Στον δάσκαλό μας με αγάπη
Κάθε χρόνο, τέτοιες ημέρες στην αρχή της σχολικής χρονιάς μου έρχεται στο μυαλό μια μόνο φράση της φιλολόγου μου στο Λύκειο στην ερώτησή μου αν την ευχαριστεί το επάγγελμά της: ‘’Θα σου πω το εξής: Όταν βγαίνω κάθε μέρα από την τάξη στο τέλος της διδακτικής ημέρας, νομίζω ότι έχω φάει στο κεφάλι έναν κουβά ‘’σκ…ά’’ (με συγχωρείτε κιόλας για την έκφραση, αλλά έτσι ακριβώς το είπε).
Είμαι σίγουρη ότι από τότε ότι με έχει στοιχειώσει αυτή της η απάντηση και σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα της έρευνας της UNESCO το 2013 ότι οι 21 διδακτικές ώρες της εβδομάδας ενός εκπαιδευτικού ισούνται με… 84 ώρες δουλειάς γραφείου ενός κανονικού ανθρώπου την κάνουν να φαντάζει ακόμα πιο βαρύγδουπη στο μυαλό μου.
Πολλοί θεωρούν τους εκπαιδευτικούς, τεμπέληδες. Σου λένε ‘’έλα μωρέ, δουλεύει εκεί 4 ώρες τη μέρα και κάτι έγινε. Χριστούγεννα, Πάσχα, διακοπές δύο μήνες το καλοκαίρι, πασάδες είναι’’. Είναι, όμως, έτσι τελικά; Ειδικά στην Ελλάδα, οι δημόσιοι και ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί λειτουργοί δεν έχουν περάσει και λίγα, κυρίως στον καιρό της κρίσης: Μειωμένους μισθούς, απαξίωση από παιδιά και γονείς, αλλεπάλληλες αλλαγές σε εκπαιδευτικά συστήματα, πειράματα που άλλοτε βγαίνουν και άλλοτε όχι, όλα στην πλάτη τους. Ίσως είναι από τους λίγους κλάδους που έχουν υποστεί τόσα πολλά και έχουν πάρει τόσα λίγα.
Άλλοι, πάλι υποστηρίζουν, ότι οι πιο ηλικιωμένοι εκπαιδευτικοί δεν δίνουν καμία σημασία στα παιδιά και αφήνουν απλά τον χρόνο για να περάσει μέχρι τη σύνταξη. Δεν καταφέρνουν να μεταφέρουν σε αυτά τη γνώση και τις εμπειρίες τους.
Η αλήθεια είναι ότι η εκπαίδευση είναι το μέγιστο λειτούργημα. Ας θυμηθούμε το ‘’ζήν και το ευ ζήν’’ του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την υπέρτατη αποθέωση εις τους αιώνας των αιώνων του δασκάλου του, Αριστοτέλη. Οι ευχαριστημένοι δάσκαλοι είναι και οι πιο καλοί εκπαιδευτικοί. Ένα ‘’μπράβο’’ από τους γονείς, η πρόοδος των παιδιών που κάθε μέρα με τη βοήθειά τους, δεν είναι αμελητέες ποσότητες.
Να τους αγαπάμε τους δασκάλους. ‘Οσοι είμαστε γονείς να προσπαθούμε να τους ενθαρρύνουμε και να τους επαινούμε όταν κάτι βλέπουμε να αλλάζει προς το καλύτερο στα παιδιά μας, όσοι είμαστε ακόμα στη σχολική διαδικασία, να μην τους βλέπουμε σαν εμπόδια στο να μιλήσουμε στο κινητό ή να βγούμε σε διάλειμμα για να κάνουμε πλάκα με τους φίλους μας.
Όλα αυτά δεν είναι δεδομένα. Θέλουν και τη δική μας στήριξη για να συνεχίσουν και όταν, όντως, την έχουν, είναι το καλύτερο ‘’λάδι’’ στη μηχανή τους. Τρέχουν με χίλια. Και μαζί και τα παιδιά.
Καλή σχολική χρονιά.
