Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις…

Το προφίλ του μελλοντικού πρωθυπουργού της Ελλάδας θέλησε να προβάλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την παρουσία και ομιλία του στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Μόναχο. Όμως, παρά τις… ευχάριστες συζητήσεις και τα χαμόγελα βρήκε την συντηρητική ευρωομάδα σε δύσκολη στιγμή, με τα μέλη της εστιασμένα στις διαδοχικές ήττες που έχει υποστεί η Κεντροδεξιά σε όλη την Ευρώπη με αποτέλεσμα την υποχώρηση της επιρροής της.

Μην ξεχνάμε ότι η εκπαραθύρωση του Μαριάνο Ραχόι από τον ισπανικό πρωθυπουργικό θώκο ήταν ακόμη επώδυνα νωπή. Όμως, η Ισπανία δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Η πίεση δε, έχει πλέον αυξηθεί τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά, ήτοι από την άκρα δεξιά, δημιουργώντας ένα διπλό μέτωπο που αυξάνει τη φθορά και τις απώλειες για τις παραδοσιακές δυνάμεις του ΕΛΚ. Η κλασσική, παλιά Κεντροδεξιά ηττήθηκε στη Γαλλία, στην Πολωνία, στην Ιταλία, εκμηδενίστηκε στην Ισπανία και στην πραγματικότητα δοκιμάζεται ακόμη και στη Γερμανία, δεδομένου ότι παρά την επανεκλογή της Άνγκελα Μέρκελ και των Χριστιανοδημοκρατών, η κούραση του γερμανικού κοινού είναι ορατή και αντανακλάται και στην νέα κυβέρνηση-συνασπιμού (που επίσης σχηματίστηκε με τα… χίλια ζόρια).

Υπάρχει βέβαια η επανεκλογή του Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία, αλλά, κακά τα ψέματα, ουδείς στους κόλπους του ΕΛΚ ή της Ευρώπης ευρύτερα δεν χάρηκε με τη νίκη αυτή και την προοπτική να συνεχίσει να «απολαμβάνει» την παρουσία του κυρίου Όρμπαν.

Πολλοί βέβαια στους κόλπους του ΕΛΚ προσπαθούν να υποστηρίξουν ότι ο Εμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία και ο Αλμπέρ Ριβέρα, ο ηγέτης των Ciudadanos στην Ισπανία, επιβεβαιώνουν ότι η κεντροδεξιά πλατφόρμα μπορεί να έχει ακόμη απήχηση στην σημερινή ευρωπαϊκή κοινωνία. Όμως, τα παραδείγματα είναι μάλλον ατυχή.

Ο κύριος Μακρόν κέρδισε μεν τη γαλλική προεδρία και έχει ακόμη αρκετά χρόνια διακυβέρνησης μπροστά του, όμως δεν εξελέγη χάρη στην ατζέντα του, όσο χάρη στο διαφορετικό προφίλ που κατάφερε να προβάλει. Αυτοπροσδιορίστηκε δε, ως κεντρώος και παρά την νεοφιλελεύθερη τάση της οικονομικής στρατηγικής του, οι μεταρρυθμίσεις που θα ήθελε να δρομολογήσει στην Ευρώπη και τους θεσμούς της κάθε άλλο παρά βολεύουν την παλιά φρουρά, κάτι που φαίνεται από την αντίσταση που έχει συναντήσει. Μάλιστα, με αφορμή την επικείμενη συμμετοχή του κόμματος του στις ευρωεκλογές της ερχόμενης χρονιάς δεν έχει κρύψει ότι μελετά την δημιουργία μιας νέας ευρωομάδας που θα ταράξει το status quo στην Ευρωβουλή, αντί της ένταξης του «en Marche» σε κάποια από τις υπάρχουσες ομάδες, όπως το ΕΛΚ.

Το ίδιο ισχύει και για τον Ισπανό ηγέτη των Πολιτών, το κόμμα του οποίου προηγείται στις δημοσκοπήσεις στην Ισπανία. Ο Αλμπέρ Ριβέρα είναι κεντρώος, με νεοφιλεύθερες απόψεις στο οικονομικό πεδίο, αλλά με εξίσου ισχυρή πρόθεση να πολεμήσει το παλιό και διεφθαρμένο τόσο στην ισπανική πολιτική σκηνή όσο και την ευρωπαϊκή ευρύτερα. Αν οι επόμενες ισπανικές εκλογές τον χρίσουν νικητή (αν και οι Podemos από το αριστερό πεδίο καιροφυλακτούν), οι δυνάμεις του ΕΛΚ στην Ευρωβουλή δεν θα έχουν κερδίσει έναν ακόμη πρωθυπουργό.

Τα στοιχεία αυτά και τα δεδομένα που διαγράφονται για το μέλλον δεν διέφυγαν της προσοχής του Συνεδρίου. Σήμερα το ΕΛΚ ελέγχει την Ευρωβουλή και έχει ένα δικό του μέλος στην προεδρία της Κομισιόν και του ευρωπαϊκού συμβουλίου. Όμως, στο τραπέζι των ευρωπαίων ηγετών αντιπροσωπεύεται, πλέον, με μόλις 8 ηγέτες σε σχέση με τους 17 που αριθμούσε στο απόγειο της δύναμης του το 2011. Και τα επόμενα χρόνια δεν προμηνύονται καλύτερα.

Η φθίνουσα απήχηση του στο ευρωπαϊκό κοινό θα αποτυπωθεί στις ευρωεκλογές της ερχόμενης χρονιάς, η θητεία τόσο του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ όσο και του Ντόναλντ Τουσκ ολοκληρώνεται και νέα πρόσωπα θα τους αντικαταστήσουν, ενώ σε επίπεδο κρατών μελών οι παλιές δυνάμεις πιέζονται όλο και περισσότερο από νέες δυνάμεις της αριστεράς ή της άκρας δεξιάς. Βέβαια, ο κύριος Μητσοτάκης, προφανώς, θέλησε να τους διαβεβαιώσει ότι στο πρόσωπο του μπορούν να μετρούν έναν ακόμη πρωθυπουργό, αλλά αυτό προφανώς θα το αποφασίσουν οι έλληνες ψηφοφόροι, όταν έρθει η ώρα της κάλπης.