Αχ, αυτή η αποχή

Γράφει ο Άκης Λιάντζουρας*

Περπατάω στον δρόμο και βλέπω αφίσες. Χαμόγελα φτιασιδωμένα, συνθήματα ξεπλυμένα, λόγια μεγάλα για μικρούς θεατές. Κανείς δεν με ρώτησε αν θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το θέατρο, αλλά όλοι περιμένουν να μετρήσουν τη σιωπή μου σαν συναίνεση. Και μετά έρχονται οι τίτλοι: «Νίκη του τάδε», «Καθαρή εντολή», «Η φωνή του λαού μίλησε». Μπα, μάλλον βράχνιασε.

Γιατί, αλήθεια τώρα, πώς νομιμοποιείται μια κυβέρνηση όταν σχεδόν οι μισοί -ή και παραπάνω- δεν πατάνε καν στο εκλογικό κέντρο; Ποια δημοκρατία λειτουργεί με ποσοστά συμμετοχής επιπέδου reality show ψηφοφορίας; Ίσως να πρέπει να βάλουμε τα κόμματα σε ψηφοφορία τύπου Instagram story. Ή σε κάνα app τύπου Tinder – swipe left για τον υπουργό Ανάπτυξης.

Η αποχή δεν είναι απλώς αριθμός. Είναι κραυγή. Είναι «βαρέθηκα», «δεν με νοιάζει», «είναι όλοι ίδιοι». Και είναι επικίνδυνη, όχι επειδή δεν ψηφίζουν οι άνθρωποι, αλλά επειδή δεν περιμένουν τίποτα. Γιατί όταν σταματάς να ελπίζεις, δεν φωνάζεις καν. Δεν διαδηλώνεις. Δεν θυμώνεις. Κοιτάς το ταβάνι και λες «Άσ’ τους να κάνουν ό,τι θέλουν».

Και όμως, η λύση δεν είναι πιο πολλά συνθήματα, πιο ευφάνταστα σποτάκια ή πιο τσαλακωμένα πουκάμισα. Η λύση είναι συμμετοχή. Συνελεύσεις, διαβούλευση, λογοδοσία. Ένα κράτος που δεν εμφανίζεται μόνο προεκλογικά. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να θέλει κάποιος να συμμετάσχει. Και εδώ είναι το πρόβλημα: δεν θέλει κανείς. Ή μάλλον, δεν το πιστεύει κανείς.

Οπότε συνεχίζουμε. Άδεια εκλογικά τμήματα, γεμάτα τηλεοπτικά πάνελ. Άλλη μια «ιστορική νίκη» πάνω στην αδιαφορία. Άλλος ένας κύκλος χωρίς τροχό.

Αχ, αυτή η αποχή…

Δεν είναι απλώς απουσία. Είναι η πιο εκκωφαντική παρουσία στο πολιτικό μας σύστημα. Και κανείς δεν την ακούει.

*Από το Think Tank της Capitol17.com