Οι Βρυξέλλες «τρέμουν» την ιταλική κάλπη

Την ημερομηνία της κάλπης, την μάθαμε: 4 Μαρτίου. Όμως, αυτό ήταν το εύκολο. Το δύσκολο είναι να προβλέψει κανείς, τι θα προκύψει από τις κρίσιμες ιταλικές εκλογές, που από τώρα φαντάζουν ως η επόμενη, μεγάλη, πολιτική δοκιμασία για την ενωμένη Ευρώπη.

Με τη συμφωνία που επετεύχθη, ο πρόεδρος της ιταλικής δημοκρατίας θα διαλύσει τη Βουλή, μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, δίδοντας το πράσινο φως για την έναρξη της προεκλογικής περιόδου. Με τον τρόπο αυτό, οι ιταλοί πολιτικοί θα… πέσουν με τα μούτρα στα δύσκολα, μετά τις γιορτές, δεδομένου ότι οι δημοσκοπήσεις προμηνύουν μια αμφίρροπη αναμέτρηση, αλλά και μια δύσκολη επόμενη ημέρα, τόσο για την ίδια την Ιταλία όσο και για την Ευρώπη συνολικά.

Ο λόγος είναι πως οι δημοσκοπήσεις επιμένουν να δείχνουν σκληρή μάχη για την πρωτιά μεταξύ του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος (του Ματέο Ρέντσι) και του αντισυστημικού Κινήματος των Πέντε Αστέρων (του Μπέπε Γκρίλο). Και μάλιστα με το Κίνημα του Γκρίλο να έχει ελαφρύ προβάδισμα.

Από την άλλη, οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν, επίσης, μια συνεχή άνοδο της Δεξιάς του αναγεννημένου –σε ρόλο γνήσιου Φοίνικα- Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος μάλιστα μπορεί να κάνει την πολύ μεγάλη έκπληξη βγαίνοντας μπροστά στο μετεκλογικό τοπίο, μαζί με την ακροδεξιά ευρωφοβική Λέγκα του Βορρά. Κοινώς, η Φόρτσα Ιτάλια δεν μπορεί μεν να «χτυπήσει» πρωτιά στις εκλογές, όμως μπορεί ενδεχομένως να «κλέψει» τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης από την Κεντροαριστερά, σε συνεργασία με τους εθνικιστές.

Οι δύο δυνάμεις του δεξιού χώρου έχουν ήδη αρχίσει να «μαγειρεύουν» μια συνεργασία. Αντιθέτως, ούτε το Δημοκρατικό Κόμμα θα δεχόταν να συμπράξει με τον Μπέπε Γκρίλο, ούτε ο Γκρίλο με τον Ρέντσι. Τα δε, νούμερα δείχνουν ότι πιθανότατα κανείς τους δεν αποσπά αρκετή δύναμη για να διασφαλίσει αυτοδυναμία.

Το ρευστό αυτό πολιτικό τοπίο προφανώς ανησυχεί και προβληματίζει την υπόλοιπη Ευρώπη. Η προοπτική νίκης των αντισυστημικών δυνάμεων του Μπέπε Γκρίλο φαντάζει, προφανώς, εφιαλτική. Όμως, ελάχιστοι, για να μην πούμε κανείς, στην Ευρώπη, δεν θα ήταν ευχαριστημένος να ξανακαθίσει στο τραπέζι με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, πόσο μάλλον αν η κυβέρνηση του υποστηριζόταν από ένα εθνικιστικό, ευρωφοβικό κόμμα που θα έβαζε και την Ιταλία σε επικίνδυνα υπερσυντηρητικά μονοπάτια.