Αντί σχολίου…

Προσπαθώ να συγκεντρωθώ για να γράψω το σχόλιό μου. Και τα μάτια πέφτουν πότε στον Μαρτίνη και τις μίζες του, στην κυρία “συνάδελφο” με το 8χίλιαρο τον μήνα (…η Ερυθροσταυρίτισσα…).

Στις φωνές του Βορίδη στη Βουλή που τον πόνεσε ο κάλος του επειδή η έρευνα για τις διαφημίσεις των τραπεζών και του Δημοσίου θα επεκταθεί σε βάθος 10ετίας.

Και μετά στις αναρτήσεις για την “εκδρομή των …(διαγράφεται μια λέξη)” στη Μακρόνησο όπου ερεύνησαν -λέει- το μενού της εξορίας…

Να γελάσω ή να κλάψω με την αήττητη βλακεία…

Και μετά το μυαλό τρέχει στον μικρό Ντίνο, τον συνομήλικο του δικού μου “μικρού”, που χάθηκε τόσο άδικα στα 26, σκέφτομαι τους δικούς του και δεν έχω καν τη διάθεση να κάνω οτιδήποτε.

Γαμώ το… δεν γράφω τίποτα…