Αυτή η χώρα είναι δική μας και… δική μας

Στη χώρα όπου ο δολοφόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι από χθες ελεύθερος, μιας και ο δόλος ήταν «ενδεχόμενος» και ο Κορκονέας πριν τη δολοφονία διήγαγε «έντιμο βίο», όλα είναι δυνατά.

Στη χώρα όπου ο κ. Πούλης του ΚΕΕΛΠΝΟ ήταν άρρωστος και γι’ αυτό η δίκη του αναβλήθηκε για… κάποτε (αν είχε εκλεγεί βουλευτής δεν θα ήταν άρρωστος, θα είχε απλώς ασυλία), στη χώρα όπου ο κ. Φρουζής κόβει βόλτες στο Κολωνάκι και σε λίγο, να μου το θυμηθείτε, θα του δώσουμε και καμιά επιχείρηση να… αναδιαρθρώσει, ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης πρέπει να πέσει βαρύς και αμείλικτος σε ένα και μόνο πρόσωπο: Τον Παύλο Πολάκη.

Το σύστημα Μητσοτάκη ήρθε στην εξουσία, όχι για να αποτελέσει την κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, όπως έλεγε προεκλογικά ο νέος πρωθυπουργός, ούτε για να ξαναγίνει… γαλανός ο ουρανός της πατρίδας, όπως μας υποσχέθηκε μετεκλογικά. Το σύστημα Μητσοτάκη επέστρεψε με μοναδικό στόχο να ξαναβάλει σε «τάξη» την εγχώρια πολιτική και οικονομική πραγματικότητα, που τα τελευταία χρόνια τόλμησε και παρεξέκλινε από τη δική τους «κανονικότητα». Στο πλαίσιο αυτό, η άρση της ασυλίας και η δίωξη του Πολάκη -που ενδεχομένως δεν θα είναι και η μόνη- δεν έχει μόνο ουσιαστικό, αλλά και συμβολικό χαρακτήρα.

Η προοδευτική-αριστερή παράταξη, που είχε το θράσος να κυβερνήσει τον τόπο για τεσσεράμισι ολόκληρα χρόνια, πρέπει να «πέσει» το ταχύτερο δυνατό στο καναβάτσο και να καταλάβει ότι στην «κανονικότητα» αυτού του συστήματος «φιλελεύθερης Κολομβίας», του παραδείσου των ΚΕΕΛΠΝΟ και των Novartis, δεν έχει ούτε θέση ούτε ελπίδα. Πρέπει, το ταχύτερο δυνατόν, και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ο πολιτικός εκφραστής της αριστεράς και της προόδου, αλλά και ο ίδιος ο λαός που επέμεινε να τον κρατήσει σε ένα υψηλότατο εκλογικό ποσοστό, να καταλάβουν το παλιό, καλό there is no alternative. Άλλως πως, αφού η στρατηγική ήττα δεν επιτεύχθηκε στις εκλογές, να επιτευχθεί τώρα.

Η περίπτωση Πολάκη, όπου ο ελέγχων μεταβάλλεται σε ελεγχόμενο -κατά αντίστροφη αναλογία με την υπόθεση Novartis, όπου οι κατηγορούμενοι επιδιώκουν να μεταβληθούν σε κατήγορους- δείχνει τον δρόμο στον οποίο πρόκειται να πορευθεί η Δεξιά, προσπαθώντας να επιτύχει την εξόντωση του αντιπάλου. Το μήνυμα είναι σαφές και ολίγον… υποκοσμιακό: Όποιος τα βάζει μαζί μας, τρώει το κεφάλι του. Πώς αλλιώς μπορεί κανείς να «μεταφράσει» τη λογική της ποινικοποίησης κάθε απόπειρας να προστατευτεί το δημόσιο συμφέρον, την ίδια ώρα που τα λαμόγια που έβαζαν χέρι στο δημόσιο χρήμα απολαμβάνουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ασυλίας;

Το στοίχημα που καλείται στο εξής να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, με την όποια μορφή λάβει μέσα στους επόμενους μήνες, είναι αντικειμενικά πολύ δύσκολο. Μάλλον, είναι δυσκολότερο ακόμη και από το στοίχημα της κυβερνησιμότητας, με το οποίο αναμετρήθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Πρώτα απ’ όλα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει, πλέον, τις ευκολίες του «κόμματος διαμαρτυρίας» και άρα δεν μπορεί να κάνει την αντιπολίτευση που ξέρει καλά (περίοδος 2012-2015). Οφείλει μεν να σταθεί στιβαρά απέναντι στις μεθοδεύσεις του Μητσοτάκη αλλά, ταυτόχρονα, πρέπει να συνεχίσει να δίνει διαπιστευτήρια ωριμότητας και σοβαρότητας στον ξένο παράγοντα, διατηρώντας το status του εναλλακτικού πόλου εξουσίας. Σίγουρα, πάντως, το μοτίβο «υπερασπιζόμαστε το κυβερνητικό μας έργο» και κρατάμε χαμηλούς και συναινετικούς τόνους έχει -σύντομη- ημερομηνία λήξης.

Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα από το πρωτόγνωρο «τείχος ασυλίας», για να χρησιμοποιήσουμε την πολύ εύστοχη χτεσινή διατύπωση του Αντρέα Μαραθιά, που έχει ορθώσει γύρω από τη νέα κυβέρνηση το σύνολο, σχεδόν, των μέσων ενημέρωσης. Όταν για τον ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε σχεδόν αδύνατο να κερδίσει το παιχνίδι της επικοινωνίας και των εντυπώσεων στα χρόνια που ήταν κυβέρνηση, φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι -σε μια πλήρως μιντιοκρατούμενη κοινωνία- να περάσει τα μηνύματά του, τώρα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Όμως, αλήθεια, πώς θα αντιληφθεί ο πολίτης τι διακυβεύεται από τις στοχεύσεις του συστήματος Μητσοτάκη, όταν εφημερίδες, κανάλια και σάιτ πλέκουν σε πλήρη στοίχιση το εγκώμιο μιας κυβέρνησης-«ρολόι», που όλα τα «τρέχει» και όλα τα λύνει;

Τα φετινά μπάνια του λαού (όπως και του… Αλέξη) θα είναι απαραίτητα περίοδος όχι μόνο ξεκούρασης, αλλά και περισυλλογής. Διότι είναι βέβαιο ότι οι επόμενοι μήνες θα είναι και ενδιαφέροντες και κρίσιμοι.