Δεν υπάρχουν περιθώρια διχασμού

Αυτόν τον τόπο, τον κυνηγάει σίγουρα κάποια κατάρα. Ξέρουμε ότι, αρκετοί από εσάς, αρνείστε να πιστέψετε σε τέτοιες προλήψεις και δεισιδαιμονίες…

Από την F&M Voice *

Αλλά, πώς αλλιώς, εκτός από κατάρα, μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς το γεγονός ότι, κάθε φορά που αυτή η έρμη χώρα χρειάζεται να κοιτάξει με αποφασιστικότητα προς τα μπρος, στυλώνει τα πόδια, γυρίζει την πλάτη της στο μέλλον (που έλεγε και ο αγαπητός Διονύσης, όταν ήταν τραγουδοποιός και ουχί πρόεδρος) και παίζει τα ρέστα της στο… φουλ του παρελθόντος.

Πριν καλά καλά προλάβουμε να οραματιστούμε, έστω, την -καθαρή ή «βρόμικη», λίγη σημασία έχει- έξοδο από τα μνημόνια και να σκάσουμε ένα συγκρατημένο χαμόγελο, το φάντασμα απ’ το παρελθόν (νάτος, πάλι, ο Διονύσης…) μας χτυπάει την πόρτα. Κι εμείς, αντί να έχουμε προσανατολίσει τη σκέψη μας στον σχεδιασμό της επόμενης μέρας, αντί να έχουμε αφιερώσει κάθε ίχνος των πνευματικών και σωματικών μας δυνάμεων στο να αναστοχαστούμε τα λάθη του χτες, που μας έφεραν ως εδώ και να οργανώσουμε ένα διαφορετικό, καλύτερο αύριο, εμφανιζόμαστε κατώτεροι της περίστασης. Έτοιμοι να πέσουμε στην παγίδα του απόλυτου εγκλωβισμού σε αυτή τη δίνη του χθες.

Φυσικά και μιλάμε για το Σκοπιανό, το οποίο έχει μονοπωλήσει τις τελευταίες ημέρες την επικαιρότητα. Εννοείται πως το ζήτημα, όχι μόνο της ονομασίας, αλλά και της γενικότερης πορείας των βορείων γειτόνων μας κάθε άλλο παρά δευτερεύουσας σημασίας είναι. Άλλο, όμως, αυτό και άλλο να το ανάγουμε στο ζήτημα «ζωής και θανάτου», που πρέπει να μονοπωλεί τη δημόσια συζήτηση και να αποπροσανατολίζει την πλειονότητα των πολιτών από άλλα, απείρως ουσιαστικότερα διακυβεύματα της τρέχουσας συγκυρίας.

Το γεγονός ότι το Σκοπιανό άνοιξε τη δεδομένη στιγμή, ούτε τυχαίο είναι ούτε αποτελεί διπλωματικό κεραυνό εν αιθρία. Πρώτα απ’ όλα, σε αυτά τα ζητήματα, ό,τι δεν λύνεται με σαφή και ουσιαστικό τρόπο (δηλαδή με συμφωνίες που να υπακούουν πλήρως στους κανόνες του διεθνούς δικαίου και συγκεκριμένες, ρητές δεσμεύσεις), αργά ή γρήγορα θα το ξαναβρείς μπροστά σου. Άρα, κανείς δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι μία εκκρεμότητα δεκαετιών μπορεί να παρατείνεται στο διηνεκές και να παριστάνει ότι αυτό αποτελεί μία κάποια λύση. Το γεγονός ότι και αυτή την εκκρεμότητα, που άλλοι της κληροδότησαν, καλείται να τη λύσει η συγκεκριμένη κυβέρνηση, τη συγκεκριμένη στιγμή είναι άλλη ιστορία και υπόκειται σε πολλαπλές αναγνώσεις, αναλόγως των «πιστεύω» του καθενός.

