Αντάρτικο Ρέντσι στη Σύνοδο Κορυφής για την επιβολή κυρώσεων κατά της Ρωσίας
Σχεδόν βέβαιη θεωρούσαν μέχρι χθες οι διεθνείς αναλυτές την επιβολή νέων κυρώσεων κατά της Ρωσίας, αυτή τη φορά με αφορμή το συριακό και τους βομβαρδισμούς στο Χαλέπι. Όμως, υπολόγιζαν χωρίς τον… ξενοδόχο, που στη προκειμένη περίπτωση ήταν ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι.
Πραγματικά, αν και αρκετές ακόμη χώρες, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα, η Ισπανία και η Κύπρος, διατύπωσαν ενστάσεις, ήταν η Ιταλία διά του κ.Ρέντσι που «πάτησε πόδι» στις προτάσεις Γαλλίας, Γερμανίας και Βρετανίας. Έτσι, μετά από εννέα ώρες εντατικών συνομιλιών, η πρώτη ημέρα της συνόδου κορυφής ολοκληρώθηκε χωρίς, στο θέμα αυτό, να υπάρξει απόφαση, με τον κ.Ρέντσι να αναχωρεί γύρω στις 2 τα ξημερώματα δηλώνοντας ότι δεν «βλέπει» πως η ειρήνευση στη Συρία μπορεί να επιτευχθεί με την επιβολή κυρώσεων.
Στις προτάσεις που είχαν κατατεθεί από το γαλλογερμανικό άξονα, με τη στήριξη και των Βρετανών, αναφερόταν η ανάγκη να ληφθούν επιπλέον περιοριστικά μέτρα που θα στρέφονται κατά ατόμων ή οντοτήτων που υποστηρίζουν το καθεστώς. Όμως, στο ανακοινωθέν που εκδόθηκε τελικά, η φράση αυτή είχε αφαιρεθεί και είχε προστεθεί η επισήμανση ότι η ΕΕ συνεχίζει να μελετά όλες τις επιλογές που υπάρχουν, εφόσον οι «τωρινές θηριωδίες συνεχιστούν». Με τον τρόπο αυτό, η επιλογή των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, μελλοντικά, έμεινε ανοιχτή, αλλά για την ώρα παρέμεινε στο στάδιο της απειλής.
Η ενδιαφέρουσα αυτή εξέλιξη ήρθε παρά το γεγονός ότι οι τελευταίες κινήσεις της Ρωσίας έχουν ενοχλήσει (αν όχι εξοργίσει) τους Αμερικανούς, αλλά και το ΝΑΤΟ, όπως φάνηκε και από τις δηλώσεις του γενικού γραμματέα της συμμαχίας Γενς Στόλτενμεπεργκ. Και είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον ότι η καίρια αυτή παρέμβαση του Ιταλού πρωθυπουργού ήρθε περίπου δυο μέρες μετά το επίσημο ταξίδι του στις ΗΠΑ, όπου φάνηκε να έλαβε (τουλάχιστον σε επίπεδο δηλώσεων) από τον πρόεδρο Ομπάμα τη στήριξη που επιθυμούσε για την ανάγκη μεταστροφής της οικονομικής στρατηγικής της Ευρώπης.
Έτσι, η στάση του σίγουρα δεν θα πρέπει να άρεσε ιδιαίτερα στην Ουάσιγκτον. Αν και το πιθανότερο είναι ότι ο κ.Ρέντσι είχε περισσότερο στο μυαλό του, το να ορθώσει ανάστημα έναντι των Γερμανών, στέλνοντας ένα πολύ ευρύτερο μήνυμα, και να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα στο εσωτερικό, σε ένα διάστημα που οδεύει προς το κρίσιμο συνταγματικό δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου.
Οι σχέσεις με τη Ρωσία είναι ιδιαίτερα σημαντικές πολιτικά αλλά και οικονομικά για την Ιταλία, που δεν έχει την πολυτέλεια να «σηκώσει» νέα ρωσικά αντιμέτρα. Την ίδια ώρα με τις αυξανόμενες επιθέσεις που έχει εξαπολύσει τους τελευταίους μήνες κατά της γερμανικής κυβέρνησης και της ηγεμονίας του Βερολίνου, στο ζήτημα της λιτότητας και των προσφυγικών ροών, ο κ. Ρέντσι έχει εκφράσει με τον πλέον σαφή τρόπο, δημοσίως, τη δυσαρέσκεια του.
Με τη καρέκλα του να τρίζει εν όψει του δημοψηφίσματος, ο Ιταλός πρωθυπουργός χρειάζεται άμεσα αλλαγές στο Προσφυγικό, όπως επίσης χρειάζεται μέτρα για την ώθηση της ανάπτυξης και της απασχόλησης. Αντιθέτως, σίγουρα δεν χρειάζεται τη δυσαρέσκεια και τυχόν αντιμέτρα του Κρεμλίνου.
Πάντως, θα πρέπει να σημειωθεί ότι παρά το γεγονός ότι η πρόταση για νέες κυρώσεις κατατέθηκε από τους γαλλογερμανούς, μετά και την προ ημερών τετραμερή σύνοδο στο Βερολίνο, η Γερμανία δεν αποτελεί μια χώρα, που έχει πρωτοστατήσει στην άνοδο των τόνων με τη Ρωσία, τόσο για το ουκρανικό όσο και για το συριακό, διατηρώντας ισχυρούς επιχειρηματικούς, οικονομικούς και ενεργειακούς δεσμούς με τη Μόσχα. Μάλιστα, για τη στάση της αυτή έχει πολλές φορές, στο παρελθόν, κοντραριστεί με τους Αμερικανούς, που απαιτούν αναφανδόν πιο σκληρή στάση κατά της Ρωσίας από την Ευρώπη.
Υπό την έννοια αυτή, ορισμένοι αναλυτές «διαβάζουν» μια πιθανά διαφορετική και πιο… πονηρή εξήγηση στην «εξέγερση» Ρέντσι, εκτιμώντας ότι, ενδεχομένως, μπορεί τελικά να μην αιφνιδίασε και να μην δυσαρέστησε πραγματικά το Βερολίνο. Αν και ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι εσχάτως οι ιταλο-γερμανικές σχέσεις έχουν σαφώς ψυχρανθεί, με τη Ρώμη να είναι ιδιαίτερα ενοχλημένη από την έλλειψη στήριξης από το Βερολίνο σε διάφορα θέματα, ακόμη και στο ζήτημα της διαχείρισης των προβλημάτων των ιταλικών τραπεζών.
