Πως ο Τραμπ κινδυνεύει να χάσει (και) την Wall Street

Ο Ντόναλντ Τραμπ ήθελε ντε και καλά έναν εμπορικό πόλεμο. Τον ήθελε, τον ήθελε, σαν πεισμωμένο παιδάκι που δεν μπορεί να δεχτεί την νουθεσία των μεγαλυτέρων και πιο γνωστικών, διότι κάπου μέσα στο κεφάλι του – εκεί πίσω από την ξανθιά κόμη – πίστευε ότι αυτό θα ήταν καλό για την αμερικανική οικονομία και τις ντόπιες επιχειρήσεις που πιέζονται από τους «κακούς ξένους» και επειδή, μέσα στην μεγαλομανία του, ήθελε να πουλήσει και λίγο τσαμπουκά υπενθυμίζοντας σε όλους ότι η Αμερική παραμένει το αφεντικό.

Με τους Κινέζους, που φαινόταν να είναι και ο μεγαλύτερος στόχος του, αν λάβουμε υπόψη και τις προεκλογικές του δηλώσεις, κατάφεραν –τουλάχιστον για την ώρα- εν μέρει να τον συγκρατήσουν. Λομπίστες, αξιωματούχοι και νομοθέτες που συνιστούν το κατεστημένο που υπήρχε πριν από αυτόν και θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από αυτόν, του επεσήμαναν ρητά την υψηλή επικινδυνότητα μιας κίνησης, οικονομικά αλλά και πολιτικά, που θα στρεφόταν κυρίως ή αποκλειστικά κατά της Κίνας. Οι συγκεκριμένοι δασμοί σε αλουμίνιο και χάλυβα επηρεάζουν την Κίνα, όμως θίγουν σαφώς περισσότερο την Ευρώπη και το Καναδά.  

Όχι, βεβαίως, πως ο κύριος Τραμπ έχει πραγματικά αλλάξει γνώμη για τους Κινέζους. Όμως, φρόντισαν και οι ίδιοι έξυπνα να του… χρυσώσουν το χάπι, όταν κατά την περίφημη διμερή συνάντηση Τραμπ-Σι Ζινπίνγκ, πέρυσι στη Φλόριντα, του προσέφεραν κάποια δωράκια, υπό τη μορφή επενδύσεων κλπ, που θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν το αφήγημα του κυρίου Τραμπ ότι φέρνει δουλειές και ανάπτυξη στη χώρα.

Η Ευρώπη δεν είχε και δεν έχει τέτοια τακτική, κυρίως διότι δεν μπορεί να το κάνει, αποτελώντας ένα συνοθύλευμα κρατών με διαφορετικές κυβερνήσεις, άρα σκοπιμότητες και συμφέροντα. Μπορούμε, ωστόσο, να σταθούμε στην ήδη δεδομένη κόντρα ΗΠΑ-Γερμανίας, που ουσιαστικά έχει πυροδοτηθεί από την εποχή Ομπάμα και δεν φαίνεται σε καμία περίπτωση να ξεφουσκώνει, αλλά μάλλον το αντίθετο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιβολή δασμών στις εισαγωγές και τα προϊόντα αλουμινίου και χάλυβα θα πονέσει πολύ τους Γερμανούς. Η Ευρώπη, με πρώτη και καλύτερη τη Γερμανία, τροφοδότησαν την επιστροφή τους στην ανάπτυξη χάρη στις εξαγωγές και δεν είναι τυχαίο ότι ετοίμασαν ήδη, άμεσα, την απάντηση τους προς την Ουάσιγκτον, σχηματίζοντας μια λίστα με τουλάχιστον 100 αμερικανικά προϊόντα που θα «τιμωρήσουν» σε ανταπόδοση.

