Πρώτοι στο χωριό, τελευταίοι στην πόλη

Διαβάζω τα όσα γράφονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διαβάζω τις δηλώσεις κάποιων προπονητών, ακούω τα όσα λένε οι διάφοροι οπαδοί στις ραδιόφωνα και, ειλικρινά, αισθάνομαι ότι ζω σε άλλον πλανήτη.

Δεν έχει σημασία αν είσαι Ολυμπιακός, ΑΕΚτζής, ΠΑΟΚτζής, Παναθηναϊκός, Αρειανός, ή υποστηρίζεις κάποια άλλη ομάδα.

Δεν μπορεί να είσαι φίλος του ποδοσφαίρου και οπαδός μιας εκ των τριών ομάδων που αγωνίσθηκαν σε Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ και να έμεινες ικανοποιημένος από αυτό που είδες.

Κανένα γκολ σε 270 λεπτά ποδοσφαίρου και από τις τρεις ελληνικές ομάδες.

Τέσσερα γκολ σε βάρος τους.

Και στα τρία παιχνίδια οι αντίπαλοι των ελληνικών ομάδων είχαν την κατοχή της μπάλας.

Και, τέλος πάντων, το θέαμα που έδωσαν στο κοινό και οι τρεις ελληνικές ομάδες, ήταν, επιεικώς, για κλάματα.

Το αν ο Ολυμπιακός στάθηκε καλύτερα από την ΠΑΟΚ και ο ΠΑΟΚ καλύτερα από την ΑΕΚ και η τελευταία ήταν χειρότερη από τους άλλους δύο, είναι απλώς για να ικανοποιεί τα αισθήματα των οπαδών.

Εκεί, που ο κάθε οπαδός θέλει την ομάδα του να είναι πρώτη.

Πρώτη στο χωριό, στην Ελλάδα δηλαδή, και τελευταία στην πόλη (Ευρώπη).

Αν κάποιος θέλει να είναι ειλικρινής, με τον εαυτό του πρώτα από όλα, οφείλει να παραδεχτεί, ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα προϊόν αποκρουστικό.

Το θέαμα απουσιάζει, οι σπουδαίοι παίκτες απουσιάζουν, βαριά ονόματα στους πάγκους δεν υπάρχουν.