Δημήτρης Βίτσας: «Το κόμμα το δικό μου» 

Ρε, Βίτσα. Βίτσα που θες. 

Κηρύττω επισήμως σήμερα το τέλος της ανακωχής της One Voice με τους ιδιοκτήτες του ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπετε τόσες εβδομάδες, εμείς κάναμε αγώνα υπέρ των προοδευτικών και αντικυβερνητικών και δεν ασχολιόμασταν με τους Σκουρλέτηδες. Ρωτήστε εσείς τώρα “μαυροαναγνώστες” μου τον κάθε Βίτσα του 3% τι αγώνα έκαναν εναντίον του Μητσοτάκη.

Βίτσα, σε σώζει ότι ακόμα ο Στέφανος δεν γνωρίζει καλά πρόσωπα και πράγματα στην Ελλάδα. Κάνε λίγο υπομονή.

Ο Βίτσας θέλει βίτσα διότι πάει στην ΕΡΤ -προσέξτε που πάει και επιτίθεται στον Κασσελάκη, στον κρατικό… ΣΚΑΙ- και την ώρα που ο Μητσοτάκης είναι στριμωγμένος από την συντριβή του ανιψιού του και το μαύρισμα πανελλαδικώς της Ν.Δ., του προσφέρει επικοινωνιακή οδό διαφυγής. Τον βοηθάει με άλλα λόγια. Πώς; Με έναν τρόπο αισχρό. Εξυπναδίστικο, που μόνο στο ήθος της αριστεράς δεν ταιριάζει. Της αριστεράς για την οποία μας έχουν ζαλίσει τα κάκαλα οι Φίληδες.

Συμπεραίνω, πάντως, από αυτό ότι ο κύριος Βίτσας θα ταίριαζε απολύτως στο πρωινάδικο του Λιάγκα, ας πούμε.

Προσέξτε τώρα και το άλλο. Επί λέξει δηλώνει στον κρατικό ΣΚΑΙ: “Το κόμμα το δικό μου πρέπει να κάνει δύο πράγματα”. Προσέξτε την καθεστωτική νοοτροπία, την σταλινική αντίληψη του δημοκράτη Βίτσα “το κόμμα το δικό μου”.

Το χάσατε το κόμμα, κύριε Βίτσα, και το χάσατε από τον νεοϋορκέζο και τους Εσκιμώους. Χα, χα, χα.