Σαν να μην έφτανε η απειλή ενός αμερικανο-ευρωπαϊκού, αν όχι παγκόσμιου εμπορικού πολέμου, ήρθε «καπάκι» και η είδηση της παραίτησης του Γκάρι Κον, του κορυφαίου οικονομικού συμβούλου του Ντόναλντ Τραμπ. Επισήμως, βέβαια, δεν υπήρχε διασύνδεση των δύο θεμάτων, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κ. Κον διαχώρισε τη θέση του με τις κυρώσεις, τα… βρόντηξε και… έφυγε. Και η εξέλιξη αυτή προβλημάτισε ακόμη περισσότερο τις αγορές. Γιατί; Διότι ο κύριος Κον δεν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο, που απλά μπαίνει στη λίστα των στελεχών και αξιωματούχων που αποχώρησαν τους τελευταίους μήνες από το προεδρικό επιτελείο. Ως πρώην νούμερο δύο στην Goldman Sachs, ο Γκάρι Κον ήταν ο άνθρωπος της Wall Street στον

Λευκό Οίκο, αυτός που είχε επωμιστεί τον ρόλο της γέφυρας μεταξύ των δύο πόλων και αυτός που λειτουργούσε ως εχέγγυο ότι οι κυβερνητικές επιλογές δεν κόντραραν στη θέληση της αγοράς, αλλά αντιθέτως την εξυπηρετούσαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ήταν και ο άνθρωπος-κλειδί πίσω από την περίφημη φορολογική μεταρρύθμιση Τραμπ από την οποία θα ωφεληθούν οι έχοντες και οι επιχειρήσεις με την κάθετη πτώση της εταιρικής φορολόγησης.

Έτσι, το (βελούδινο;) διαζύγιο των δύο ανδρών δεν είναι διόλου απλό και το μήνυμα του μπορεί να έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Σημειωτέον δε, ότι ο κύριος Κον δεν είναι ο μόνος που διαφώνησε κάθετα με την προεδρική απόφαση. Αντίθετη ήταν η εισήγηση και του επίσης προερχόμενου από την αγορά, υπουργού Οικονομικών, Στίβεν Μνούσιν, του υπουργού Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον και του υπουργού Άμυνας Τζιμ Μάτις. Όλοι τους θεωρούσαν μια τέτοια κίνηση πολιτικά επικίνδυνη, ενώ αμφισβητούσαν αν θα είναι πράγματι ωφέλιμη μακροπρόθεσμα για την εμπορική αγορά και την οικονομία. Όμως, ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε το… δικό του και η αποχώρηση Κον επιβεβαίωσε σε όλους ότι, ακριβώς, ήταν μια απόφαση που δεν είχε έτερους υποστηρικτές.

Έντονη ανησυχία, για τους ίδιους λόγους, επικρατεί και στο Καπιτώλιο –το κατεστημένο που λέγαμε…- καθώς είναι προφανές ότι οι θιγόμενες χώρες ετοιμάζονται ήδη για αντίμετρα. Σε αυτές δε, δεν εντάσσονται μόνο τα κράτη της Ε.Ε. αλλά και ο Καναδάς και άλλες χώρες. Μάλιστα, το Ρεπουμπλικανικό κόμμα έχει σαφώς το μεγαλύτερο πρόβλημα, όχι μόνο διότι ελέγχει την πλειοψηφία και στήριξε τον κύριο Τραμπ στην εκλογή του, αλλά κι επειδή θεωρείται το κόμμα της αγοράς, με τις κυριότερες διασυνδέσεις με την Wall Street. Έτσι εν όψει και των κρίσιμων κοινοβουλευτικών εκλογών του Νοεμβρίου, οι νομοθέτες θα είναι αυτοί που, σε επίπεδο κοινωνίας και αγοράς, θα γίνουν αποδέκτες της γκρίνιας όσων θα θιγούν.

Με λίγα λόγια ο Ντόναλντ Τραμπ κινδυνεύει να δει την ψαλίδα που τον χωρίζει με το Κογκρέσο να διευρύνεται και ταυτόχρονα να… χάσει (που είναι και το κυριότερο) την Wall Street!