Ως κοινωνία έχουμε πιάσει πάτο…

Αν για κάποιους από εμάς, που θεωρούμεθα άνθρωποι, η εικόνα του σερβιτόρου στη Ρόδο να περπατάει μέσα στο νερό για να εξυπηρετήσει κάποιους έχοντες και κατέχοντες που κάθονται και λιάζονται πάνω σε μία ξύλινη κατασκευή είναι κάτι αποδεκτό, λυπάμαι, αλλά ως κοινωνία έχουμε πιάσει πάτο.

Και το θέμα δεν είναι ταξικό αλλά βαθιά ανθρώπινο.

Από τη μία έχουμε αυτόν που τα έχει –τα χρήματα- και κάνει τα πάντα για να δειχθεί.

Όπως πριν λίγο καιρό, κάποια καλόπαιδα νοίκιασαν ένα Jeep 100.000 ευρώ στη Μύκονο και το «κόλλησαν» μέσα στη θάλασσα.

Κακομαθημένοι γόνοι κάποιων επαρμένων πλουσίων για τους οποίους ο προσδιορισμός άνθρωπος μάλλον αδικεί την ανθρωπότητα.

Έτσι και στη Ρόδο.

Αυτοί που κάθονταν πάνω στις ξύλινες κατασκευές δεν είναι άνθρωποι.

Απλώς περπατούν στα δύο πόδια.

Και από την άλλη έχουμε τον εργαζόμενο που λέει, «παίρνω καλό πουρμπουάρ».

Και αναρωτιέσαι, πραγματικά, αν το καλό πουρμπουάρ μπορεί να ισοσκελίσει το γεγονός ότι αυτός ο τύπος μάλλον δεν γνωρίζει τι σημαίνει να είναι κάποιος άνθρωπος. Τι σημαίνει αξιοπρέπεια, τι σημαίνει καλές εργασιακές συνθήκες.

Θα το καταλάβαινα αν έλεγε, «κόφτε όλοι τις μεγαλοστομίες, πρέπει να ζήσω, έχω ανάγκη τα χρήματα και γι’ αυτό το κάνω».

Αλλά το «παίρνω καλό πουρμπουάρ», δυστυχώς με ξεπερνά.

Στο τέλος της ημέρας, επειδή οι πάντες και τα πάντα κρίνονται, για τον κάθε ένα από εμάς, αυτό που ισχύει είναι σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε.

Και για κάποιους από εμάς, αυτή δεν είναι η κοινωνία στην οποία θέλουμε να ζούμε.

Είναι μία κοινωνία που όχι απλώς έχει πιάσει πάτο, αλλά ξύνει και τον πάτο του βαρελιού.