Από πού βρωμάει το ψάρι;

Δεν έχει κοπάσει ακόμα ο θόρυβος τόσο στα Social media, όσο και στις συζητήσεις ανάμεσα στις παρέες και στους εργαζόμενους για το περιστατικό της «ανακοίνωσης υποχρεωτικού χαμόγελου» σε γνωστή εταιρία SuperMarket, την οποία μετά το σάλο που προκλήθηκε, ακολούθησε, σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, η απόλυση του ατόμου που το έγραψε και το κοινοποίησε στους υπαλλήλους.

Φυσικά αυτό το γεγονός δεν είναι το μόνο που έχει συμβεί σε μεγάλη εταιρία. Ήδη από τα προηγούμενα χρόνια ανά τακτά χρονικά διαστήματα βγαίνουν στη δημοσιότητα σχετικά έγγραφα, τα οποία με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο καταδεικνύουν το επίπεδο στο οποίο πλέον έχουν φτάσει τα εργασιακά – κυρίως στον ιδιωτικό τομέα- στη χώρα μας: Όχι μόνο πια επιτρέπεται η κάθε λογής κατάφωρη παραβίωση των όποιων δικαιωμάτων για χάρη της… συμβολικής πληρωμής, αλλά και η πίεση προς αυτούς που προΐστανται στα διάφορα τμήματα των εταιριών για «σωστή» απόδοση των υπαλλήλων γίνεται όλο και μεγαλύτερη.

Γιατί ειλικρινά δεν πιστεύω ότι η οποιαδήποτε διευθύντρια σούπερ μάρκετ ή καταστήματος παιχνιδιών θα ήθελε να επιβάλει αυτή τη σχέση «εκβιαστικού χαμόγελου» στους υφισταμένους τους, με άτομα δηλαδή που έρχεται σε επαφή καθημερινά, αν κάποιος άλλος, ακόμα πιο πάνω, δεν ήταν αυτός που «πίεζε» με τον τρόπο του την ίδια.

Προς Θεού, δεν νομιμοποιώ καμία τέτοια συμπεριφορά. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι δύσκολο κάποιος να έχει… γεννηθεί κακός προϊστάμενος. Οι συνθήκες και η πίεση … άνωθεν που αισθάνεσαι είναι αυτή που σε κάνει και εσύ από την πλευρά σου να φέρεσαι με αυτόν τον τρόπο στους υφισταμένους και να μετατρέπεσαι σε ένα λίγο πιο… προνομιούχο γρανάζι της μηχανής.

Γιατί πολύ απλά, αν δεν το κάνεις εσύ, αν εσύ δεν «εκβιάσεις» τους υφισταμένους σου για το χαμόγελο, αν εσύ δεν τους υπενθυμίσεις πόσο… ευγνώμονες θα έπρεπε να αισθάνονται για το… φιλοδώρημα των 300 ευρώ, θα το κάνει στη θέση σου κάποιος άλλος.

Οπότε πριν… λιθοβολήσουμε ηλεκτρονικά την οποιαδήποτε διευθύντρια μεγάλης αλυσίδας, ας αναλογιστούμε λίγο ποιοι έχουν την έχουν… φτάσει σε αυτό το σημείο και πόση πίεση μπορεί και αυτή να εισπράττει για να διαφυλάττει τις «Θερμοπύλες» της εταιρίας στα υποκαταστήματα στα οποία είναι επικεφαλής.

Σε τελική ανάλυση… μην πυροβολείτε τον πιανίστα. Μπορεί τελικά να είναι και αυτός που φταίει λιγότερο.