Ασθμαίνει η «βαριά βιομηχανία» της χώρας

Το γεγονός ότι, το φετινό καλοκαίρι θα ήταν και πάλι πολύ διαφορετικό από εκείνα των «χρυσών» ετών του ελληνικού τουρισμού ήταν, εν πολλοίς, προδιαγεγραμμένο.

Το ήξεραν και το περίμεναν όλοι, βλέποντας πως η περιπέτεια στην οποία εισήλθε η ανθρωπότητα στις αρχές του 2020 όχι μόνo δεν έχει φτάσει στο τέλος της, αλλά δεν έχει καν κάποιο ορατό και συγκεκριμένο σημείο λήξης.

Ωστόσο, η ελπίδα της ταχείας προόδου των εμβολιασμών είχε αφήσει να φανούν στον ορίζοντα κάποιες μικρές αχτίδες αισιοδοξίας, με αποτέλεσμα οι εκτιμήσεις των ανθρώπων της αγοράς, την άνοιξη, να κάνουν λόγο για τουριστικά έσοδα έως και διπλάσια από αυτά του περσινού καλοκαιριού. Στη συγκρατημένη αυτή αισιοδοξία συνηγορούσε και το γεγονός ότι, μετά από έναν και πλέον χρόνο «μάχης» με τον κορονοϊό, όλοι, τουρίστες και επιχειρηματίες, είναι φέτος περισσότερο υποψιασμένοι και οργανωμένοι, κάτι που σημαίνει πως τουρισμός και υγειονομική ασφάλεια δεν θα ήταν απαραίτητα έννοιες ασύμβατες.

Το πρόβλημα για τη χώρα μας δεν είναι σε καμία περίπτωση οι επιχειρηματίες, όλων των κλάδων που εντάσσονται στην «ομπρέλα» του τουριστικού προϊόντος. Αυτοί, στη συντριπτική τους πλειονότητα, έχουν φροντίσει ώστε να τηρούνται στο ακέραιο τα σχετικά πρωτόκολλα και λαμβάνουν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με ασφάλεια. Ταξιδεύοντας με μία αεροπορική εταιρεία όπως η Aegean, μπαίνοντας σε ένα πλοίο της Minoan ή της Blue Star ή διαμένοντας σε ένα ξενοδοχείο της Grecotel, για παράδειγμα, είναι δεδομένο ότι δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Είναι απείρως πιο επικίνδυνο να κυκλοφορείς με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, να πηγαίνεις στη δουλειά σου ή στο σχολείο σου.

Το πρόβλημα για την Ελλάδα, σε όλες τις φάσεις της πανδημίας, ξεκινά από την ίδια την πολιτεία και πιο συγκεκριμένα από τον αλλοπρόσαλλο τρόπο με τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση λέει και ξελέει, τη μία μέρα παίρνει μέτρα και την άλλη τα αναιρεί, διαφοροποιεί κανόνες και πλαίσια κάθε τρεις και λίγο, με το πρόσχημα της «δυναμικής αντιμετώπισης» ενός δυναμικού φαινομένου. Πράγματι, οι συνθήκες και τα δεδομένα αλλάζουν διαρκώς. Αυτό που δεν αλλάζει, όμως, είναι ότι το κράτος τρέχει πίσω από τις εξελίξεις, αναιρεί κάθε τόσο τον εαυτό του και όσα δεν μπορεί να ελέγξει το ίδιο, είτε τα φορτώνει στην «ατομική ευθύνη» των πολιτών είτε φροντίζει για τον έλεγχό τους μέσα από διαδικασίες κοινωνικού αυτοματισμού, που μπερδεύουν και διχάζουν την κοινωνία.

Φυσικά, η χώρα μας αντιμετωπίζει ένα ακόμη πρόβλημα. Καλώς ή κακώς, η συμμετοχή του τουρισμού στο ελληνικό ΑΕΠ είναι, διαχρονικά, πολύ υψηλή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μία κακή χρονιά για τον ελληνικό τουρισμό, όπως ήταν η περσινή και όπως δυστυχώς διαγράφεται και η φετινή, να αποτελεί συστημική απειλή για το σύνολο της εθνικής οικονομίας. Αυτό, όμως, έχει να κάνει με το γενικότερο αναπτυξιακό μοντέλο της Ελλάδας και, σίγουρα, είναι κάτι που δεν αλλάζει ούτε από τη μία μέρα στην άλλη ούτε, πολύ περισσότερο, εν μέσω τέτοιων συνθηκών.

Επειδή, λοιπόν, και μετά τη λήξη της πανδημίας του κορονοϊού, η Ελλάδα θα συνεχίσει να βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον τουρισμό και επειδή ο τουρισμός είναι οι άνθρωποι και οι επιχειρήσεις του, ένα είναι το βέβαιο. Το κράτος πρέπει να συνεχίσει να στηρίζει, γενναιόδωρα και για όσο χρειαστεί, τις τουριστικές επιχειρήσεις, ώστε αυτές να παραμείνουν όρθιες στα δύσκολα και να αποτελέσουν και πάλι τη «βαριά βιομηχανία» της χώρας, όταν με το καλό επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Κι εμείς, δεν το συζητάμε, φέτος μένουμε Ελλάδα και στηρίζουμε την προσπάθεια του ελληνικού τουρισμού να ανταπεξέλθει σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες.