Άδολες υιοθεσίες τεχνοκρατών

Ενδεχομένως να υπάρχει κάπου στο αχανές σύμπαν των τριών μνημονίων η «πρόνοια» (όπως θα έλεγαν και οι Κύπριοι) / πρόβλεψη/ υποχρέωση, ή όπως θέλει να ονοματίσει κανείς, τις δεσμεύσεις μας έναντι των δανειστών και για αυτό.    

Ποιος να ξέρει όμως; Φυσικά όχι ο Χρυσοχοΐδης  -θυμάστε τη δημόσια παραδοχή του το μακρινό 2012 ότι δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο γιατί ήταν απασχολημένος  με τα του χαρτοφυλακίου του. Αλλά το θέμα μας δεν είναι ο Χρυσοχοΐδης και τα τότε αναγνώσματά του.

Γιατί βλέπετε μετά ακολούθησαν αναθεωρήσεις, νέα μνημόνια, νέες αναθεωρήσεις που φυσικά αύξησαν αισθητά το μέγεθος των υποχρεώσεων και… προνοιών των μνημονίων. Βέβαια, μαζί αυξήθηκαν και τα πρόσωπα που θα έπρεπε να τα διαβάσουν όλα αυτά, αλλά είναι μάλλον λογικό να υποθέσουμε ότι στην καλύτερη περίπτωση η ανάγνωση θα περιορίζονταν στα του χαρτοφυλακίου του καθενός.

Τα παραπάνω ισχύουν για τους υπουργούς αλλά όχι για τους γραφειοκράτες. Αυτοί μπορεί να είναι και οι μόνοι που ενδεχομένως να έχουν την πλήρη εικόνα του σύμπαντος των μνημονίων. Εξίσου λογική δεν είναι η υπόθεση ότι μέσα σε όλο αυτό το χάος θα μπορούσαν κάπου να παραχώσουν και μία… πρόνοια για τους ίδιους; Στο κάτω- κάτω αυτοί και όχι οι υπουργοί κάνουν την ουσιαστική δουλειά.

Ίσως όμως η καχυποψία μας να είναι υπερβολική. Άλλωστε υπάρχει όπως όλοι γνωρίζουμε η πρόνοια της ατιμωρησίας των επικεφαλής των ανεξάρτητων αρχών και των τραπεζών. Έχοντας το ακαταδίωκτο από την δικαιοσύνη το μόνο που λείπει είναι η… ηθική νομιμοποίηση της προκαταβολικής ασυλίας τους στους ντόπιους . Γιατί όπως και να το κάνουμε είναι κομματάκι δύσκολο να καταπιούμε πως δεν υπάρχει λογοδοσία για όλους αυτούς τους γραφειοκράτες. Αλήθεια, τι ηθικό σθένος απαιτείται να υπηρετεί κάποιος το δημόσιο συμφέρον όταν γνωρίζει ότι δεν θα έχει καμία συνέπεια ακόμα και εάν δεν το κάνει; Φυσικά και δεν υπονοούμε πως όλοι αυτοί παρανομούν αλλά και μόνο η γνώση της ασυλίας τους δεν τους βάζει σε πειρασμό;

Ακριβώς λοιπόν για να μην κάνουμε τέτοιες πονηρές σκέψεις είναι απαραίτητη όχι μόνο η ηθική νομιμοποίησή τους αλλά η και ανύψωση τους. Και βέβαια κανένας καλύτερος για αυτή τη δουλειά από τα media. Όχι βέβαια τα ανυπόληπτα  ντόπια κομματικά ή κρυφοκομματικά media. Μιλάμε για διεθνή Τύπο με αδιαμφισβήτητο κύρος. Financial Times και Handelsblatt. Τον Γεωργίου η πρώτη, τον Στουρνάρα η δεύτερη. Μοιρασμένο το έργο όπως στα καρτέλ.

Καμπάνια δικαίωσης του Γεωργίου η πρώτη (καθώς ήδη βρίσκεται σε δικαστικές περιπέτειες) αφού η πρόνοια προστασίας ήταν μεταγενέστερη της θητείας του, εγκωμιαστικές αναφορές από την δεύτερη για τον «ενοχλητικό κεντρικό τραπεζίτη» που τα «βάζει» με την «λαϊκίστικη αριστερή κυβέρνηση».   

Για τους (ασεβείς) ιθαγενείς, προσευχή:
«καὶ μὴ εἰσενέγκῃς… ὑμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι… ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