Αυτό το… Ελιζέ ποιος θα το πάρει;

Εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης στο Παρίσι βρέχει… προεδρικούς υποψηφίους. Και μάλιστα τόσο από την Αριστερά όσο και από τη Δεξιά.

 

Ωστόσο, με δεδομένο ότι η είσοδος του Σεπτεμβρίου, θα σημάνει την κλιμάκωση της προεκλογικής εκστρατείας για τα χρίσματα των μεγάλων κομμάτων και, άρα, τη διαμόρφωση των μονομάχων των προεδρικών εκλογών της ερχόμενης άνοιξης, η βιασύνη που έχει πιάσει όλους τους επίδοξους μνηστήρες ώστε να πιάσουν… στασίδι στην πρώτη σειρά, μάλλον είναι δικαιολογημένη.

 

Η πιο σημαντική είδηση στους κόλπους της Δεξιάς ήρθε με την επίσημη ανακήρυξη της προεδρικής υποψηφιότητας του Νικολά Σαρκοζί, εφόσον, βεβαίως, καταφέρει προηγουμένως να διασφαλίσει το χρίσμα του συντηρητικού κόμματος.

 

Η είδηση δεν εξέπληξε κανέναν. Όμως, ο πρώην πρόεδρος κατάφερε να κυριαρχήσει στην επικαιρότητα με την ανακοίνωσή του, που συνέπεσε και με την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου, υπό τον τίτλο «Tout pour la France» (ήτοι «Όλα για τη Γαλλία»), στο οποίο διατυμπανίζει, με το γνωστό υπερφίαλο αλά Ναπολέων στυλ του, ότι η Γαλλία απαιτεί να της δώσεις τα πάντα και ο ίδιος είναι έτοιμος να το πράξει, ηγούμενος και πάλι τη χώρα.

 

 

Βεβαίως, οι Γάλλοι ψηφοφόροι αυτό το έργο το έχουν ξαναδεί. Και μαζί τους και η υπόλοιπη Ευρώπη. Όμως, η πολιτική… ένδεια σε ιδέες και στελέχη και η τεράστια απογοήτευση που σηματοδότησε για το κοινό η προεδρία του Φρανσουά Ολάντ, επέτρεψε στον 61χρονο πολιτικό να ονειρεύεται την επιστροφή του στο Ελιζέ.

 

Το πρώτο βήμα έγινε, βεβαίως, με την επανεκλογή του στην ηγεσία του νεογκωλικού UMP. Και το επόμενο θα γίνει το Νοέμβριο, στις εσωκομματικές εκλογές για το προεδρικό χρίσμα. Αν και στο σημείο αυτό συναντά σημαντική αντίσταση από έτερα, εξίσου φιλόδοξα στελέχη, με πρώτο και κυριότερο τον πρώην πρωθυπουργό, Αλαίν Ζυπέ. Μάλιστα, οι δημοσκοπήσεις φέρουν τον έμπειρο, μετριοπαθή Ζυπέ να έχει βάσιμες πιθανότητες να επικρατήσει, σβήνοντας πρόωρα τα όνειρα του Σαρκό…

 

 

Άλλωστε, μπορεί η ενίσχυση του τρομοκρατικού κινδύνου και του ρατσισμού να αποτελεί βούτυρο για το ψωμί του Σαρκοζί (όπως, βεβαίως, και για την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν), όμως για τις μετριοπαθείς φωνές της Δεξιάς παραμένει «persona non grata», όπως και για ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος που δεν λησμονεί τα έργα και τις ημέρες του και δεν επιθυμεί το… ξαναζεσταμένο φαγητό που προσφέρει.

 

Πάντως, αν καταφέρει να πάρει το χρίσμα, ο Σαρκοζί θεωρεί ότι έχει σημαντικές πιθανότητες να κερδίσει τις εκλογές, αν η προεδρική αναμέτρηση εξελιχτεί σε μία επανάληψη του σκηνικού του 1995 (Ζαν Μαρί Λεπέν εναντίον Ζακ Σιράκ), με τη Δεξιά και την Ακροδεξιά να μονομαχούν στο δεύτερο γύρο. Όμως, η ψήφος στο Εθνικό Μέτωπο δεν είναι, δυστυχώς, πια ταμπού, όπως ήταν το ‘95 και η Μαρίν Λεπέν φιγουράρει εδώ και μήνες στην πρώτη θέση των δημοσκοπήσεων.

 

Επίσης, πολλά θα εξαρτηθούν από τις εξελίξεις στους κόλπους του κυβερνώντος σοσιαλιστικού κόμματος, τους επόμενους μήνες, και από το αν ο Φρανσουά Ολάντ θα είναι ο προεδρικός υποψήφιος του κόμματος.

 

 

Η έντονη προεκλογική κινητικότητα δεν περιορίζεται μόνο στη Δεξιά, αν λάβουμε υπόψη ότι μέσα σε μία εβδομάδα είχαμε και την προσθήκη δύο ακόμη υποψηφίων στη λίστα των μνηστήρων του Σοσιαλιστικού κόμματος, που επιδιώκουν να «κλέψουν» το χρίσμα από τα χέρια του Φρανσουά Ολάντ. Μία επιδίωξη πρωτοφανή για τα πολιτικά πράγματα (ήτοι, ένας νυν πρόεδρος να μην λάβει το χρίσμα για δεύτερη θητεία), αλλά λίαν λογική, αν αναλογιστούμε τα δραματικά χαμηλά ποσοστά δημοτικότητάς του.

 

Ο πρώην υπουργός βιομηχανίας, Αρνό Μοντεμπούρ, ο οποίος παραιτήθηκε το 2014 αντιδρώντας στη νεοφιλελεύθερη τροχιά της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής, έγινε ο τελευταίος και πιο αναγνωρίσιμος από τους μνηστήρες που μπήκε στο χορό. Λίγα 24ωρα νωρίτερα είχε προηγηθεί ο πρώην υπουργός Παιδείας, Μπενουά Χαμόν, υπέρμαχος του 35ωρου και των εργασιακών κεκτημένων, ο οποίος μαζί με την προερχόμενη από τους Πράσινους, Σεσίλ Ντιφλό συμπληρώνουν τη μέχρι τώρα τριάδα των ανταρτών, πρώην υπουργών, που φιλοδοξούν να εκτοπίσουν τον Ολάντ. Μαζί τους και δύο ακόμη στελέχη από την παραδοσιακή αριστερή πτέρυγα του κόμματος, η Γερουσιαστής Μαρί-Νοέλ Λίνεμαν και ο συνδικαλιστής, Ζεράρ Φιλός, αντανακλώντας τη ρήξη που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στην παραδοσιακή φρουρά και το Ελιζέ, λόγω των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων.

 

Το χρονοδιάγραμμα για τις εσωκομματικές διαδικασίες δεν έχει αποσαφηνιστεί ακόμη, ωστόσο ο Ολάντ έχει δηλώσει ότι θα ανακοινώσει την απόφασή του για το αν θα θέσει υποψηφιότητα για δεύτερη θητεία, μέχρι τα τέλη τη χρονιάς.