Το ζήτημα των Σκοπίων επανήλθε στην επικαιρότητα και οδεύει, ενδεχομένως, προς λύση όχι επειδή το θέλουν οι Σκοπιανοί ούτε επειδή το θέλουν οι Έλληνες. Η ευρύτερη περιοχή μας, παραδοσιακή «πυριτιδαποθήκη» ιστορικά, βρίσκεται υπό μία σιωπηρή αναδιάταξη, με τις δυνάμεις που έχουν συμφέροντα σε αυτή να διαγκωνίζονται για τον έλεγχό της. Το θέμα, λοιπόν, ανακινείται διότι Αμερικανοί, Γερμανοί και Ρώσοι έχουν λόγους να το ανακινήσουν, χωρίς κανείς να πρέπει να υποτιμά τις βλέψεις των Κινέζων, όσον αφορά τη διείσδυσή τους στην Ευρώπη, καθώς, βεβαίως, και τον παράγοντα Τουρκία. Άλλωστε, το γεγονός ότι το κράτος των Σκοπίων βρίσκεται στον προθάλαμο του ΝΑΤΟ, αλλά και της Ε.Ε., αποτελεί από μόνο του επαρκή συνθήκη για την ανάγκη εξεύρεσης λύσης.

Η Ελλάδα, στο κατώφλι της δυναμικής επιστροφής της σε συνθήκες ανάπτυξης, μόνο ωφελημένη μπορεί να βγει από οποιαδήποτε ενέργεια διασφαλίζει τη σταθερότητα στην περιοχή, εφόσον, βεβαίως, δεν μειώνει τη γεωπολιτική της ισχύ και δεν θίγει κεκτημένα. Στο πλαίσιο αυτό, η αναθέρμανση των συζητήσεων με τους Σκοπιανούς, τώρα που, φαινομενικά, στο πηδάλιο της γειτονικής χώρας βρίσκεται μία κυβέρνηση που αποκηρύσσει τις ακρότητες των προηγούμενων, είναι απολύτως θετική εξέλιξη. Και πράγματι, χωρίς να παραγνωρίζουμε τις ευαισθησίες κανενός, δεν είναι τόσο το όνομα που θα κρίνει αν η όποια συμφωνία -όταν και αν έρθει- είναι επωφελής, αλλά οι υπόλοιπες δεσμεύσεις που θα αναλάβουν οι γείτονες προκειμένου να τσεκάρουν το εισιτήριό τους για τη Δύση.

Δεν είναι, όμως, δυνατόν να διακινδυνεύουμε να τινάξουμε στον αέρα την ευκαιρία που έχουμε ως χώρα μετά από ένα σχεδόν δεκαετές τούνελ ύφεσης και πισωγυρίσματος, στο όνομα ενός κίβδηλου πατριωτισμού. Της πατριδοκαπηλίας των συλλαλητηρίων, των ράσων και των στολών, που αρέσκεται στη λογική της στρουθοκαμήλου, την οποία υπηρετεί τόσα χρόνια η διαιώνιση του προβλήματος, μιας και, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι πάντες αποκαλούν την πΓΔΜ «Μακεδονία» πλην ημών.

Η Ελλάδα δεν έχει τα περιθώρια να μπει σε μία νέα λογική διχασμού, επειδή έτσι βολεύει τον κύριο Μητσοτάκη, που δηλώνει ό,τι δεν θα διχάσει τους Έλληνες για να ενώσει τους Σκοπιανούς, αλλά εννοεί ότι είναι ικανός να διχάσει τους Έλληνες για να ενώσει τις αταίριαστες φατρίες της Ν.Δ. Ούτε έχει την πολυτέλεια να στρώνει ξανά χαλί στη Χρυσή Αυγή, που βρήκε την ευκαιρία να επανέλθει στο προσκήνιο από τα λαγούμια της ανυποληψίας, όπου την είχαν οδηγήσει τα πεπραγμένα της και στους επίδοξους διαδόχους της.

* Το editorial του χτεσινού φύλλου της Finance & Markets Voice