτοιο. Σήμερα οι συνέπειες είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανείς και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ούτε ευρωσκεπτικιστής, ούτε δραχμολάγνος για να το διαπιστώσει.

Μας παραδίδει μαθήματα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας του χρηματιστηρίου, της μεγαλύτερης «επιχείρησης» αναδιανομής πλούτου που έχει συντελεστεί ποτέ στη χώρα -εννοείται από τους πολλούς στους λίγους- χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Ο Σημίτης των ολυμπιακών έργων του «Αθήνα 2004» που, ενδεχομένως ακόμη και σήμερα, ουδείς γνωρίζει πόσο κόστισαν και για ποιους ακριβώς λόγους, εκτός, φυσικά, από το να καταλήξουν δισεκατομμύρια στις τσέπες των εργολάβων. Ο πρωθυπουργός των Siemens, των Hochtief και των Ferrostaal, ο «ντίλερ» που άνοιξε διάπλατα την πόρτα του ελληνικού Δημοσίου στο γερμανικό χρήμα.

Θα είχε λύσει, μας είπε μέσες-άκρες, και το Ασφαλιστικό αλλά δεν τον άφησαν. Ποιος; Ο άνθρωπος που έβαλε στον «πάγο» τις πρωτοβουλίες του Γιαννίτση, γιατί φοβήθηκε το πολιτικό κόστος -ο κατά τα άλλα εκσυγχρονιστής- και διέλυσε τα ασφαλιστικά ταμεία, εξαϋλώνοντας τα αποθεματικά τους, σε «επενδύσεις» που δεν βγήκαν και ομόλογα που μετέπειτα «κουρεύτηκαν».

Κι εκεί που κάποτε ξυπνάς, μετά τον εφιάλτη στο δρόμο με τις… ελιές, βλέπεις το πρωτοσέλιδο των Νέων. Όπου ο ΔΟΨ (διότι, ό,τι κι αν είχε κάνει ο αείμνηστος Λαμπράκης, το να αποκαλούμε «ΔΟΛ» αυτό το μαγαζί αποτελεί ύβρη) αγιογραφεί για μία ακόμη φορά τον αξιότιμο κεντρικό τραπεζίτη της χώρας, χαρακτηρίζοντάς τον ως «βολικό εχθρό» της σημερινής κυβέρνησης. Η οποία αδυνατεί να κατανοήσει πόσο φίλος της θέλει να είναι το αγαπημένο παιδί του Σημίτη, κουμπάρος του Γιάννου, βασικός σύμβουλος και εκπρόσωπος του τότε υπουργού Εθνικής Οικονομίας στη Νομισματική Επιτροπή της Ε.Ε., επικεφαλής της Εμπορικής Τράπεζας… Και δένει το γλυκό.

Είπε και κάτι άλλο ο κ. Σημίτης. Ότι, οι πρωτοβουλίες Τσίπρα για τη διερεύνηση των σκανδάλων σε εξοπλιστικά, υγεία κ.λπ. μέσω εξεταστικών, «γεννούν εχθρότητα». Κάποιος πρέπει να πληροφορήσει τον κ. καθηγητή πως οι μόνοι που ασπάζονται την άποψή του είναι όσοι, μέσα από τις διαδικασίες κάθαρσης που δρομολογούνται, κινδυνεύουν να δουν το πολιτικό τους άστρο να πεθαίνει με ένα λαμπρό «μπαμ», ως άλλο σούπερ νόβα. Θα μπορούσαν, βεβαίως, να το έχουν κάνει προχτές ο Παύλος και η Σία, αλλά θα διακινδύνευαν να χάσουν το Πούλιτζερ αγιογραφίας. Που, αν δεν υπάρχει, θα πρέπει να θεσπιστεί ειδικά για την ελληνική δημοσιογραφία.