Ανάγκη για προοδευτική διέξοδο και στην εξωτερική πολιτική

Του Χάρη Τσιόκα*
Οι γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές εξελίξεις αναδεικνύουν πως οι υπερδυνάμεις αναδιαμορφώνουν τις γεωστρατηγικές ζώνες επιρροής και τις συμμαχίες τους! Και αυτό με τη σειρά του επιταχύνει τις ανάγκες για τη στρατηγική της χώρας. Τόσο απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό, όσο και για τον ρόλο της στο νέο καταμερισμό και στην περιοχή.

Η επιλογή των ΗΠΑ να μεταφέρουν την αναμέτρηση στον Ειρηνικό και την Κίνα με το μεγάλο deal με Βρετανία και Αυστραλία, ενισχύει διεργασίες στη Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή. Ρωσια και Τουρκία αναπτύσσουν ήδη πολύπλευρες δράσεις ρόλου και συμφερόντων. Και αυτό επισπεύδει πρωτοβουλίες και της Γαλλίας, όχι μόνο να αποτρέψει υποβάθμιση δικών της επιρροών αλλά και να τις διευρύνει! Γεγονός εξαιρετικά σημαντικό για τη χώρα μας!

Συγκλίνει και με το δικό μας αίτημα, ωστε οι χώρες μέλη της Ε.Ε. να διαμορφώσουν κοινό πλαίσιο αμυντικής συνεργασίας. Θέματα όμως για τα οποία χώρες, όπως η Γερμανία, η Βρετανία κ.λπ. έχουν αποκλίνουσες στρατηγικές, λόγω των σχέσεων με Ρωσια και Τουρκία.

Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΣΜΟΣ ΑΞΙΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Σ αυτό το περιβάλλον η Τουρκία επιχειρεί όχι μόνο να καταστήσει έντονη την δίκη της παρουσία ως περιφερειακή δύναμη, ανταγωνιστική και συμπληρωματική της Ρωσίας, αλλά το κυριότερο και επικίνδυνο είναι ότι επιχειρεί να νομιμοποιήσει σε όλα τα διεθνή όργανα θέματα συζήτησης που εξυπηρετούν στρατηγικές «νεοθωμανισμού».

Αφού «διασφάλισε» παρουσία Ανατολικά και Νότια των συνόρων της , έχει μεταφέρει το κέντρο βάρους στο διεθνές πεδίο , όπου στην ατζέντα του διαλόγου, πέρα από τα κοινής αποδοχής θέματα προς επίλυση (υφαλοκρηπίδα – ΑΟΖ), να υπεισέρχονται και ζητήματα τουρκικού επεκτατισμού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα μεταξύ των άλλων είναι ότι επικαλέστηκε θέμα ανεφάρμοστων ψηφισμάτων του ΟΗΕ, προκειμένου να ανοίξει την ατζέντα περί δύο κρατών στη Κύπρο.

ΟΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ…

Οι εξελίξεις θέτουν επιτακτικά την ανάγκη χάραξης εθνικής στρατηγικής:

α) για την αποτροπή, με συμμαχίες που αντιμετωπίζουν τον τουρκικό αναθεωρητισμό και

β )για την ανάπτυξη, μέσα απο πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική ,του ρόλου της ως παράγοντα ειρήνης, φιλίας και ανάπτυξης στην περιοχή.

Πάντα με σεβασμό στο διεθνές δίκαιο και τα δικαιοδοτικά του όργανα.

…ΚΑΙ ΟΙ ΕΜΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

Η κυβέρνηση όμως, στο χρόνο της θητείας της, δείχνει όχι μόνο να αδυνατεί να κατανοήσει τις διεργασίες, αλλά και να ενεργοποιήσει ένα εθνικό συμβούλιο που χαράζει και συμβάλει στην επίτευξη των δύο στόχων που προαναφέρθηκαν.

Η κινητικότητα που αναπτύσσει την τελευταία περίοδο ο ΥΠ.ΕΞ. σε συμφωνίες και συμμαχίες, αποτυπώνει δραστηριότητες σε ύστερους χρόνους έναντι του τουρκικού επεκτατισμού!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι δεν επικύρωσε τη συμφωνία με τη Βόρεια Μακεδονία.

