Μεγάλωσα “φίλε” μου και “συνάδελφε” Γιάννη!
Συνήθισε η πλάτη μου στις μαχαιριές και μου παίρνει
λιγότερο χρόνο πια να βγάλω το μαχαίρι και να καθαρίσω
την πληγή….Μεγάλωσα φίλε μου …
Μεγάλωσα και δεν με θυμώνουν πια οι περαστικοί άνθρωποι από τη ζωή μου….,
αυτοί που θέλησαν μόνο να πάρουν από εμένα, χωρίς να έχουν καμμία διάθεση
να μου δώσουν οτιδήποτε, χωρίς αντάλλαγμα ….
Μεγάλωσα φίλε μου ….
Κι έμαθα πως οι άνθρωποι δεν σου συγχωρούν το να μπορείς να τους βοηθήσεις.
Δεν σου συγχωρούν το να μην τους έχεις ανάγκη, να μην τους ζητήσεις τίποτα.
Δεν σου συγχωρούν το να στέκεσαι απέναντί τους και να τους κοιτάς στα μάτια.
Δεν σου συγχωρούν το να έχεις πέσει ξανά και ξανά και κάθε φορά να ξανασηκώνεσαι και να στέκεσαι όρθιος μπροστά τους.
Δεν σου συγχωρούν την γεναιοδωρία, οι τσιγκούνικες ψυχές.
Μεγάλωσα φίλε μου ….
Κι έμαθα πως την οικογένεια δεν την ορίζουν οι δεσμοί αίματος.
Οικογένεια είναι οι άνθρωποι που επιλέγεις να μείνουν, όταν η πόρτα σου κλείσει στους υπόλοιπους, σε εκείνους που όταν τους χρειάστηκες σου γύρισαν την πλάτη …
Οικογένεια είναι εκείνοι, που όταν βρεθείς στο πάτωμα..
δεν θα βάλουν ταμπέλες στις επιλογές σου και θα σε αποδεχτούν χωρίς όρους και όρια….
Μόνο με κατανόηση και αγάπη …
Μεγάλωσα φίλε μου …
Και το ταξίδι μου το θέλω μόνο με εκείνους που σιγοτραγουδάμε
στον ίδιο ρυθμό κι ας είμαστε φάλτσοι…
Κι αν δεν είναι έρωτας, δεν θέλω να είναι τίποτα.
Κι αν δεν είναι αγάπη, δεν θέλω να είναι τίποτα.
Κι αν δεν είναι πίστη, δεν θέλω να είναι τίποτα.
Γιατί από το περίπου, προτιμώ το τίποτα….
Μεγάλωσα φίλε μου κι όχι απαραίτητα στην ηλικία …
Μεγάλωσε και ωρίμασε η ψυχή μου, μέσα από τις απώλειες, μέσα από τις δοκιμασίες,
μέσα από τον πόνο …
Και τώρα στέκομαι εδώ μπροστά σου …
Σημαδεμένη αλλά όρθια….
Σημαδεμένη αλλά με αξιοπρέπεια ….
Δεν χαρίζομαι….
Δεν δίνομαι….
Δεν παραδίνομαι….
Είμαι εδώ και συνεχίζω να ταξιδεύω…
Είμαι εδώ και συνεχίζω να ονειρεύομαι…”
