Αθώοι Γιώργος και Ανδρέας Κουρής για τη μη απόδοση ΦΜΥ από το Alter

Το Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας, μετά από μακρά ακροαματική διαδικασία αθώωσε τους βασικούς μετόχους  του τηλεοπτικού σταθμού Alter, Κωνσταντίνο Γιαννίκο, Γιώργο Κουρή και το γιο του τελευταίου Ανδρέα από το αδίκημα της μη απόδοσης παρακρατούμενου Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών (Φ.Μ.Υ.) του τηλεοπτικού σταθμού «Άλτερ».

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο Γιώργος και Ανδρέας Κουρής αντιμετώπιζαν το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας στο αδίκημα της μη απόδοσης Φ.Μ.Υ.  και ως φυσικός αυτουργός της πράξης κατηγορούνταν ο Κωνσταντίνος Γιαννίκος. Οι δύο πρώτοι, δηλαδή, φέρονταν , ως μη μη εκτελεστικά μέλη του Δ.Σ. της εισηγμένης στο Χ.Α.Α. εταιρείας «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ Α.Ε.», ότι έπεισαν τον τότε Πρόεδρο και Διευθύνοντα Σύμβουλο του καναλιού Κωνσταντίνο Γιαννίκο να μην καταβάλει το φόρο. που αφορούσε στη διαχειριστική περίοδο από 01.02.2011 έως 30.09.2011, ύψους 1.537.727 ευρώ, πλέον προσαυξήσεων 405.716 ευρώ.

Αντίθετα την ενοχή των κατηγορουμένων είχε προτείνει στην αγόρευσή της η εισαγγελέας της έδρας.

Τι ανακοίνωσε η πλευρά Κουρή:

Οι πληρεξούσιοι δικηγόροι Θεμιστοκλής Σοφός και Μιχάλης Δημητρακόπουλος δήλωσαν: «Μετά από μία μακρά ακροαματική διαδικασία ενός έτους, αθώοι κρίθηκαν από το Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών οι Γεώργιος και Ανδρέας Κουρής για το αδίκημα της μη απόδοσης παρακρατούμενου Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών (Φ.Μ.Υ.) του τηλεοπτικού σταθμού «Άλτερ».

Οι δυο επιχειρηματίες, ως μη εκτελεστικά μέλη του Δ.Σ. της εισηγμένης στο Χ.Α.Α. εταιρίας του τηλεοπτικού σταθμού, κατηγορούνταν για ηθική αυτουργία στο αδίκημα της μη απόδοσης Φ.Μ.Υ., πείθοντας δήθεν τον τότε Πρόεδρο και Διευθύνοντα Σύμβουλο του καναλιού Κωνσταντίνο Γιαννίκο να μην καταβάλει το φόρο που αφορούσε στη διαχειριστική περίοδο από 01.02.2011 έως 30.09.2011.

Πρόκειται για την γνωστή υπόθεση, που αδίκως, όπως αποδείχθηκε, στέρησε για 47 ημέρες την ελευθερία πατέρα και υιού Κουρή και προκάλεσε την αναστάτωση του νομικού και επιχειρηματικού κόσμου.

Πρόκειται για μία ορθή δικαστική κρίση, γιατί η υποχρέωση απόδοσης Φ.Μ.Υ. προϋποθέτει την πραγματική καταβολή μισθού και την πραγματική παρακράτηση επ’ αυτού Φ.Μ.Υ. και όχι λογιστικούς – θεωρητικούς μισθούς και, αντίστοιχα, ανύπαρκτες παρακρατήσεις Φ.Μ.Υ.».