Με αποτέλεσμα τα κενά στις συμφωνίες να αφήνουν περιθώρια στην Τουρκία να αξιοποιήσει τις επιδιώξεις της και στα Βαλκάνια και στη περιοχή!

Ενδεικτικά μεταξύ των άλλων είναι και το παράδειγμα που αφορά στις προϋποθέσεις για την τελωνειακή ένωση της Τουρκίας με την Ευρώπη. Καμία διεκδίκηση αποτύπωσης για σαφή υποχρέωση της Τουρκίας για χώρα μέλος που απειλείται.

Η ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΕ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

Αναμφισβήτητα αναδεικνύεται, μεταξύ άλλων, σε κρίσιμο μέγεθος η συμμαχία με τη Γαλλία. Γιατί έτσι ενισχύονται συγκλίνουσες γεωστρατηγικές επιδιώξεις.

Αναφέρομαι τόσο στη στρατιωτική συμμαχια αποτροπής, όσο και στη διεκδίκηση για διαμόρφωση ενιαίας αμυντικής πολιτικής της Ε.Ε.

Όμως, πως μπορεί να γίνουν στέρεες αυτές οι συνεργασίες, όταν οι ρήτρες αμοιβαιότητας -σε αντίθεση με τις επιδιώξεις της Γαλλίας- δεν γίνονται σαφείς για τη χώρα στα θέματα που αφορούν την ΑΟΖ, την υφαλοκρηπίδα, το Κυπριακό!

Η αμυντική θωράκιση και τα συνεπακόλουθα εξοπλιστικά προγράμματα πρέπει να υπακούν στις ανάγκες που θέτουν οι Ένοπλες Δυνάμεις και στο σχέδιο που διαμορφώνει το εθνικό συμβούλιο εξωτερικής πολιτικής.

Η Ν.Δ προχώρησε -γιατί άραγε;- σε μια αγορά όχι μόνο χωρίς ρήτρες αμοιβαιότητας, αλλά με δαπάνες που στραγγαλίζουν τον ελληνικό λαό, αφού ξεπερνούν τα 10 δισ. Και όλα αυτά χωρίς η εγχώρια πολεμική βιομηχανική να έχει όφελος.

Για ποιους λοιπόν με τόση σπουδή ανακατανέμει σε όλους τους τομείς της οικονομίας μερίδια αγοράς και μάλιστα σε βάρος της εγχώριας παραγωγικής βάσης;

Γιατί πρέπει η χώρα να δέχεται συζητήσεις επ’ αόριστον παραμονής βάσεων, χωρίς χρονοδιάγραμμα και επικαιροποιημένες ρήτρες αμοιβαιότητας σε τακτά διαστήματα ;

Η ΧΩΡΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΕΑ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Χρειάζεται να μπει ένα τέρμα στη στρατηγική του άνευ όρων δεδομένου συμμάχου.

Ένα νέο ξεκίνημα είναι πατριωτική και εθνική ανάγκη:

– Με σαφείς στόχους στις οικονομικές, αμυντικές, στρατιωτικές συμφωνίες.

– Με πρωτοβουλίες που ενισχύουν τη πρόταση για μια Ευρώπη με ενιαία αμυντική, αλλά και εξωτερική πολιτική.

– Με δράσεις που θα καθιστούν τη χώρα γέφυρα φιλίας και ανάπτυξης των χωρών, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, την παρευξείνια περιοχή, αλλά και τη Ρωσία και τη Κίνα, με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Εθνικό συμβούλιο με σταθερή εθνική στρατηγική, ώστε στις συμφωνίες που συνάπτει η χώρα να μη δημιουργούνται εντυπώσεις για κενό χώρο, όπως για παράδειγμα επιχειρείται σχετικά με την επήρεια των νήσων κ.λπ.

Οι γεωστρατηγικές και γεωπολιτικές εξελίξεις δείχνουν πως πρέπει να δυναμώσουν οι πολυμερείς συνεργασίες παντού, στη μέση Ανατολή και τη Νότια Ευρώπη, ώστε να τροφοδοτούν την οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη και όχι να επιβαρύνουν οικονομία και πολίτες.

Η νέα αρχή λοιπόν γίνεται κοινωνικό αίτημα, όχι μόνο γιατί αφορά την εφαρμογή ενός άλλου κοινωνικού και παραγωγικού μοντέλου, αλλά και την προώθηση μιας σύγχρονης, πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.

* μέλος Π.Σ. ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία