Τώρα αρχίζει το πάρτι

βλ. φωτ.: Οι πλειστηριασμοί έβγαλαν δύο φορές δήμαρχο στη Βαρκελώνη (το 2015 και το 2019) την ακτιβίστρια Άδα Κολάου, ένα παθιασμένο κορίτσι, τη γνώρισα, που πρωτοστατούσε στις καταλήψεις σπιτιών και αναξιοποίητων δημόσιων κτηρίων ντυμένη «Supervivienda», ένας φανταστικός υπερήρωας, σε στυλ Ζορό, που εφηύρε μαζί με τον σύντροφό της, Αδριά Αλεμάν. Μπούκαρε στις αίθουσες, διέκοπτε τα δημοτικά συμβούλια, ήταν το μαύρο πρόβατο. Θηρίο… ενήμερο.

Το είδα όλο.

Από την αρχή μέχρι το τέλος.

Ενώ είχα κάτι άλλο να κάνω.

Ήταν μια παρουσίαση – συζήτηση που αφορούσε εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες.

Αφορούσε κι εμένα.

Όπως έπρεπε – έγινε.

Με, περίσκεψη, αναστοχασμό και επιχειρηματολογία.

Δίχως επικοινωνιακά εφέ, με σκηνική λιτότητα.

Σε χαμηλούς τόνους, χωρίς τις συνήθεις φανφάρες, κούφια συνθήματα, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.

Δίχως λαϊκισμό και ουτοπικές προσδοκίες για οικονομική «ανάσταση νεκρών».

«Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»…

Με την ουσιαστική συμμετοχή, τις καίριες παρεμβάσεις, εκπροσώπων από τους κοινωνικούς φορείς που πασχίζουν να εκπροσωπούν τους εν δυνάμει ξεσπιτωμένους.

Δεν μας έχει συνηθίσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι τέτοιο.

Ήταν μια θετική έκπληξη.

Έκανε μια σαφή, πολύ συγκεκριμένη και τεκμηριωμένη πρόταση.

Που απευθύνεται σε όσους καλεί για μια προγραμματική συμφωνία, για μια προοδευτική διακυβέρνηση.

Πρώτος νόμος της προοδευτικής κυβέρνησης η προστασία της α’ κατοικίας.

Με δημιουργία υφυπουργείου για το ιδιωτικό χρέος και μηχανισμό παρακολούθησης και ελέγχου.

Με ολιστική και εξατομικευμένη αντιμετώπιση των δανειοληπτών.

Με υποχρεωτική συμμετοχή των πιστωτών.

Με διαγραφή στα πανωτόκια, κούρεμα στο κεφάλαιο, επέκταση του χρόνου αποπληρωμής και διατήρηση του δικαιώματος για δικαστική συνδρομή.

Με επιδοτήσεις όπου χρειαστεί.

Με θεσμικές παρεμβάσεις που να αφορούν την θέσπιση αυστηρών κανόνων λειτουργίας, όπως και άρση της φορολογικής ασυλίας των funds.

Κι όλα αυτά, χάρη, κυρίως, σε μια Κυρία που το όνομά της έγινε νόμος.

Που θεωρείται δικαίως η μοναδική προστάτιδα από τους αθώους πολυτραυματίες του οικονομικού πολέμου και των μνημονίων.

Η παρουσία της έμοιαζε σαν εγγύηση , υπόσχεση πως αυτό το σχέδιο είναι ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο.

Όχι μόνο για την επιβίωση των ευάλωτων, αλλά, όπως είπε η ίδια, και για την οικονομία, για ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης με κοινωνική συνοχή.

Έγραψα 28 Νοεμβρίου 2022 στην τελευταία σελίδα της VOICE https://1voice.gr/einai-adiko-na-echoyn-sothei-toses…/ Είναι άδικο να έχουν σωθεί τόσες φορές οι τράπεζες και οι άνθρωποι καμία…

(..) Το μεγάλο ερώτημα στις εκλογές θα είναι: Άλλη μια τετραετία Μητσοτάκης για να χαρίσει- αφού πλέον δεν υπάρχει καμιά νομική ασπίδα προστασίας και κανένα περιθώριο καθυστερήσεων- εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια στα νύχια των αιμοβόρων funds και να γεμίσουν οι δρόμοι με οικογένειες που θα κοιμούνται σε κουρελούδες ή κυβέρνηση συνασπισμού σοσιαλιστών και Αριστεράς, όπως στην Ισπανία, που πάγωσε κάθε κατάσχεση και έξωση, όπως και τα ενοίκια, δίνοντας την αρμοδιότητα στις αυτοδιοικητικές αρχές, να προστατέψουν τους ευάλωτους ενοικιαστές; Το μικρό ερώτημα: ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς. Είναι ρεαλιστικό η αντιπολίτευση στην Ελλάδα να σχεδιάσει ένα πρόγραμμα, αντίστοιχο με εκείνο που είχε τον μεγαλύτερο κοινωνικό προϋπολογισμό στην ισπανική ιστορία, ύψους 239,76 δισ.; Εκείνο που ψήφισαν, όταν νίκησαν τη δεξιά, ο Σάντσεθ και ο Ιγκλέσιας, με τις δαπάνες για την προστασία της πρώτης κατοικίας, να αυξάνονται κατά 369% και να φτάνουν στα 2,25 δισ. ευρώ; Αν δεν το πει τώρα, αν δεν το κάνει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, οι οικονομολόγοι τους, οι επικοινωνιολόγοι τους, θα βγει πάλι ο Μητσοτάκης και θα ‘σαι εσύ με την κουβέρτα έξω και στο σπίτι σου θα ζει ένα κοράκι. Και θα σου πλέκουν όλοι το εγκώμιο: «Κοίτα τι γκατς έχει αυτός, κάθεται σαν Βούδας μεσ’ τον χιονιά και δεν λέει να αυτοκτονήσει, όπως δεκάδες γείτονές του, που τους πέταξαν έξω απ’ τα σπίτια τους»(…)

Πράγματι είμαστε στο πάρα πέντε της μεγαλύτερης αναδιανομής πλούτου μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Το πάρτι δεν τελείωσε.

Τώρα αρχίζει το πάρτι…