Αγνόησαν τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, ήξεραν μόνο τον Νταλάρα…

“Έλεγα πάντα πως έπρεπε να μπω στη θέση του άλλου για να τον καταλάβω.
Έτσι, με παγιδέψανε οι άλλοι, μ’ έδεσαν, με κάναν ό,τι θέλαν.
Κι εγώ δεν ξέρω πώς κατόρθωσα να ξαναβγώ από τη θέση τους…”

Τίτος Πατρίκιος.

Προχθές το βράδυ με την νεροποντή κατάφερα να φτάσω ως τον “Παρνασσό” και να διαβάσω ένα ποίημα αμιγώς ερωτικό από τον “ΑΝΘΡΩΠΟΦΆΓΟ” την ποιητική συλλογή της στιχουργού SUNNY ΜΠΑΛΤΖΗ.

Οφείλω εδώ, λόγω της γενικευμένης καφρίλας των ημερών, να επισημάνω ότι ο “Παρνασσός” δεν είναι μπουζουξίδικο ή χαπιντεθαντζίδικο αλλά ο ιστορικός Φιλολογικός Σύλλόγος που ίδρυσε ο Παλαμάς στα σύνορα της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ μας με τα ΝΕΑ.

Πίσω από την παλιά βουλή, με το άγαλμα του Κολοκοτρώνη να απολαμβάνει τα ωραιότερα δημοσιογραφικά μας χρόνια.

Ήταν μια υπέροχη βραδιά στο κατάμεστο από τον καλύτερο κόσμο αμφιθέατρο με ένα δρώμενο από ερμηνείες του Σπύρου Σιόλα, της Μαρίνας Βολουδάκη, του Σπύρου Λευκοφρύδη και απαγγελίες εμού του ιδίου του τραγουδοποιού Γιάννη Ζουγανέλη, της συγγραφέως Ζέφης Κόλια, του Ιάσωνα Τριαντφυλλίδη, της Μαρίας Μάρκου κ.α

Όταν επιτέλους κατάφερα να φτάσω, μέσα στην βροχή, είδα την είσοδο του “Παρνασσού” ολοφώτιστη και τηλεοπτικές κάμερες απ όλα τα κανάλια.

Προς στιγμήν φαντάστηκα ότι αυτό συνέβαινε γιατί παρευρίσκεται στην πρώτη σειρά, ο σημαντικότερος εν ζωή ποιητής μας, ο 97χρονος Τίτος Πατρίκιος.

Αλλά φευ.

Όταν ο συγκλονιστικός ποιητής κατάφερε να κατεβεί τα αμέτρητα σκαλοπάτια αυτού του υπέροχου κτηρίου που στολίζει το κέντρο της Αθήνας, υποβοηθούμενος από τον ηθοποιό Μιχάλη Μητρούση, κανένα από τα μαρκουτσοφόρα εγγονάκια μου δεν τον αναγνώρισε. Ούτε καν οι τεχνικοί των τηλεοπτικών συνεργείων.

Δεν τον αγνόησαν, απλά δεν ήξεραν ποιος είναι κι όταν τους το είπα με κοιτούσαν σαν χαζά.

Δεν τους θύμιζε κάτι αυτό το … Τίτος Πατρίκιος”.

Όταν επιτέλους κατέβηκε τα σκαλοπάτια ο ίδιος ο Νταλάρας, πέσανε όλοι πάνω του και τον πιέζανε να σχολιάσει πάλι το κουτσομπολιό της εβδομάδος.

Εκείνος πέταξε μόνο ένα «η SUNNY είναι μια αναρχική ρεμπέτισσα» κι έφυγε.

Πολύ αμφιβάλω αν αυτό το εξέλαβαν σαν κομπλιμέντο και όχι σαν αποδοκιμασία.

Ας έχει…

Η ποίηση έρχεται να σε βρει με ποδήλατο, με μηχανάκι, με αυτοκίνητο

άλλοτε έρχεται σαν αμαζόνα με το σπαθί υψωμένο

άλλοτε σε ακουθεί από το σουπερμάρκετ σαν κουρελού ζητιάνα

σε παρασύρει όπως πορνοστάρ σε φαντασιακές αβύσσους

σε ανακαλεί στην τάξη σαν διευθύντρια αναμορφωτηρίου

σου εμφανίζεται στα έγκατα του ύπνου σαν άσπιλη παρθένα

σε εξαπατά στέλνοντάς στη θέση της μια θεραπενίδα

κι εσύ νομίζεις πώς την έριξες επιτέλους στο κρεβάτι σου

σε καλεί με ντουντούκα να φωνάξεις κομματικά συνθήματα

σε περιπαίζει δίνοντας προτεραιότητα στις σοβαρές σου ασχολίες

σου γεμίζει το άδειο γραμματοκιβώτιο των φιλοδοξιών

σε δελεάζει με όνειρα δόξας, χρήματος, αθανασίας

σε πείθει σαν άπιστη ερωμένη πως είναι δική σου μόνο

σε προσπερνάει για να ξεσκονίσει νεκροζώντανους αρχηγούς

σου φουσκώνει τις ουτοπίες όσο να σκάσουν σαν μπαλόνι

σου θυμώνει άμα δεν βλέπεις ότι προσπαθεί να διαλύσει την ομίχλη

σου ζητάει βοήθεια άμα την κυνηγούν οι εξουσίες που αψήφισε

σου λέει πώς κι όταν τις υμνούσε, κρυφά τις υπονόμευε

σου επισημαίνει τις κοινοτοπίες, σου ανατρέπει τα αυτονόητα

σου ψιθυρίζει μυστικά που πρέπει εσύ να εξιχνιάσεις

σου φωτίζει πράγματα που μέναν σκοτεινά ως τότε

ώσπου κάποια στιγμή σε ανταμείβει για την αφοσιώσή σου

σου αποκαλύπτει την αλήθεια, σου λέει καθαρά πώς ανήκει σε όλους.

Εκεί απάνω η ποίηση βρίσκει τον καθένα μας…

 

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
Σε βρίσκει η ποίηση, Κίχλη, 2012 (Ποιήματα Β΄, 1959-2017, Κίχλη, 2018)