Δειλοί, άτολμοι και «λίγοι» απέναντι στον πόλεμο που μαίνεται

Για την αυριανή σύνοδο των ηγετών των κρατών μελών της Ε.Ε. άφησε τελικά τα δύσκολα και τις τελικές αποφάσεις για την αντιμετώπιση των οικονομικών συνεπειών του κορονοϊού, το Eurogroup.

Και είναι αλήθεια κάτι παραπάνω από απογοητευτικό, αν λάβουμε υπόψη το μέγεθος της κρίσης που αντιμετωπίζουμε αλλά και την απάντηση που έδιναν την ίδια ώρα οι ΗΠΑ, όπου η δρομολόγηση του μέγα πακέτου στήριξης των 2 τρισ. δολαρίων οδηγούσε τη WallStreetστη καλύτερη συνεδρίαση της εδώ και μια δεκαετία.

Η σύγκριση κάνει την Ευρώπη και πιο ειδικά την πολιτική της ηγεσία να δείχνει ακόμη πιο «λίγη». Και είναι αλήθεια απορίας άξιον τι άλλο περιμένουν τα νεοφιλελεύθερα γεράκια του ευρωπαϊκού βορρά για να αντιδράσουν πιο δυναμικά και να προστατέψουν τις οικονομίες και τις κοινωνίες της Ευρώπης, αλλά και την ίδια την ύπαρξη της Ένωσης. Και μάλιστα σε ένα διάστημα που ήδη η πολύχρονη οικονομική κρίση είχε αμαυρώσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και είχε σπείρει βαθιά στο έδαφος τον σπόρο του ευρωσκεπτικισμού.

Προφανώς η κάθε χώρα έχει πάρει όσα μέτρα μπορεί, με βάση τα αποθέματα και τις δυνατότητες της, για να προστατέψει τους πολίτες της και την οικονομία της. Όμως, είναι σαφής η ανάγκη και η απαίτηση πολιτών και αγορών για συνολική δράση, η οποία σίγουρα πρέπει να κινηθεί πέρα από τα μέτρα που έχουν ήδη δρομολογηθεί.   

Αυτό ήταν το ζητούμενο από το χθεσινό Eurogroup, η ατζέντα του οποίου περιλάμβανε συγκεκριμένες προτάσεις, όπως η έκδοση κορονο-ομολόγων (ήτοι ευρωομολόγων) και η ενεργοποίηση, με κάποιο τρόπο, του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, ενός ταμείου που έχει δημιουργηθεί ακριβώς για τα… δύσκολα και το οποίο διαθέτει ένα ισχυρό μαξιλάρι άνω των 410 δισ. ευρώ.

Μετά από αρκετές ώρες συζήτησης, η συνεδρίαση έληξε χωρίς συγκεκριμένες αποφάσεις, ρίχνοντας το… μπαλάκι στην επικείμενη σύνοδο κορυφής και με τον πρόεδρο Σεντένο να επισημαίνει λακωνικά ότι… η συζήτηση μόλις ξεκίνησε. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, αυτά που παρέμειναν προς συζήτηση στο τραπέζι δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.

Για παράδειγμα το ζήτημα των κορονο-ομολόγων φαίνεται πως διεγράφη από τη λίστα, όπως ερμηνεύτηκε από την απουσία κάθε αναφοράς στη λύση αυτή, στο τελικό ανακοινωθέν. Αντιθέτως, παρέμεινε στη συζήτηση η ενεργοποίηση του ΕΣΜ, αλλά με τρόπο και όρους που δεν είναι θετικοί.

Πιο συγκεκριμένα προχώρησε η πρόταση για τη δημιουργία μιας προληπτικής πιστωτικής γραμμής από τον Μηχανισμό, που θα είναι διαθέσιμη προς όλες τις χώρες της Ευρωζώνης που θα το θελήσουν –το μόνο θετικό, διότι κάποιοι ήθελαν η γραμμή να ισχύσει μόνο για συγκεκριμένες χώρες, όπως η Ιταλία. Μάλιστα, η κάθε χώρα θα μπορεί να αντλεί έως και 2% του ΑΕΠ της από τον ΕΣΜ. Όμως, όπως ήθελε το χειρότερο σενάριο, το περίφημο αυτό τοίχος προστασίας θα έρθει με κανόνες και επιτήρηση, ήτοι με λίγα λόγια με κάποιου είδους Μνημόνιο.  

Προφανώς δεν θα ονομαστεί Μνημόνιο για εύλογους επικοινωνιακούς όρους. Και δεν είναι σαφές ακόμη με τι όρους θα συνοδεύεται. Όμως, ουσιαστικά θα είναι ακριβώς ένα Μνημόνιο, με ότι συνεπάγεται για μια Ένωση που ήδη βαδίζει ολοταχώς προς βαθιά επίπεδα ύφεσης υπό το βάρος μιας κατάστασης που μπορεί μόνο να συγκριθεί με πραγματικό πόλεμο.

Αν δεν καταλαβαίνουν πως με τέτοιες κινήσεις και τέτοιες αποφάσεις αποδομούν οι ίδιοι, εκ των έσω, το ήδη ευάλωτο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, προφανώς είναι άξιοι της μοίρας τους και του τι θα ακολουθήσει…