Ο Αντώνης φωνάζει «παρών», ακούει κανείς;

Δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα από τις δηλώσεις των πολιτικών για τις θρησκευτικές εορτές και τις εθνικές επετείους. Οφείλουμε ωστόσο να τους αναγνωρίσουμε τον μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Με όσους διαφορετικούς τρόπους και εάν μπορεί κάποιος να πει τα ίδια πράγματα, στο τέλος θα καταφύγει στα κλισέ της περίστασης. Είναι αναπόφευκτο γιατί βέβαια είναι και αρκετές οι περιστάσεις δηλώσεων: δύο εθνικές επέτειοι και τουλάχιστον τέσσερις θρησκευτικές γιορτές τον χρόνο. Κάθε χρόνο.

Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος που διαβάζω ανελλιπώς τις δηλώσεις εθνικής ή θρησκευτικής περίστασης. Δεν είναι για λόγους… συμπόνιας στο δύσκολο έργο των πολιτικών να βρουν (οι ίδιοι ή λογογράφοι τους) και να πουν κάτι έστω και λίγο διαφορετικό. Δεν είναι για λόγους επαγγελματικής διαστροφής και δεν είναι ούτε καν για τους ψυχαναγκαστικούς λόγους που θα μπορούσαν να ωθήσουν κάποιους να τις διαβάσουν/παρακολουθήσουν, θεωρώντας ότι έτσι διατηρούν τους δεσμούς τους με την ενημέρωση σε μια περίοδο διακοπών.

Είναι κάτι πιο… ψυχιατρικό. Στον ωκεανό της κούφιας κοινοτυπίας ψάχνω εκείνες τις δηλώσεις που θα με αφήσουν άναυδη. Παραδόξως ή μη, η αναζήτησή μου σχεδόν πάντα επιβραβεύεται με μια δήλωση που προκαλεί ένα κράμα έκπληξης και αφωνίας  με μια (μικρή) δόση (αρνητικού) θαυμασμού.

Στον προσωπικό (και εντελώς περίεργο) διαγωνισμό μου ο φετινός νικητής για τον Δεκαπενταύγουστο -και ίσως και ολόκληρη τη χρονιά- είναι ο Αντώνης Σαμαράς.
Η δήλωσή του ήταν η ακόλουθη:

«Γιορτάζει σήμερα η “Πλατυτέρα” της Ορθοδοξίας!  Η “Υπέρμαχος Στρατηγός” των Ελλήνων.
Το υπέρτατο Σύμβολο της Μάνας και της Αγάπης. Η Ορθοδοξία και η Ελλάδα. Αναπόσπαστα δεμένη με την Παράδοσή μας, την Ταυτότητά μας, τον  Πολιτισμό και την Πίστη μας. Όλα όσα μας κρατάνε όρθιους και μας κάνουν καλύτερους. Χρόνια Πολλά σε όλους τους Έλληνες!»

Την πρώτη ανάγνωση ακολούθησε 5λεπτο κενό. Δηλαδή, αφωνία και απομάκρυνση του βλέμματος από την οθόνη. Ακολουθεί δεύτερη ανάγνωση που επιβεβαιώνει την ορθότητα της πρώτης: ναι έχω διαβάσει σωστά. Μετά με χτυπούν κατά κύματα ο υπερβάλλων ζήλος, η αγωνία, ο διαχωρισμός των πολλών «μας».

Θαυμαστικά και πεζοκεφαλαία. Το κείμενο επικαλείται την Παναγία αλλά «κραυγάζει». Στο κείμενο χρησιμοποιείται ένα από τα πιο προσωπικά στοιχεία κάθε ανθρώπου αυτό της πίστης (ή της απουσίας της) για να στείλει ένας πρώην το μήνυμα της παρουσίας του. Στον νυν αρχηγό και την παράταξη του αλλά και σε πολίτες που θεωρεί στην καλύτερη περίπτωση πρόβατα σε ανάγκη βοσκού.

Ίσως είναι και αυτό ένα ταλέντο: Να προσβάλλεις ευχόμενος. Πολιτική όμως, δεν θα έπρεπε να είναι.