Οργή λαού… σε μια Ευρώπη που ακόμη κωφεύει!

Ανάμεσα στα κράτη μέλη της ενωμένης Ευρώπης, η Γερμανία και η Ισπανία ήταν δύο χώρες όπου στα ιδιαίτερα κοινωνικο-πολιτικά τους χαρακτηριστικά παρέμενε έντονα χαραγμένη, μέχρι και τις μέρες μας, μια ιδιαίτερη ευαισθησία, για να μην μιλήσουμε για ενοχικό αίσθημα, για τις μαύρες ημέρες, του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος, της ιστορίας τους.

Στη Γερμανία, η ενοχή εντοπιζόταν στη σκοτεινή σελίδα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και τις θηριωδίες των ναζί. Στην Ισπανία βρισκόταν στις μαύρες ημέρες της χούντας του Φράνκο, μια από τις μακροβιότερες (σχεδόν 35 χρόνια) και σκληρότερες δικτατορίες της παγκόσμιας ιστορίας. Το να συζητάς με κάποιον ντόπιο για τα δύο αυτά ζητήματα, δεν είναι καθόλου εύκολο, έως και σήμερα. Και κατά τη γνώμη μου στην Ισπανία είναι ακόμη πιο δύσκολο, όχι μόνο διότι τα γεγονότα είναι πολύ πιο πρόσφατα (μην ξεχνάμε ότι ο Φράνκο πέθανε το ’75) και άρα ζωντανά για μεγάλο μέρος του παραγωγικού πληθυσμού της χώρας, αλλά και επειδή ο πολιτικός διχασμός και η διάβρωση που βίωσε η κοινωνία ήταν πολύ πιο βαθιές.

Αρκεί να θυμηθούμε τον… κακό χαμό που ξέσπασε, μόλις πέρυσι, στη χώρα, όταν η σοσιαλιστική κυβέρνηση αποφάσισε να απομακρύνει τα λείψανα του Φράνκο από το μαυσωλείο της Κοιλάδας των Πεσόντων, διότι εύλογα ένα μνημείο αφιερωμένο στα θύματα του ισπανικού εμφυλίου (με τα λείψανα 33.000 θυμάτων), που συγκεντρώνει δε, και χιλιάδες τουρίστες κάθε μέρα, θα έπρεπε επιτέλους(!) να διαχωριστεί από την εποχή της δικτατορίας. Ο καυγάς που ξέσπασε, επιβεβαίωσε ότι η πληγή στην ισπανική κοινωνία κάθε άλλο παρά έχει κλείσει.

Γιατί επέλεξα να σκαλίσω, τώρα, τα παραπάνω; Διότι παρά το υποτιθέμενο τέλος της οικονομικής κρίσης, την περίφημη διάσωση της ενότητας της Ευρωζώνης και την σταθεροποίηση των οικονομικών δεικτών, η σήψη στο πολιτικό σκηνικό συνεχίζει να προχωρά. Διότι η μέχρι πρόσφατα… εξαφανισμένη ακροδεξιά στην Ισπανία αναγεννάται, γιορτάζοντας από προχθές την ιστορική είσοδο της σε τοπική κυβέρνηση, στην κυβέρνηση της Ανδαλουσίας, για πρώτη φορά από την εποχή του Φράνκο. Και βέβαια με εύλογο επόμενο στόχο την Ευρωβουλή και μια ισχυρότερη θέση στη Μαδρίτη. Διότι η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), αφού κατάφερε να εδραιωθεί στην πρώτη γραμμή εξουσίας του Βερολίνου, ονειρεύεται να ηγηθεί μιας κραταιάς εθνικιστικής ευρωομάδας που θα αλλάξει τα δεδομένα στις Βρυξέλλες. Διότι οι ευρωεκλογές πλησιάζουν και, αν και όλες οι συστημικές κυβερνήσεις της Ευρώπης φοβούνται την έκβαση τους, δεν κάνουν τίποτε, ούτε τώρα, την ύστατη ώρα, για να κατευνάσουν την οργή στη λαϊκή βάση.

Το τελευταίο ειδικά φαίνεται καθαρά στη Γαλλία, όπου προχθές η κυβέρνηση διά του πρωθυπουργού Εντουάρ Φιλίπ ξεκαθάρισε ότι παραμένει εστιασμένη στην προώθηση των (αντιλαϊκών) οικονομικών μεταρρυθμίσεων που έχει σχεδιάσει. Τι κι αν η χώρα εξακολουθεί να συνταράσσεται από τις διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων, τι κι αν είναι χωρισμένη στα δύο, τι κι αν το κόστος από τις συγκρούσεις έχει αρχίσει να αποτυπώνεται στους οικονομικούς δείκτες. Στο Ελιζέ, η προτεραιότητα είναι στις μεταρρυθμίσεις, την ώρα που στις δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές, η ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν έχει παγιωθεί στην πρώτη θέση και με το προβάδισμα της συνεχώς να αυξάνεται.

Με τι… μούτρα θα εμφανιστεί στο κοινό το Ελιζέ, η Καγκελαρία και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, την επομένη των ευρωεκλογών, αν η κυρία Λεπέν κόψει, πάλι, πρώτη το νήμα; Αν στο πλευρό της, στα έδρανα της νέας Ευρωβουλής, βρεθούν για πρώτη φορά οι νεοναζιστές της Γερμανίας και οι καθαρόαιμοι φασίστες του ισπανικού Vox, που δεν τα βάζουν μόνο με τους άμοιρους μετανάστες, αλλά αμφισβητούν ακόμη και τους νόμους περί ισότητας των δύο φύλων. Θα είναι βέβαια… συγκλονισμένοι από την απρόοπτη(;) και δυσάρεστη εξέλιξη. Αλίμονο…