Η αλητεία της εποχής μας

Παλιά, η λέξη “αλήτης” ήταν κακιά λέξη. Ήταν αυτός που εκμεταλλεύεται τους άλλους, ο κακός χαρακτήρας, ο περιθωριακός. Τώρα πια είναι μαγκιά να είσαι αλήτης. Υπό όλες τις έννοιες. Είναι μαγκιά να είσαι αλήτης στο σχολείο και να μοιράζεις χαστούκια για 2εύρα σε συμμαθητές σου, είναι μαγκιά να λες ψέματα στην κοπέλα σου και να την κερατώνεις, είναι μαγκιά να βγάζεις “μαύρα” φράγκα πουλώντας και κάνοντας διάφορα. Και φυσικά είναι μαγκιά, όταν έχεις το βήμα και την δύναμη, να λες ότι χειρότερο μπορεί να σκεφτεί το κεφάλι σου για κάποιον που δεν μπορεί να αντιδράσει.

Η δημοσιογραφία πια στην Ελλάδα, δεν είναι κρυφό, είναι κάτι ανάμεσα στο να είσαι μπάτσος και πολιτικός. Τόσο κακό. Και φταίμε εμείς για αυτό. Όσα λοιπόν βήματα και να λέμε ότι κάνουμε μπροστά, στην πραγματικότητα μένουμε στάσιμοι. Αν δεν πάμε προς τα πίσω. Και όταν για να κάνουμε 500 παραπάνω κλικς στο σάιτ μας γράφουμε ότι μ@λ@κι@ θελουμε, μόνο πίσω πάμε. Όταν κάνουμε το μπουκαλάκι με αντισηπτικό, βότκα-λεμόνι επειδή “μόνο έτσι εξηγείται πως πέθανε ένας αθλητής στα 31 του χρόνια” και όταν κάνουμε “ρεπορτάζ” για τα τετραγωνικά του σπιτιού που νοίκιαζε ένας ποδοσφαιριστής, μην ψάχνουμε μετά να δούμε αν βρέχει. Μας φτύνουν!

Η αλητεία αυτή δεν πρέπει να συνεχίσει. Δεν πρέπει να περάσει στις επόμενες γενιές. Πρέπει να την σταματήσουμε. Όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά.