Εθισμένοι στο τσάμπα τορπιλίζουν τη σωτηρία του ΕΔΟΕΑΠ

Ζήλεψαν τη δόξα των καναλαρχών και ξεκίνησαν τον υπέρ πάντων αγώνα εναντίον της εισφοράς 2% επί του τζίρου, που προβλέπεται να αποτελέσει κρίσιμο πόρο βιωσιμότητας του φορέα επικούρησης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των εργαζομένων στα ΜΜΕ. Ο λόγος για τους νέους -και μαζί τους νεότερους από τους παλαιούς- εκδότες που, μαθημένοι στο τσάμπα, έβαλαν και πάλι «ασπίδα» τους εργαζομένους και ξεκίνησαν, μονομιάς, να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον κίνδυνο απώλειας θέσεων εργασίας και τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεών τους.

Οι προθέσεις των διαμαρτυρόμενων εκδοτών είναι προφανείς και γίνονται ακόμη πιο ξεκάθαρες από τη μεθοδολογία της αντίδρασής τους. Βαφτίζοντας στις ανακοινώσεις τους «φόρο» την εργοδοτική εισφορά του 2% επί του τζίρου, θέλουν να ενεργοποιήσουν υπέρ τους τα αντανακλαστικά μίας κοινωνίας που, αλήθεια είναι, στενάζει από τη μνημονιακή υπερφορολόγηση.

Όμως, το 2% υπέρ του ΕΔΟΕΑΠ δεν είναι φόρος, αλλά εργοδοτική εισφορά. Ας ληφθεί υπόψη ότι η εισφορά που πληρώνει σήμερα ο εργοδότης ενός ασφαλισμένου στο τέως ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, για τον κλάδο σύνταξης, είναι 8,96%. Με βάση το νέο σχέδιο για τον ΕΔΟΕΑΠ θα καταβάλλει και 7,05% για την επικούρηση και την περίθαλψη. Για έναν οποιονδήποτε άλλο εργαζόμενο (ασφαλιστέο στο τέως ΙΚΑ) ο εργοδότης πληρώνει έως και 25%. Η διαφορά είναι ευνόητη…

Είναι γεγονός ότι ο κλάδος των ΜΜΕ δεν διέρχεται περίοδο παχέων αγελάδων, όσον αφορά πωλήσεις και διαφημιστικά έσοδα. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να αποτελεί επαρκή δικαιολογία για να προσπαθούν οι εκδότες να στηρίξουν τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων τους στη συρρίκνωση, έως εξαφάνισης, του εργατικού κόστους.

Όταν ο ΕΔΟΕΑΠ στηριζόταν στα χρήματα από το αγγελιόσημο, δεν είδαμε τους εργοδότες του κλάδου περισσότερο πρόθυμους ούτε να ασφαλίσουν, στο σύνολό τους, τους δημοσιογράφους τους ούτε να εξαλείψουν τα «μπλοκάκια» ή να μην εμφανίζεται ο εργαζόμενος σε ένα μισθολόγιο, αλλά να εργάζεται σε δυο-τρεις εφημερίδες και άλλα τόσα σάιτ, χωρίς έξτρα αμοιβή ή αποδοτικότερη σε ένσημα ασφάλιση…

Άλλωστε το αγγελιόσημο ως πόρος του ΕΔΟΕΑΠ μπορεί να βόλεψε εκδότες και δημοσιογράφους, αλλά δεν ήταν τίποτα άλλο από μία καραμπινάτη στρέβλωση της αγοράς. Πόσο λογικό ήταν, δηλαδή, να πληρώνει για το επικουρικό ή τον γιατρό του δημοσιογράφου, ο μικρός ή μεγάλος διαφημιζόμενος που ήθελε να προβάλει τη δουλειά του, από την τράπεζα και την αντιπροσωπεία αυτοκινήτων μέχρι τον τεχνίτη και το μαγαζί της γειτονιάς, αλλά όχι ο εργοδότης του;

Οι εκδότες που σήμερα διαμαρτύρονται και, όλως τυχαίως, ανήκουν στο «μπλοκ» που συντάσσεται με τους μνημονιοφύλακες και τους υπέρμαχους των μεταρρυθμίσεων, δεν μας έχουν πιπιλίσει τόσα χρόνια τα μυαλά με την ανάγκη να αρθούν οι στρεβλώσεις και να γίνουμε ανταγωνιστικοί; Αλλά ξέχασα. Το τσάμπα είναι πάντα γλυκό… Και οι μεταρρυθμίσεις καλές, όταν αφορούν τους άλλους. Καιρός όλα αυτά να αλλάξουν.

Όποιος δραστηριοποιείται στον κλάδο των ΜΜΕ, παίρνει ένα συγκεκριμένο επιχειρηματικό ρίσκο, γνωρίζοντας ποιες είναι οι συνθήκες που επικρατούν στην αγορά. Το κάνει γιατί εκτιμά ότι τα κέρδη του, όχι απαραίτητα οικονομικά, θα είναι περισσότερα από τις απώλειες. Στην περίπτωση που το business plan «βγαίνει» μόνο αν βγει από τη μέση ο παράγοντας εργαζόμενος, κάτι πάει στραβά.

Προς τιμήν της το ίδιο πιστεύει και η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, γι’ αυτό έδωσε μία νικηφόρα μάχη για τη σωτηρία του ΕΔΟΕΑΠ.