Golden Visa: Το Μαξίμου… ακινητοποίησε την αγορά ακινήτων
Νύχτα έρχονται, λίγοι τα βλέπουν, το τοπίο θολώνει και η αγορά στο τέλος τραβάει τα μαλλιά της. Το παιχνίδι του αιφνιδιασμού, οι γνωστές πολιτικές εκπλήξεις με σύντομες παραγράφους τροπολογιών σε νομοσχέδια είναι γνωστό από παλιά, όμως ακολουθείται κατά κόρον και στις μέρες μας, με τις γνωστές πάντα συνέπειες για επαγγελματίες και πολίτες.
Πολλή συζήτηση έχει κατά καιρούς γίνει για την χρυσή βίζα των 250.000 ευρώ, μέσω της οποίας πολλοί ξένοι ήρθαν και αγόρασαν σπίτια και οικόπεδα στη χώρα, εδώ και αρκετά χρόνια. Ένα όμως είναι το σίγουρο, πως η διαδικασία αυτή κράτησε όρθιους στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων χιλιάδες πολίτες, που μέσω αυτής της αποτελεσματικής κτηματομεσιτικής οδού, πούλησαν, ξεχρέωσαν τράπεζες, κοκκινισμένα και μη δάνεια, εφορία, ασφαλιστικά ταμεία και προχώρησαν κάποιοι από αυτούς και σε μια άλλη μικρότερη αγορά, ενός μικρότερου σπιτιού. Ενώ με το περίσσευμα των χρημάτων, κάλυψαν τις σπουδές ή το μεταπτυχιακό των παιδιών τους, σε μια δύσκολη πραγματικά χρονική και οικονομική συγκυρία.
Τρύπες… έκλεισαν, θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν, αφού μάστορες, σοβατζήδες υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι και μηχανικοί δούλεψαν για να ανακαινίσουν τα παλιά και μαζί τους δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, λογιστές και μεσίτες και από κοντά το δημόσιο και η εφορία έκαναν και αυτά το… κομμάτι τους.
Κάθε πώληση, κάθε αγορά, κάθε επισκευή και τζίρος για το κράτος με παράβολα και όλα αυτά τα λογιών-λογιών καλούδια που το κράτος έχει εφεύρει, για να μας αρμέγει κυριολεκτικά. Τώρα το Μαξίμου και ο Πρωθυπουργός σκέφτηκαν, να αυξήσουν την ταρίφα στην «Golden» Visa και από τα 250.000 ευρώ να πάει στις 500.000 και μάλιστα όχι ως αθροιστικό ποσό για σύνολο ακινήτων, όπως ίσχυε μέχρι σήμερα, αλλά με την λογική της μοναδικότητας.
Μια διάταξη φωτογραφική θα μπορούσε κανείς να πει, που θα κατευθύνει τους ξένους αγοραστές προς τα βόρεια προάστια μεριά, καθώς προς τα νότια και το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας οι Κινέζοι έχουν επενδύσει. Όμως, το χειρότερο που αυτή η διάταξη κάνει, είναι ότι τούτες τις ώρες, με τις γνωστές σε όλους μας οικονομικές δυσκολίες, στερεί από την κτηματαγορά κομμάτι της πολύτιμης για όλους μας, ρευστότητας της.
Στα ερωτήματα που τίθενται εύκολα, αναλύοντας κανείς το διεθνές περιβάλλον και το τοπίο των άλλων μεσογειακών αγορών, είναι το γιατί κάποιος να προτιμήσει την Αθήνα και όχι την Λισαβόνα, όταν εκεί με τα 500.000 ο υποψήφιος ξένος αγοραστής δεν παίρνει βίζα, αλλά αποκτά ιθαγένεια, ή γιατί να μην επιλέξει την Βαρκελώνη η μια άλλη γνωστή και όμορφη ισπανική πόλη, όταν εκεί η αντίστοιχη διαδικασία, δεν απαιτεί πάνω από 400.000 ευρώ.
Δεν νομίζω πως και εμείς, όπως και οι κτηματομεσίτες και οι χιλιάδες Έλληνες πολίτες, θα ήταν αντίθετοι να συζητήσουν υπό προϋποθέσεις μια αύξηση του απαιτούμενου ποσού, αν για την συμπλήρωση αυτού, θα μπορούσε ο υποψήφιος αγοραστής να προβεί στην απόκτηση περισσότερων του ενός διαμερισμάτων.
Το χειρότερο δε, στην όλη ιστορία, το οποίο γεννά και πολλές απορίες, είναι το γιατί δεν καθορίστηκε ο ακριβής χρόνος εφαρμογής της νέας ιστορίας και δεν μας είπαν με ένα ξεκάθαρο τρόπο, ότι η ισχύς του νέου πλαφόν θα αρχίσει από την πρώτη του νέου έτους, ώστε οι υποψήφιοι αγοραστές να σπεύσουν.
Ακούστηκαν βέβαια και κάποιες σκέψεις και μάλιστα μέσα από το… Μέγαρο, πως θα μπορούσε να τεθεί και μια ακόμη παράμετρος, με μια άλλη τιμή που να αφορά την περιφέρεια, δύο μέτρα δηλαδή και δύο σταθμά, αλλά και αυτό με ποιες προϋποθέσεις και ποια στόχευση στο τέλος της ημέρας. Όλα, για μια ακόμη φορά, στον αέρα.
Απόλυτο σκοτάδι, νεφελώδες το τοπίο και οι υποψήφιοι αγοραστές σαστισμένοι, παγώνουν προς ώρας τις πωλήσεις και τις ενέργειες τους μέχρι νεωτέρας και βλέπουμε. Ε, ρε κατακαημένη Ρούμελη, που λέει εύστοχα και η λαϊκή μας ρήση.
