Πρωτογενές (επικοινωνιακό) έλλειμμα

Κάποιοι στην Κουμουνδούρου -όχι στα γραφεία μας, απέναντι- θα έπρεπε να έχουν εγκαίρως αντιληφθεί ότι εξίσου αδύνατο είναι χωρίς φίλα προσκείμενες δυνάμεις στα ΜΜΕ, και να κυβερνήσεις. Θα έπρεπε, δε, να το έχουν αντιληφθεί και να έχουν φροντίσει για την οικοδόμηση των απαραίτητων συμμαχιών, αρκετά πριν το όραμα της «πρώτης φοράς Αριστερά» γίνει πραγματικότητα, τον Γενάρη του 2015.

Έχουμε γράψει ουκ ολίγες φορές για την αδυναμία της κυβερνώσας παράταξης να κεφαλαιοποιήσει επικοινωνιακά οτιδήποτε το θετικό και την αντιστρόφως ανάλογη ευκολία με την οποία γίνεται «βορά» των αντιπολιτευτικών πρωτοσέλιδων, για ελάσσονος σημασίας ζητήματα.

Πολλοί, μάλιστα, θεωρούν κακοπροαίρετα ότι τα γράφουμε αυτά κάθε τόσο, πικραμένοι από το γεγονός ότι δεν συμμετέχουμε σε κάποια μυστική νομή της κυβερνητικής επικοινωνιακής «πίτας». Ουδέν αναληθέστερον, φίλες και φίλοι αναγνώστες. Όχι μόνο επειδή απολαμβάνουμε εκ πεποιθήσεως την ελευθερία του να μη μετέχουμε σε καμία τέτοια μοιρασιά, διατηρώντας την ελευθερία να λέμε τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη. Αλλά και επειδή δεν υπάρχει καν «πίτα».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τις τελευταίες ημέρες, αυτής της επικοινωνιακής αφλογιστίας της κυβέρνησης είναι η ευκολία με την οποία επέτρεψε στην αντιπολίτευση να επιβάλει στον δημόσιο λόγο τις έννοιες «τέταρτο» ή «νέο μνημόνιο». Διότι δεν είναι δυνατόν -την ώρα που, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, θετικές ειδήσεις υπάρχουν και μάλιστα πολλές- να αφήνεις πάλι τον αντίπαλο να παίζει με τους δικούς του κανόνες. Είναι ανεπίτρεπτο να αφήνεις τους υπαίτιους αυτής της κατάστασης να εγκαθιστούν στο συλλογικό υποσυνείδητο το δήθεν «τέταρτο μνημόνιο» και να τους δίνεις την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την αγωνία των πολιτών, που -απολύτως δικαιολογημένα μετά από την πίεση ετών- αναρωτιούνται: «Κι άλλα μέτρα; Κι άλλες περικοπές;».

Την περασμένη Δευτέρα, η μία από τις ελάχιστες -θεωρούμενες- φιλοκυβερνητικές εφημερίδες κυκλοφορούσε στα περίπτερα με τον πρωτοσέλιδο τίτλο «Ζητείται ελπίς». Όταν έχεις τέτοιους φίλους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς, που λέει και ο λαός. Και μη νομίσετε ότι το όραμά μας περί φιλοκυβερνητικού Μέσου είναι η… Πράβντα. Αλλά, όταν δεν είναι διατεθειμένοι οι «δικοί» σου να ενημερώσουν την κοινή γνώμη για τις ασφυκτικά γεμάτες βαλίτσες του ταξιδιού της επιστροφής από την Κίνα, για τα αντίμετρα και το πώς αυτά θα επηρεάσουν θετικά την καθημερινότητα και το πορτοφόλι του μέσου Έλληνα, για το ότι μία ουσιαστική συμφωνία για το χρέος είναι πιο κοντά από ποτέ, τότε ποιος περιμένεις να το κάνει; Μήπως ο… ΣΚΑΪ;

Μέχρι στιγμής, έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι η μοναδική λύση για ό,τι δεν προχωράει σε αυτή την κυβέρνηση είναι να το «πάρει πάνω του» ο Τσίπρας. Ανέλαβε προσωπικά το στοίχημα των μεγάλων επενδύσεων -το οποίο, τα προηγούμενα δύο χρόνια, πέρασε από πολλά χέρια- με τα αποτελέσματα να αρχίζουν, ήδη, να γίνονται εμφανή. Ανέλαβε, επίσης προσωπικά, το κλείσιμο της αξιολόγησης και τη διευθέτηση του χρέους και σύντομα θα γίνει κατανοητό ότι τα πράγματα έχουν μπει σε τροχιά. Στο κομμάτι της επικοινωνίας, για να επιστρέψουμε σε αυτό, είναι σαφές ότι οι μόνες καταφανείς νίκες επιτυγχάνονται όταν εμφανιστεί στη Βουλή ο ίδιος ο Τσίπρας, που πάντα κατατροπώνει τον αντίπαλο με χαρακτηριστική άνεση, από τα… αποδυτήρια.

Είναι, όμως, τελικά δυνατό η διακυβέρνηση ενός τόπου να είναι «one man show»; Δηλαδή, μήπως πρέπει ο Τσίπρας να κάνει μόνος του και τον διαγωνισμό για τα κανάλια, να διαλευκάνει ένα-ένα τα σκάνδαλα δύο και τριών δεκαετιών, να «τραβήξει το αυτί» κάποιων εκπροσώπων της Δικαιοσύνης που παραλαμβάνουν πορίσματα, αλλά τα αφήνουν να… σιτέψουν, να επιτηρήσει τις αξιοσέβαστες τραπεζούλες, να βρει λύση για το κάθε «ανεξάρτητο κρατίδιο» τύπου ΑΑΔΕ, ΤτΕ, ΕΠΑΝ, να, να, να; Στο παρελθόν, για κάποιους ιστορικούς ηγέτες, μετά από λίγα χρόνια παραμονής τους στην κυβέρνηση, καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει «πάγκος». Στην παρούσα περίπτωση, μάλλον δεν βγαίνει ούτε καν η βασική «ενδεκάδα»…