Το έξυπνο τρικ της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς
Γράφει ο Βασίλης Ταλαμάγκας
Αν ανατρέξει κανείς στην ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία θα δει ότι, οι ψηφοφόροι της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, επί δεκαετίες, ήταν στη μεγάλη πλειονότητά τους άνδρες. Παραδοσιακά, η Γαλλία ήταν για την Ευρώπη το εκκολαπτήριο των ιδεών και όλων εκείνων των ρευμάτων που πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα και στην καθεστηκυία τάξη.
Όλους τους τελευταίους μήνες, οι αναλύσεις των γαλλικών δημοσκοπήσεων δείχνουν κάτι πρωτόγνωρο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές, δε, το 33% των γυναικών και το 30% των ανδρών έδωσε την ψήφο του στο ακροδεξιό κόμμα.
Πρόκειται για μια εντυπωσιακή αύξηση 12 ποσοστιαίων μονάδων από τις γυναίκες ψηφοφόρους, σε διάστημα πέντε ετών. Το κλείσιμο του χάσματος των φύλων διαφοροποιεί τον γαλλικό Εθνικό Συναγερμό από τα αντιμεταναστευτικά κόμματα σε άλλες μεγάλες χώρες της Ε.Ε. Στη Γερμανία, το AfD έλαβε το 19% των ψήφων των ανδρών και το 12% των ψήφων των γυναικών στις ίδιες ευρωεκλογές. Οι «Aδελφοί της Ιταλίας», της πρωθυπουργού Tζόρτζια Μελόνι, έλαβαν το 30,5% των ψήφων των ανδρών σε σύγκριση με το 27% των ψήφων των γυναικών.
Εδώ και μια δεκαετία περίπου, η γαλλική ακροδεξιά έχει επενδύσει σε ιδεολογικό επίπεδο στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το γυναικείο φύλο και προσπαθούσε να εμφανιστεί ως υπερασπιστής των δικαιωμάτων των γυναικών, εν μέρει συγχέοντας το ζήτημα με τις πολιτικές της εκστρατείες κατά των μεταναστών και τους κινδύνους του ισλαμισμού.
Για τους ψηφοφόρους της γαλλικής ακροδεξιάς, η απειλή για την προσωπική ασφάλεια «ερμηνεύεται βαθιά ως απειλή, που συνδέεται με τη μετανάστευση. Τα πολιτικά πρόσωπα που προάγουν αυτή τη πολιτική, μιλούν ξεκάθαρα για δύο θέματα που είναι αλληλένδετα».
Πρόκειται ίσως για μια πετυχημένη -εκ του αποτελέσματος- ιδεολογική πλατφόρμα, που βρήκε απήχηση στο πλατύ κοινό. Το πολιτικο-ιδεολογικό κέντρο της γαλλικής ακροδεξιάς εργάστηκε επι μακρόν για την πλατφόρμα αυτή. Στη συνεχεία βρέθηκαν οι εκπρόσωποι που τη χρησιμοποίησαν στον λόγο τους.
Εδώ, σε σχέση με το παρελθόν, ειδικά στη Γαλλία, την προώθηση των θέσεων στην κοινή γνώμη την έκαναν νέοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, με μοντέρνα χαρακτηριστικά και όχι οι γνωστοί συνηθισμένοι… απόστρατοι των συγκεκριμένων πολιτικών χώρων.
Από την ώρα που στα ακροατήρια εντάχθηκαν και νέοι, απέκτησε και κινηματικά χαρακτηριστικά. Μετά τις ευρωεκλογές, το γαλλικό ιδεολογικοπολιτικο κέντρο προχώρησε σε «εξαγωγή της τεχνογνωσίας» και στους ομοϊδεάτες στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Κάπου εδώ, οι παραδοσιακές πολιτικές ομάδες στην Ευρώπη, κατανόησαν πώς έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στη γηραιά ήπειρο.
Κατάλαβαν αργά ότι, οι ακροδεξιές πολιτικές πλατφόρμες ήρθαν για να μείνουν, γιατί οι «ινστρούχτορες» έδωσαν τη δική τους ερμηνεία στα προβλήματα της εποχής.
Όποιος δεν επενδύει ιδεολογικά, δυστυχώς χρεοκοπεί στην πορεία…
