Economist: Μόνη λύση η αναδιάρθρωση

Σφοδρή κριτική στη θεσμική ηγεσία της ΕΕ και προσωπικά στην Καγκελάριο της Γερμανίας κυρία Άγκελα Μέρκελ ασκεί με άρθρο του το περιοδικό Economist, σημειώνοντας ταυτόχρονα ότι πρέπει να γίνει άμεσα η αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. Σφοδρή κριτική στη θεσμική ηγεσία της ΕΕ και προσωπικά στην Καγκελάριο της Γερμανίας κυρία Άγκελα Μέρκελ ασκεί με άρθρο του το περιοδικό Economist, σημειώνοντας ταυτόχρονα ότι πρέπει να γίνει άμεσα η αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας.

Ειδικότερα αναφέρει: ‘Παραδεχτείτε το. Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία πρέπει να αναδιαρθρώσουν τώρα τα χρέη τους. Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις 24-25 Μαρτίου υστέρησε σε σχέση με όλους σχεδόν τους στόχους που είχε θέσει. Έκανε λίγα για να βοηθήσει την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία – τις χώρες της Ευρωζώνης με τα μεγαλύτερα προβλήματα. Ως αποτέλεσμα, η κατάσταση επιδεινώνεται, με μεγάλη ευθύνη των ηγετών της Ευρώπης.

Η Κυβέρνηση της Πορτογαλίας παραιτήθηκε εξ αιτίας της έλλειψης υποστήριξης στα μέτρα λιτότητας από τη Βουλή της χώρας και η απόδοση των ομολόγων της χώρας εκτοξεύθηκε πάνω από το 8%. Οι οικονομίες της Ελλάδας και της Ιρλανδίας συρρικνώνονται ταχύτερα από το αναμενόμενο και οι αποδόσεις των ομολόγων τους παραμένουν επίμονα υψηλές – στο 13% για την Ελλάδα και στο 10% για την Ιρλανδία, καθώς οι επενδυτές δεν πιστεύουν ότι τα προγράμματα διάσωσης θα έχουν αποτέλεσμα.

Έχουν δίκαιο οι επενδυτές και οι οικονομίες των χωρών αυτών δεν είναι βιώσιμες, αλλά όχι λόγω της έλλειψης προσπάθειας των Κυβερνήσεων τους. Η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχουν κάνει ηρωικές μειώσεις στον προϋπολογισμό τους. Η Ελλάδα προσπαθεί σκληρά να απελευθερώσει την ανελαστική οικονομία της. Η Πορτογαλία έχει καθυστερήσει να αλλάξει τους άκαμπτους κανόνες, αλλά η δημοσιονομική της προσαρμογή είναι τολμηρή.

Και για τις τρεις οικονομίες, όμως, η προοπτική γίνεται πιο δύσκολη, εν μέρει εξ αιτίας των λαθών που έγιναν από τις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο. Λάθος, είναι η επιμονή της ΕΕ να μειώσουν πολύ οι τρεις χώρες τα δημοσιονομικά ελλείμματά τους, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις που θα υπήρχαν στην ανάπτυξη. Το αποτέλεσμα είναι με την ύφεση να αυξάνονται περισσότερο τα χρέη των χωρών και να φαίνεται ακόμη λιγότερο πιθανό
ότι μπορεί να αποπληρωθούν, ενώ οι αποδόσεις των ομολόγων μένουν υψηλές και το αποτέλεσμα είναι ένα καθοδικό σπιράλ.

Δεύτερο λάθος είναι η πρόθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να προχωρήσει σε αύξηση των επιτοκίων της στις 7 Απριλίου, που θα ενισχύσει το ευρώ και θα υπονομεύσει ακόμη περισσότερο τις προσπάθειες των τριών χωρών να γίνουν πιο ανταγωνιστικές. Άλλο λάθος που είναι η επιδίωξη πολιτικών της ΕΕ να απαιτήσουν από την Ιρλανδία να αυξήσει το φορολογικό συντελεστή για τις επιχειρήσεις της, κάτι που θα μπλόκαρε τον καλύτερο δρόμο για την ανάπτυξη της οικονομίας της.

Το πιο ολέθριο λάθος, ωστόσο, είναι η επιμονή της ΕΕ ότι κάθε χώρα που θα ζητήσει βοήθεια από το 2013 μπορεί τότε να χρειασθεί να αναδιαρθρώσει το χρέος της και αυτό να γίνει εις βάρος των ιδιωτών κατόχων ομολόγων, γεγονός που κρατά υψηλά τις αποδόσεις των ομολόγων για τις χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης.

Η αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας πρέπει να γίνει νωρίτερα και αυτό ισχύει τώρα ακόμη περισσότερο, όχι μόνο λόγω της αποτυχίας της σημερινής προσπάθειας λύσης του προβλήματος αλλά και επειδή έχει μειωθεί ο κίνδυνος από την αναδιάρθρωση. Ο κίνδυνος της μετάδοσης της κρίσης μειώνεται, καθώς οι αποδόσεις των ομολόγων της Ισπανίας έχουν μειωθεί. Πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, ειδικοί για
θέματα κρατικού χρέους σχεδιάζουν τρόπους για να ελαχιστοποιηθεί η επίπτωση μίας ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης στις τράπεζες. Οι περισσότερες τράπεζες στο κέντρο της Ευρωζώνης μπορούν να αντέξουν σε μία αναδιάρθρωση από τις τρεις χώρες της περιφέρειας.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι πολιτικό και όχι τεχνικό, καθώς πολλοί στο κέντρο της Ευρώπης και ιδιαίτερα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα παραμένουν αμετακίνητα αντίθετοι στην αναδιάρθρωση του χρέους. Κατά συνέπεια, η πίεση για αναδιάρθρωση πρέπει να έρθει από αλλού, όπως από τις ίδιες τις χώρες της περιφέρειας. Η νέα Κυβέρνηση
της Ιρλανδίας μιλά ήδη για την ανάγκη να μειωθεί η αξία των απαιτήσεων των κατόχων ομολόγων των τραπεζών της. Η Ελλάδα, πρέπει να σταματήσει να υποκρίνεται ότι μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος της και να πιέσει για την αναδιάρθρωσή του. Η μεγαλύτερη ελπίδα βρίσκεται στο ΔΝΤ, ορισμένοι οικονομολόγοι του οποίου ιδιωτικά παραδέχονται ότι η αναδιάρθρωση είναι τελικά αναπόφευκτη. Είναι καιρός να το πει και δημόσια η ηγεσία του ΔΝΤ, αρνούμενη να δώσει άλλα δάνεια χωρίς μία συμφωνία για το χρέος, αναγκάζοντας και τους Ευρωπαίους πολιτικούς να κάνουν το σωστό’.